Reklama

Wiara

Ludzkie historie

Miłość większa niż choroba

Bezwarunkowa miłość matki do córki i córki do matki. Podstępna choroba Alzheimera nie jest w stanie im jej odebrać.

2024-05-21 13:57

Niedziela Ogólnopolska 21/2024, str. 68-69

[ TEMATY ]

świadectwo

Bliżej Życia z wiarą

Archiwum prywatne

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Życie pozostawia w pamięci szczególne dni, które zachowują niezatarty ślad w naszych sercach i umysłach. Dla mnie jednym z takich dni jest 5 marca 2020 r. Świat zdawał się stać w miejscu, kiedy siedziałam z moją ukochaną mamą w poczekalni przychodni, czekając na wizytę lekarską. Pytanie, które brzmiało dość niewinnie: „Która jest godzina?”, obnażyło paradoks choroby Alzheimera – obecność ciała i ulotność wspomnień.

Wspólna podróż

Zawsze byłam bardzo zżyta z mamą. Więź, która nas łączyła, wykraczała poza czas, przestrzeń i ludzką wyobraźnię. Trzy lata temu nasze wspólne życie zaczęło się zmieniać. Początek marca 2020 r. Pamiętam pierwszą wizytę u lekarza i test rysowania zegara. To prosta i szybka metoda, która pozwala we wczesnym etapie wykryć demencję. Wynik testu był zły. Mój dotąd bezpieczny świat na chwilę się zatrzymał, po policzkach popłynęły łzy, ale w sercu tliła się nadzieja.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Subtelne znaki pojawiały się znacznie wcześniej. Łatwo można je było przypisać zmęczeniu, stresowi, nadmiarowi codziennych domowych obowiązków. Siedziałyśmy w kuchni, gdy mama po raz kolejny zapytała mnie, która jest godzina. Spojrzała na stary zegar na ścianie i nie potrafiła jej wskazać. Poszłam do drugiego pokoju i płakałam. Minęło wiele tygodni, zanim mama wykonała zleconą tomografię komputerową głowy. Do szpitala poszłyśmy razem. Po dwóch tygodniach miałyśmy zgłosić się po wyniki badania. Nie pozostawiały złudzeń – wczesne stadium choroby Alzheimera. Mama miała wtedy 64 lata.

Choroba powoli okradała tak bliskiego mi człowieka z pamięci, wspomnień, zdolności, talentów i osobowości. Czułam, że to niesprawiedliwe. Jedyna na świecie osoba, do której biegłam z każdym problemem, nie zasługiwała na takie cierpienie. Zawsze była aktywna, spotykała się z koleżankami, chodziła do kościoła, jeździła na pielgrzymki, troskliwie opiekowała się wnukami. Żyła nie tylko dla siebie, ale i dla innych, służąc radą, wsparciem i pomocną dłonią.

Reklama

Podczas gdy większość ludzi myślała, że mama funkcjonuje samodzielnie, ja widziałam, że codzienne, nawet najprostsze czynności sprawiają jej coraz większą trudność. Przeterminowane jedzenie coraz częściej leżało w lodówce, na małych karteczkach mnożyły się zapiski, tzw. przypominajki, w pamięci pojawiały się coraz większe ubytki, a na twarzy gościł smutek.

Próba wiary

Choroba mamy wyostrzyła u mnie zdolność postrzegania rzeczywistości oraz zweryfikowała podejście do cierpienia i wiary. Kiedy dopada człowieka ból i poczucie straty, trudno je zrozumieć i otworzyć się na głębszą relację z Bogiem. Nie potrafiłam zrozumieć, jak tak uczynna osoba jak moja mama, kobieta o tak dobrym sercu, może umierać za życia, kawałek po kawałku. Czułam się jak biblijny Hiob, który nie otrzymał wyjaśnienia swojego cierpienia, ale w trudnych momentach spotkał Boga.

Pewnego dnia usłyszałam w sercu słowa: „Powierz mi mamę, a Ja się tym zajmę!”. Zdałam sobie sprawę, że gniew w niczym nie pomoże, smutek i morze wylanych łez nie zmienią rzeczywistości. Tylko Jezus może to zrobić. Potrzebna jest jednak zmiana myślenia. Towarzyszenie w chorobie jest łaską – potrzeba czasu, aby to zrozumieć. Chwile próby pozwalają spojrzeć na ukochaną osobę oczami wiary, a nie tylko przez bliżej nieokreślony, pozbawiony sensu los lub przypadek.

Moment, w którym mama nie mogła sobie przypomnieć mojego imienia, był jak dotąd jednym z najtrudniejszych w moim dorosłym życiu. „Mamusiu, jestem Ania” – brzmiała odpowiedź na wydawałoby się proste pytanie. Mama spojrzała na mnie, a na jej twarzy zobaczyłam delikatny uśmiech. Po chwili poczułam ciepłą, matczyną dłoń, otulającą moją rękę.

Często się zastanawiam, co tak naprawdę dzieje się w głowie mamy, o czym myśli, jak odczuwa otaczającą ją rzeczywistość. Kilkakrotnie wypowiadane przez nią słowa: „Kocham cię”, „Dziękuję”, „Dobrze, że jesteś” – dodają mi skrzydeł. Kiedy po ciężkim dniu przytulam się do niej, widzę w jej oczach miłość, blask i radość. Za każdym razem rozpoznaje mnie i wie, że ją kocham.

Reklama

Ocalić miłość, gdy gasną wspomnienia

Bezwarunkowa miłość matki do córki i córki do matki „nie szuka poklasku”, „nie unosi się pychą” i „we wszystkim pokłada nadzieję”. Wspólnie spędzone chwile uświadamiają mi jeszcze bardziej, czym jest miłość. Choroba Alzheimera nie jest w stanie jej odebrać. Tak bardzo jestem wdzięczna za rzeczy, których być może większość ludzi nie zauważa. Bliskość, czułość, dotyk dłoni, proste gesty i głębokie spojrzenie w oczy.

Nasza historia dotyczy czegoś więcej niż choroby, ona tak naprawdę nie ma końca – trwa i będzie trwała, bo miłość nigdy nie jest wspomnieniem i nigdy nie jest stracona.

Pisząc ten tekst, jestem przy mamie, i nie dlatego, że muszę, bo tak wypada, ale chcę. Kobieta, która dała mi życie, patrzy na mnie i spokojnie oddycha. Wiem, że strzępy takich zwykłych chwil są tym, za czym będę tęsknić. To będą moje skarby, których nikt mi nie zabierze.

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Ida Nowakowska: Zaufajcie Bogu!

[ TEMATY ]

świadectwo

Bliżej Życia z wiarą

Ida Nowakowska

Waldemar Kompała/TVP

Ida Nowakowska z mężem i synem

Ida Nowakowska z mężem i synem

Jesteście częścią wielkiego wydarzenia – mówi dziennikarka Ida Nowakowska, ambasadorka ŚDM w Lizbonie.

Czy kiedy byłaś nastolatką i później, już na etapie studiów, miałaś okazję brać udział w Światowych Dniach Młodzieży? Albo jeśli nie osobiście, to czy śledziłaś obchody za pośrednictwem mediów?

CZYTAJ DALEJ

Nowy Sącz: Pożar zabytkowego kościoła p.w. Św. Heleny

2024-06-16 23:08

[ TEMATY ]

pożar

archiwum KM PSP Nowy Sącz/gov.pl

W niedzielę rano wybuchł pożar w zabytkowym, drewnianym kościele Świętej Heleny w Nowym Sączu. Spaleniu uległo prezbiterium XVII-wiecznej świątyni; z zalanego wnętrza strażacy zdążyli wynieść m.in. zabytkowe obrazy i tabernakulum.

Pożar zauważono po godzinie 5.00. Chociaż konstrukcja świątyni ocalała, to część prezbiterium jest zwęglona, a wnętrze zostało zalane wodą.

CZYTAJ DALEJ

Spotkanie, które łączy pokolenia

2024-06-17 14:05

Marzena Cyfert

Międzypokoleniowe Spotkanie z Piosenką Religijną we Wrocławiu-Osobowicach

Międzypokoleniowe Spotkanie z Piosenką Religijną we Wrocławiu-Osobowicach

Na Świętym Wzgórzu na Osobowicach odbyło się doroczne „Międzypokoleniowe Spotkanie z Piosenką Religijną”. Rozpoczęło się Mszą św. a po niej nastąpił przegląd zespołów.

– Na naszym Świętym Wzgórzu, w naszym sanktuarium, przeżywamy kolejne już, 21. spotkanie z piosenką religijną; spotkanie, które łączy wszystkie pokolenia. Tak jak napisano w tytule, jest ono międzypokoleniowe, bo znajdą tutaj coś dla siebie dzieci, młodzi, starsi i najstarsi. Bardzo serdecznie witam wszystkich gości, naszych parafian, wszystkie zespoły, które chcą siebie dzisiaj zaprezentować – mówił proboszcz parafii ks. Krzysztof Jankowiak. Przypomniał krótko historię miejsca aż do ustanowienie i inauguracji sanktuarium Najświętszej Maryi Panny Osobowickiej na Świętym Wzgórzu.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję