Letni świt. Z nadwodnych zarośli wstaje pierwsza mgła, gdzieś w dali z wody wyłania się słońce. Cichutko rozkładam uzbrojone już wcześniej w domu wędki. W nogach czuję trud przejechanych na rowerze kilkunastu kilometrów - tu inaczej dojechać nie można. Fama głosi, że położony trochę na uboczu przyfabryczny staw, nieodławiany od kilkudziesięciu lat, kryje w swojej toni wiele niespodzianek, stanowiąc dla prawdziwego wędkarza źródło nie lada emocji. Tego ranka postanowiłem zapolować na karasia. Upatrzone wśród porastającej staw rzęsy "oczko" jakby prosiło o zarzucenie wędki. Przyrządzone wieczorem z takim pietyzmem ciasto z ziemniaków, chleba, koniecznie z domieszką szafranu, znalazło się na haczyku. Celny rzut i chwile oczekiwania. Z zachwytem wsłuchuję się w głosy natury, podziwiając piękno przyrody i doskonałość dzieła Stwórcy. Ok. 4.00 słońce zaczyna przygrzewać, zapowiada się cudny dzień. Na błyszczącej srebrem wodzie obserwuję spławik, który nagle drgnął, najpierw nieznacznie zaczął się przechylać, po czym miękko położył się na wodzie. Myślę: ryba podnosi i próbuje przynętę. Czy dogodziłem jej podniebieniu? Chyba tak, bo oto spławik zaczyna poruszać się zdecydowanie w jednym kierunku, a żyłka dotąd luźno leżąca na wodzie napręża się. Pełen emocji zacinam rybę, wędzisko wygina się niebezpiecznie (to przecież zwykły bambus, a nie nowoczesne włókno szklane), na kołowrotku czuję opór. To musi być ładna sztuka. Z wyczuciem holuję zdobycz do brzegu, omijając kępy pływającej roślinności, na szczęście ryba nie walczy zbyt mocno. Jeszcze parę obrotów kołowrotka i dorodny, złocisty karaś znajduje się w podbieraku. Nie mogę ukryć radości, ryba kształtem, kolorem i wielkością przypomina bochenek dobrze wypieczonego chleba (po zważeniu okazuje się, że ma 1100 g). Dziękuję Bogu za tak hojny dar. Gratulują mi nawet śpiewające ptaki. Rozpoczyna się piękny dzień, pełen słońca, kolorowych wrażeń i planów na kolejną łowiecką wyprawę do "królestwa św. Franciszka".