Wczasie lekcji geografii uczymy się, że konkretny punkt na kuli ziemskiej można zlokalizować za pomocą współrzędnych określających długość i szerokość geograficzną, oczywiście w oparciu o „zestaw” południków i równoleżników. Nieogarniony i niezmierzony Stwórca wszechświata w Swojej niekończonej miłości i mądrości wyznaczył miejsce i czas przyjścia na świat Zbawiciela. W Tajemnicy Wcielenia odkrywamy prawdę, że Syn Boży stał się człowiekiem, aby nas pojednać z Ojcem. Pojednanie dokonało się na krzyżu. Przyjąwszy chrzest, wciąż uczestniczymy w tym paschalnym misterium zbawczym. Dzięki otrzymanej łasce nadprzyrodzonej wiary mamy zdolność nawiązywania kontaktu z Bogiem. Bo wiara to spotkanie i dialog człowieka ze Stwórcą. Osobowe spotkanie i modlitewna rozmowa z kochającym Ojcem są możliwe dzięki Duchowi Świętemu, który jest sprawcą pięknej jedności ze Wspólnotą Przenajświętszej Trójcy. Głęboka relacja z Trójjedynym Bogiem staje się źródłem czystej wody dla życia wewnętrznego. Brat Roger, założyciel wspólnoty ekumenicznej w Taizé powtarzał często swoim współbraciom i młodym zgromadzonym na modlitwie: „Trzeba sięgać do źródeł życia wewnętrznego, by uczynić ziemię gościnną dla wszystkich”.

Św. Paweł naucza: „Królestwo Boże to nie sprawa tego, co się je i pije, ale to sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym” Rz 14,17

Św. Paweł naucza, że „Królestwo Boże to nie sprawa tego, co się je i pije, ale to sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym” (Rz 14,17). Słowem, Królestwo Boże to sprawa relacji. Oczywiście w pierwszej kolejności z Panem Bogiem, ale równorzędnie i z drugim człowiekiem. Głęboka relacja z Bogiem (wertykalna współrzędna chrześcijanina) wprost domaga się dopełnienia przez szlachetne relacje z innymi (horyzontalna współrzędna ucznia Chrystusowego). Tak zdefiniowane współrzędne chrześcijanina krzyżują się w jego sercu i wyznaczają świętą przestrzeń, w której dzieje się dialog człowieka z Bogiem, i która przynagla do wyjścia w kierunku bliźniego swego. Ten „exodus” ma już wyznaczoną drogę przez nowe przykazanie miłości – „Abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem” (por. J13,34); Opisany wyżej newralgiczny „punkt wewnętrzny” chrześcijanina jest właściwą miarą jego tożsamości i prawdziwości. Pozwala również oprzeć się „niewinnej” pokusie wyartykułowanej w słowach „Ja i tylko Bóg”. Owszem, brzmią one nawet bardzo pobożnie, ale jeśli nie zostaną w porę zdemaskowane (zweryfikowane), to mogą prowadzić do achrześcijańskich postaw, które kiedyś ostro, ale chyba celnie i z goryczą określił jeden z moich rozmówców – „No bo przecież nie może być tak, że ktoś jest mistrzem w kulcie, a jednocześnie pozbawionym wszelkiej empatii «tyranem» w życiu”.

Za nami radosne i podniosłe uroczystości związane ze świętami Bożego Narodzenia. W liturgii rozpoczął się okres zwykły w ciągu roku. Ubogaceni świętymi doświadczeniami, postarajmy się, aby nasza codzienność chrześcijańska nabierała pięknej niezwykłości przez wertykalne i horyzontalne współrzędne ewangeliczne. Pielęgnowanie relacji według tych kryteriów czynić z nas będzie ludzi z klasą i pozwoli nam urzeczywistniać Królestwo Boże, które tak obrazowo zapowiadał prorok Izajasz: „Wtedy wilk zamieszka wraz z barankiem, pantera z koźlęciem razem leżeć będą. Zła czynić nie będą ani działać na zgubę po całej świętej mej górze, bo kraj się napełni znajomością Pana, na kształt wód, które wypełniają morze (por Iz 11, 6-10).