Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny była dniem szczególnie podniosłym dla wspólnoty Zielonogórsko-Gorzowskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Paradyżu. Alumni z roku IV otrzymali posługę akolitatu, zaś ich starsi koledzy zostali przyjęci do grona kandydatów do święceń. Diecezja otrzymała także nowych diakonów
Sakrament święceń w stopniu diakonatu otrzymało dwóch alumnów. Mateusz Topolski i Rafał Lisicki. Al. Topolski święcenia diakonatu przyjął w sobotę 8 grudnia w kościele seminaryjnym pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Paradyżu, zaś al. Lisicki – w kościele rektoralnym pw. Matki Bożej Gwiazdy Nowej Ewangelizacji w Gubinie dzień później, czyli 9 grudnia.
Diakon, w tradycji Kościoła, to obok prezbiteratu i biskupstwa najniższy stopień sakramentu święceń. W kapłaństwie Jezusa Chrystusa uczestniczą dwa stopnie: czyli biskupstwo i prezbiterat. Diakon zaś jest święcony do pomocy kapłanom i służenia Kościołowi. Aby móc przyjąć święcenia diakonatu, alumni musieli przeżyć wymagane prawem kanonicznym rekolekcje. Odprawili je w odosobnieniu w dawnym klasztorze sióstr urszulanek w Paradyżu.
8 grudnia odbyły się jeszcze dwa inne obrzędy. Alumni roku V: Łukasz Bajcar, Dawid Klepusewicz, Paweł Mikołajczak, Wojciech Lisiewicz i Grzegorz Zajadlak zostali włączeni do grona kandydatów do święceń diakonatu i prezbiteratu. Dokonuje się to podczas tzw. kandydatury, czyli przyjęcia kandydatów do święceń diakonatu i prezbiteratu. – Obrzęd przyjęcia kandydatów do diakonatu i prezbiteratu odbywa się po stwierdzeniu, że decyzja przyjęcia święceń jest wystarczająco dojrzała i poparta niezbędnymi uzdolnieniami. Zamiar przyjęcia święceń ma być publicznie wyrażony przez kandydatów i publicznie przyjęty przez biskupa – wyjaśniają teksty liturgiczne.
Ostatnim obrzędem sprawowanym w święto Matki Bożej w Paradyżu było udzielenie posługi akolitatu. Otrzymało go dwóch alumnów IV roku: Mateusz Dąbrowski i Konrad Jasiewicz.
Nowych diakonów oraz kandydatów do święceń i akolitów polecamy opiece Matki Bożej Ozdobie Paradyża.
ostatnie tygodnie przepojone są informacjami, które wzbudzają w nas niepewność, a może nawet przerażenie. Stajemy wobec choroby i cierpienia, które wielu naszym siostrom i braciom odbierają radość życia. Ale właśnie w takiej chwili Bóg wlewa w nasze serca nadzieję, zapewnia o swojej miłości i przywraca wiarę, która każe nam widzieć w nim troskliwego Ojca. Wyrazem Jego troski jest również wzbudzanie w sercach młodych ludzi daru powołania do kapłaństwa, które jest nie tylko służbą Bogu, ale także i ludziom, a zwłaszcza tym, którzy oczekują podania pomocnej dłoni w trudnych sytuacjach życiowych. Ten służebny charakter kapłaństwa widoczny był w sposób szczególny w życiu św. Jana Pawła II, którego 100-lecie narodzin obchodzimy w tym roku. On czerpiąc siłę z miłości do Chrystusa był prawdziwym Pasterzem, gotowym oddać życie za powierzony sobie Kościół. Dlatego u schyłku swego ziemskiego życia, w Orędziu na XL światowy Dzień Modlitw o Powołania, tak pisał: „Tym orędziem pragnę niejako użyczyć głosu Jezusowi, przedstawiając wielu młodym ideał służby i pomagając im przezwyciężyć pokusy indywidualizmu oraz złudzenie, że w ten sposób można osiągnąć szczęście. Pomimo pewnych przeciwnych skłonności, które są jednakże obecne we współczesnej mentalności, istnieje w sercach wielu młodych ludzi naturalna gotowość do otwarcia się na drugiego, zwłaszcza najbardziej potrzebującego. Dzięki niej stają się oni wielkoduszni, zdolni do empatii, gotowi zapomnieć o samych sobie i na pierwszym miejscu, przed własnymi interesami, postawić drugiego”.
Osiemdziesięciojednoletnia Siostra Geneviève Jeanningros, przyjaciółka papieża Franciszka, która mieszka w cyrkowej przyczepie kempingowej w Rzymie i odwiedzała papieża w każdą środę, raz w miesiącu zabierała ze sobą osobę transseksualną. Dziś złamała protokół, żegnając się z nim podczas pogrzebu
Genevieve Jeanningros to francusko-argentyńska zakonnica i członkini Małych Sióstr Jezusa. Była bliską przyjaciółką papieża przez ponad 40 lat i znana była ze swojej pracy ze społecznościami marginalizowanymi, takimi jak pracownicy cyrku i osoby transpłciowe. Podczas spoczynku papieża Franciszka w Bazylice św. Piotra, siostra Jeanningros mogła złamać protokół i pomodlić się przy jego trumnie, co odzwierciedlało ich głęboką więź. Papież Franciszek nadał jej nawet przydomek „L'enfant awful”, podkreślając ich żartobliwą relację. Mieszkała w przyczepie niedaleko parku rozrywki w Ostii w Rzymie od ponad 50 lat, poświęcając swoje życie ubogim.
Ostatnie orędzie Papieża Franciszka, Urbi et Orbi, odczytane w Niedzielę Wielkanocną na Placu Świętego Piotra to jego testament. Choć sam był słaby fizycznie, wybrzmiało mocno to, o co upominał się w ciągu całego 12-letniego pontyfikatu: prawa marginalizowanych i bezbronnych, w tym dzieci nienarodzonych, chorych i osób starszych. Te ostatnie mają nie tylko prawa, ale niezastąpioną rolę do odegrania zwłaszcza w dzisiejszym świecie.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
