Nie warto się zadręczać

Jak co roku, pielgrzymka odbyła się w pierwszą środę września i zgromadziła pątników z różnych stron diecezji. Uroczystej koncelebrowanej Liturgii, z przyjęciem sakramentu namaszczenia chorych, przewodniczył biskup diecezji sosnowieckiej Grzegorz Kaszak. Razem z nim modlili się kapłani, którzy przyjechali z chorymi, kapelani szpitali i Domów Pomocy Społecznej. Nie zabrakło również ks. Tomasza Folgi – dyrektora Caritas Diecezji Sosnowieckiej, który przed rozpoczęciem Liturgii wygłosił konferencję ascetyczną.

Sens krzyża

– Uniżenie przed Bogiem nie jest upokorzeniem, tylko szansą do oczyszczenia serca z tego, co przyciąga ze świata. Warto o tym pamiętać, kiedy doświadczamy Chrystusowego Krzyża. Chrystus nie narzeka, nie dyktuje, jak byłoby lepiej, tylko bierze na siebie nasze słabości, nasze choroby. Gdy modlitwa wiąże się z krzyżem, to człowiek staje się bliższy Bogu, bo przecież ukrzyżowany to Jego Syn. Modlitwa zjednoczona z krzyżem jest również pewną trudnością. Natura broni się przecież przed tym krzyżem. Trzeba więc pokonać w sobie te trudności, brak chęci do modlitwy, nadmierne skupienie się na własnym cierpieniu. Dopiero wtedy możemy zjednoczyć się z Panem – przekonywał ks. Tomasz Folga.

Defensor Mariae

Reklama

W słowach powitania na początku Eucharystii ks. Jarosław Wolski przywołał fragment homilii bp. Grzegorza Kaszaka wygłoszonej na Jasnej Górze. – Niestety, z bólem i trwogą musimy stwierdzić, że Maryja, Matka Boga Najwyższego i nasza ukochana Matka, na naszej polskiej ziemi jest obrażana, i to przez profanację cudownego, od wieków świętego dla wielu Polaków, Jej wizerunku, obrazu Matki Bożej Częstochowskiej – te słowa bp. Grzegorza Kaszaka wypowiedziane w częstochowskim sanktuarium odbiły się echem w całej Polsce. Głos sosnowieckiego pasterza współbrzmiał z głosem arcybiskupa krakowskiego. Wiele było przykładów bluźnierstw, profanacji, świętokradzkich gestów, znaków, aż do profanacji Mszy św. To nas bardzo zabolało. Dlatego dziś przychodzimy do naszej Matki Pocieszenia, Pani Czeladzkiej, by przeprosić. Przychodzimy na czele z pierwszym pielgrzymem naszej diecezji, pasterzem, którego słowa tak mocno poruszyły wiernych w całej Polsce. Śmiało można powiedzieć, że jest z nami ten, który staje pośród pierwszych obrońców Maryi, którego można nazwać „defensor Mariae” – obrońca Maryi. Przychodzimy, by przeprosić, wraz z kapłanami, którzy są najbliżej chorych, ale przychodzimy też po to, by prosić o potrzebne łaski – podkreślił ks. Jarosław Wolski.

Skarb Kościoła

W homilii bp Grzegorz Kaszak wyjaśniał sens cierpienia, pocieszał chorych i prosił o złączenie swoich cierpień z cierpieniem Chrystusowym. – Prawdą jest, że kiedy dosięga nas choroba, to do serca cisną się różnego rodzaju pytania: Dlaczego spotkał mnie taki ciężki los? Dlaczego zachorowałem? Dlaczego wokół mnie jest tylu zdrowych? Są to pytania, które często zostają w sercu. Chcę wam dać dziś odpowiedź na te pytania. Znajdziemy ją jedynie w Bogu. Cierpienie owiane jest tajemnicą, dlatego dziś wam mówię – nie warto się zamartwiać! Nie warto się udręczać! Tym ciągłym pytaniem i poszukiwaniem odpowiedzi. Dziś mówię wam, drodzy chorzy, że człowiek cierpiący to bogactwo społeczeństwa, bogactwo Kościoła – przekonywał herarcha. Kaznodzieja odwołał się do świadectwa św. Faustyny. – Pan Bóg wybrał do głoszenia tej niezwykłej misji Miłosierdzia Bożego schorowaną s. Faustynę Kowalską. Jej życie przepełnione było cierpieniem. Przychodziły na nią różnego rodzaju boleści do tego stopnia, że mdlała z bólu. I właśnie w momencie największej słabości Pan Jezus posłał ją do umierających. I polecił jej, wręcz nakazał, by w chwili, gdy człowiek odchodzi z tego świata, odmawiać koronkę do Miłosierdzia Bożego. To nam pokazuje, że osoba cierpiąca, mimo słabości, może wiele zrobić. Św. Faustyna mówiła, że żadna odległość nie liczy się dla modlitwy, ofiary, jaką się Panu Bogu składa. Drodzy chorzy, jesteście naszym skarbem, przez złączenie waszych słabości z cierpieniem Jezusa Chrystusa niesiecie pomoc dla nas wszystkich – nauczał bp Kaszak.

Festyn zdrowia

Przy okazji dorocznej pielgrzymki na czeladzkim Rynku odbył się „Festyn zdrowia”, na którym można było przeprowadzić bezpłatne badania, m.in.: słuchu, wzroku, spirometryczne, poziomu glukozy i cholesterolu, itp. Ponadto chętni mogli odbyć bezpłatne konsultacje: kardiologiczne, pediatryczne, dietetyczne i ortopedyczne.

Damian Krawczykowski: Jak zaznacza Pani na początku książki – kilka lat musiało minąć, aby ks. Pawlukiewicz zgodził się na tę autobiograficzną rozmowę.. Co nareszcie przekonało ks. Piotra aby się przed Panią otworzyć?

Renata Czerwicka: Nie znam tego jednego konkretnego powodu i już się nie dowiem. Myślę, że ten temat pracował w księdzu Piotrze od dłuższego czasu. Może pogarszający się stan zdrowia dawał mu znaki, że warto w końcu się zdecydować… bo nie wiadomo, jak będzie? Na pewno duży wpływ miała płyta Krzyśka Antkowiaka z tekstami ks. Piotra, która miała wyjść razem z książką, a ksiądz Piotr bardzo czekał na tę płytę. A może uznał, że nie wytrzyma już dłużej moich namów i uległ (uśmiech) Znamy się od kilku lat i naprawdę się lubiliśmy.

Czy „wywiad-strumyk” jak nazwał Waszą książkę sam ks. Pawlukiewicz układał się wg Pani planu? Odpowiedzi, których udzielił ks. Piotr, były takie jakich Pani oczekiwała?

Wszystko podczas tego wywiadu było inne niż się spodziewałam. Wszystko. Ksiądz Piotr po pierwsze był w trudnej sytuacji zdrowotnej, poruszał się na wózku, wiele czynności sprawiało mu ból, co w oczywisty sposób odbiło się na rozmowie, podczas której musieliśmy robić liczne przerwy. Nie dało się też rozmawiać długo, rozłożyliśmy nasz wywiad na 5 dni. Rozmowa jednak ewoluowała i to widać w książce, że dość zachowawcze odpowiedzi na początku później stają się o wiele bardziej otwarte, dotykamy głębszych spraw, o których ks. Piotr mówi więcej. Bardzo mnie te pięć dni rozmów zaskoczyło swoją nieoczywistością, notatki przygotowywane przez kilka tygodni okazały się prawie bezużyteczne. To było spotkanie z człowiekiem, takim prawdziwym z krwi i kości, takim z wadami i zaletami, silnym i słabym... I z pewnością ta rozmowa zaskoczy czytelnika, który zna ks. Piotra głównie jako legendę i wspaniałego kaznodzieję.

Czuła Pani, że przy pracach nad książką ks. Piotr uchyla rąbka tajemnicy swojego życia? Z książki możemy dowiedzieć się dotąd nieznanych faktów o „legendzie polskiego kaznodziejstwa”?

„Uchyla” rąbka tajemnicy to dobre określenie, bo tylko czasami, jakby niechcący mówił więcej, niż tylko trochę. To nie przypadek, że ks. Piotr nie wypowiadał się wcześniej o sobie. Na początku rozmowy widać było, że to jest dla niego trudne i że nie jest do tego przyzwyczajony. Każdego dnia pytał mnie, czy to na pewno dobry pomysł, aby robić ten wywiad. Zastanawiał się, czy ludzi chcą go poznać takiego, jakim naprawdę jest, zamiast żyć jego legendą…Na końcu jednak przyznał, że był to dla niego rodzaj terapii, coś, co bardzo dużo mu dało.

Prawda jest taka, że najwięcej o księdzu Piotrze dowiemy się z książki „Z braku rodzi się lepsze…” czytając między wierszami, czytając sercem, z dużą wrażliwością. On był niezwykle wrażliwym i głębokim człowiekiem, choć z drugiej strony, tak bardzo zwyczajnym.

Co Panią najbardziej zaskoczyło w tym wywiadzie? Jakiś szczególny fragment, historia?

Wiedziałam, że muzyka jest dla niego ważna, ale nie wiedziałam, że aż tak. Duża część naszych rozmów łączyła się ze wspólnym słuchaniem jego ulubionych piosenek. Kiedy włączałam piosenki SBB albo Grechuty, całkiem się zmieniał. Dosłownie, fizycznie. Twarz mu promieniała, prostował się na kanapie, uśmiechał. Kiedy słuchał muzyki, zatapiał się w nią, jednoczył wręcz. Coś niezwykłego. Chyba nigdy nie spotkałam kogoś, kto tak przeżywałby muzykę… Jak o tym myślę teraz, to chyba jednak wizja powstania płyty muzycznej z jego tekstami była dla niego dużą motywacją do tego wywiadu. Nie zdążył posłuchać całej płyty Krzyśka „Zostanie mi muzyka…”, ale na pewno bardzo by się nią cieszył. Na pewno. Marzył, aby ktoś zrobił taką płytę. Sądzę, że bardzo warto sięgnąć po jego biografię właśnie razem z tą płytą, bo w jego tekstach i kompozycjach Krzyśka Antkowiaka można odnaleźć jeszcze więcej księdza Piotra.

Zamknij X

A jaki był Ksiądz Piotr podczas tworzenia tej książki? Wiemy, że było to na niedługo przed śmiercią. Czy znane mu poczucie humoru nadal mu towarzyszyło? Widać było że jego wiara wraz z rozwojem choroby się zmienia? Pogłębia, pogarsza?

I znów nie mogę odpowiedzieć w prosty sposób. Myślę, że dla samego księdza Piotra jego stan ducha był zagadką i wyzwaniem. Relacja z Chrystusem i to jak ją przeżywał była dynamiczna, zmieniała się, tak o tym mówił, choć nie dosłownie. Jak sam przyznał, Parkinson nie przymnożył mu wiary, ale powiększył pole do przemyśleń. To co mnie zaskoczyło, to że ani razu nie próbował Boga nazwać prosto, opisać jednym zdaniem i zamknąć w krótkiej definicji. Uderzało to, jak bardzo zachwycał się Jego majestatem. W jednym miejscu powiedział:

„Teraz szykuję sprytny manewr. Jak już wrócę na ambonę, mam ochotę powiedzieć: Ludzie, Pan Bóg jest tak inny, tak fantastycznie przerastający nasze pojmowanie, że… nie ma o czym gadać. Co tu gadać…? Nie możemy ogarnąć rozumem komórek nowotworowych, a Boga chcemy zrozumieć?!”

Poczucie humoru, z którym ksiądz Piotr jest tak bardzo kojarzony oczywiście się nie zmieniło, ale tym razem znacznie więcej było wzruszeń, poważnych min i wspólnego milczenia, niż śmiechu.

Moją rolą w tym wywiadzie, oprócz zadawania pytań i rozmowy w dużej mierze było także uszanowanie granic księdza Piotra. Tego o czym chciał mówić i o czym nie chciał. Wiele wątków nie dokończyliśmy, niektóre przerwaliśmy... Kiedy odszedł, nie wiedziałam, jak ogarnąć temat nad tekstem. Ale wyszło naturalnie… Co niedopowiedziane, zostało niedopowiedziane. I to dobrze, bo człowiek nie jest prostym zbiorem pytań i odpowiedzi, ale najbardziej skomplikowanym stworzeniem na ziemi. I zawsze jest i pozostaje jakąś tajemnicą… Ja osobiście czułam, że podczas tej rozmowy miejscami obcowałam z pewną mistyką, czymś, co mnie przerastało. Nigdy tej rozmowy nie zapomnę… Nigdy.

Na koniec krótko: Ks. Piotr Pawlukiewicz jest dla mnie….

Tajemnicą… Inspiracją.

Dziś tytuł książki „Z braku rodzi się lepsze…” nabiera zupełnie nowego wymiaru. W książce widać, że wszystko co najlepsze w życiu ks. Piotra, rodziło się z jakiejś słabości, jakiegoś braku… Dziś brak księdza Piotra. Co lepszego się tego urodzi?... Bardzo jestem ciekawa. A że tak będzie – nie mam wątpliwości.

_____________________________________________________

Ks. Pawlukiewicz /fragmenty z autobiografii:

Czy jest coś, co chciałby Ksiądz powiedzieć teraz ludziom, którzy będą czytać tę książkę?

(Zamyśla się..)

Chciałbym powiedzieć: Trzymajcie się swoich księży w parafiach. Trzymajcie się tradycyjnego duszpasterstwa i uważajcie na takich księży, jak Pawlukiewicz. Bo tu łatwo o chęć błysku i popisu.

______________________

Przede wszystkim trzeba kochać. Kocham człowieka, jeśli zależy mi na tym, żeby on poszedł do Nieba. Myślę sobie, że przed każdymi rekolekcjami ksiądz powinienem usiąść i skoncentrować się, czy chce, żeby te zakonnice czy ci księża, czy ci świeccy poszli do Nieba. Czy zależy mu na nich, czy na tym, żeby zabłysnąć.

Zachwycić ludzi można dość łatwo. Można skleić z Ewangelii jakiś tekścik całkiem tęgi intelektualnie, ale czy ja chcę, żeby ci moi słuchacze poszli do Nieba?

Ktoś przyjeżdża z głoszenia rekolekcji i mówi: „Ale miałem rekolekcje! Tysiące ludzi przychodziło”. Ale czy ty, brachu, chciałeś, żeby oni poszli do Nieba, czy tylko chciałeś ich przekonać o nieomylności Kościoła albo potrzebie głębokiej modlitwy? No właśnie. Nie szarżuj. Nie szarżuj, bo możesz zagubić główny cel nauczania, jakim jest doprowadzenie ludzi do bram Nieba.

_______________________________

Więcej o książce: Zobacz

RTCK