W Krakowie w dniach 1-5 października br. odbywał się II Światowy Kongres Bożego Miłosierdzia z udziałem ok. 2 tys. osób z 68 krajów świata. Patronami byli św. s. Faustyna Kowalska i bł. Jan Paweł II.

Witajcie w Polsce!

Czarnoskóra Maria z Karaibów w towarzystwie Anny i Johna z Wielkiej Brytanii oraz 2 innych pań zmierzają ulicą św. Siostry Faustyny w stronę sanktuarium. Idąc za nimi, słyszę, jak mieszkanka egzotycznego kraju głośno narzeka po angielsku, że nikt ich na ulicy nie wita, nie mówi: „Welcome”. Może nie wie, że to dzień roboczy i ludzie pracują, a poza tym Polacy zapewne nie są tak spontaniczni jak mieszkańcy gorących Karaibów… Ale chcąc ją ucieszyć, podchodzę i mówię głośno i z uśmiechem serdeczne: „Welcome” i „Good morning”.
Kobieta rozpromienia się. Pyta, czy jestem z Polski. Gdy potwierdzam, opowiada, że wiele razy witała przechodzących ludzi, ale ci ani razu nie odpowiadali. Zauważam, że to pewnie dlatego, iż ona nie zna polskiego. Uczy się zatem wymawiać „Dzień dobry”, co z powodzeniem testuje na panach grabiących liście na terenie sanktuarium. Na ich uśmiech nie może jednak liczyć. - My, Polacy, bywamy w pierwszym kontakcie raczej poważni - tłumaczę sympatycznej damie z Karaibów, osładzając jej zetknięcie się z odmienną mentalnością Europejczyków.

Ubodzy, ale bogaci miłosierdziem

Anna to kobieta w średnim wieku, jedna z 47-osobowej grupy pielgrzymów z Wielkiej Brytanii. Spotkana tuż przed Eucharystią, z ochotą podejmuje serdeczny dialog. Zauważa, że narody biedniejsze z większym entuzjazmem przyjmują wiarę i orędzie o Bożym Miłosierdziu. Mówi, że w jej kraju większość ludzi skupia się na tym, co materialne.
Potwierdza to jej rodak Samuel. Dodaje jednak, że w ich państwie jest coraz gorzej, jeśli chodzi o sytuację finansową. Gdy pytam, dlaczego przyjechał do Łagiewnik, mówi, że z powodu żony, która 3 lata temu była na pierwszym takim kongresie w Rzymie. W tym roku nie mieli wspólnych wakacji. Uzgodnili więc, że żona będzie uczestniczyć w wykładach, a on zwiedzi Kraków. Skończyło się na tym, że i on bierze udział w kongresie. Mówi, że najbardziej odkrywcze jest dla niego to, że aby czynić dobro i zajmować się działalnością charytatywną, trzeba najpierw samemu doświadczyć Bożego Miłosierdzia.

Modlitwa narodów zjednoczonych

Przyjemnie jest patrzeć na kolorowe stroje Afrykańczyków, którzy mają na ubraniach nadruki z Jezusem Miłosiernym. Równie imponujące są dostojne suknie Koreanek. Wspaniale jest słyszeć, jak czarnoskóry biskup z Nigerii Martin Uzoukwu swoje słowo do zebranych głosi dosłownie śpiewająco, przytaczając popularną w tamtejszych rodzinach piosenkę: „Dzień dobry, Jezu”. Może nawet jeszcze bardziej chciałoby się usłyszeć, zobaczyć, poczuć to, co każdy naród ze sobą przywiózł.
Szymon, przewodnik po Kopalni Soli w Wieliczce, dzieląc się swoimi wrażeniami z kongresu, mówi, że porusza go przeżycie uniwersalności Kościoła. - Tyle narodów zebrało się w jednym miejscu i w tym samym celu: by wspólnie się modlić! - cieszy się chłopak. Tę samą radość z „jedności w różnorodności” podziela kapłan przybyły do Krakowa z hiszpańskiej Kordoby. Parafianka z jego miejscowości dodaje, że jest pod wrażeniem wizerunku Jezusa Miłosiernego. Jest wzruszona, że może być w kaplicy Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, a także tym, że jest na ziemi Jana Pawła II, w miejscu, gdzie był ochrzczony, gdzie studiował, pracował jako robotnik, duszpasterzował...
Wzruszeni tym faktem są również kardynałowie i księża z Filipin. Nie kryją swej wdzięczności za to, że nasz Rodak przekazał światu kult Bożego Miłosierdzia. Z dumą opowiadają, jak w ich kraju wiele stacji telewizyjnych i radiowych emituje o godz. 15 Koronkę do Miłosierdzia Bożego, i ludzie chętnie się nią modlą. Nauka o Bożym Miłosierdziu ułatwia katolickim kapłanom kontakt z wyznawcami islamu, którym również bliska jest idea miłosierdzia: - Mamy nadzieję, że ich nawrócimy. Oczywiście, przez modlitwę - dodają ze szczerym uśmiechem księża z Filipin.
Z kolei wspomniani wyżej mieszkańcy Kordoby mówią, że często odmawiają modlitwę św. Faustyny, którą zapisała w swoim „Dzienniczku” (n. 163 - przyp. red.) - prośbę o miłosierne oczy, słuch, język, ręce, nogi, serce… Bardzo podobał im się wykład s. M. Gaudii Skass ZMBM do grupy hiszpańskojęzycznej: „Być miłosiernym w niemiłosiernym świecie. Świadectwo życia św. Faustyny”. Prelegentka na początku zwróciła uwagę na to, że zmiana świata zaczyna się od zmiany siebie samego, a następnie najbliższego otoczenia. Rozważała po kolei wezwania wspomnianej modlitwy. Mówiła, że s. Faustyna bardzo oddziaływała na innych swoim przykładem: nie krytyką, lecz miłością.

Dzieci Miłosierdzia

W czasie kongresu można też było zobaczyć młodych - pomagali przy organizacji jako wolontariusze, część z nich uczestniczyła jednak w programie. Była spora grupa członków międzynarodowej Wspólnoty Cenacolo (z włoskiego „Wieczernik”), założonej przez s. Elwirę Petrozzi, również obecną na spotkaniu. Wiele osób, widząc tę obdarzającą niezwykłym uśmiechem siostrę, podchodziło do niej, prosząc o błogosławieństwo. 74-letnia zakonnica z Włoch uratowała tysiące młodych ludzi - współczesnych „trędowatych”: narkomanów, dzieci ulicy. Ocaleni mówią o niej „Matka”.
Wspólnota Cenacolo zaprosiła krakowian i uczestników kongresu na wyjątkowy spektakl. Byli narkomani opowiedzieli historię, która jest przedmiotem naszego „Credo” - od stworzenia świata do Zmartwychwstania. Wcielili się w postacie z Biblii po to, aby nam powiedzieć, że ta historia wciąż trwa. - Jestem trochę jak Judasz, który zdradza Jezusa, i trochę jak anioł, który mówi, że narodził się Zbawiciel - wyznaje Lena z Serbii, która podczas przedstawienia grała pannę młodą z wesela w Kanie Galilejskiej i anioła, który tańczył nad grotą w Betlejem. Lena ma 29 lat, do wspólnoty trafiła 8 lat temu. Była narkomanka teraz jest „aniołem” dla dziewczyn z podobnymi problemami. Obecnie mieszka w Wenecji w jednym z domów tej wspólnoty.
Grający Jezusa jest Polakiem. Łukasz ma 29 lat, piękną twarz, ciepłe oczy, prosty nos, policzki zarośnięte gęstym, zdrowym zarostem, który hodował właśnie do tej roli. On też jeszcze kilka lat temu ćpał. Dziś jest pełen życia.

I co dalej?

Afrykańczycy z Kongo i Rwandy pierwsi wychodzą z pełnego wrażeń wieczoru na krakowskim Rynku, trudno im wytrzymać chłód październikowej aury. Spieszą do Domu Turysty, ubrani w czapki i kolorowe tkaniny. Mówią, że w Polsce jest zimno, ale uśmiechają się - mają jeszcze siłę na uśmiech!
Widzowie już się rozeszli. Chłopcy z Cenacolo rozmontowują właśnie scenografię - zajmie im to całą noc. Wśród rusztowań konstrukcji zręcznie porusza się Łukasz, na łydkach ma ślady niezmytej charakteryzacji, imitującej stróżki krwi...
A po drugiej stronie Rynku, za Sukiennicami, stoją młodzi ludzie ubrani na czarno, wśród nich nienaturalnie szczupła dziewczyna, z podkreślonymi ciemną kredką oczami. Pali papierosa, drży, nerwowo odwraca wzrok. Przy znanej z młodzieżowych klubów ul. Szewskiej płynie dyskotekowa muzyka, młodzi naganiacze z imprezowych lokali stoją z ulotkami, wśród nich nastolatka w mini i z głębokim dekoltem. Musi jej być zimno, ale stoi pod tym klubem i pracuje…
I taka myśl się rodzi: Nie ma czasu na bycie nijakim czy przeciętnym. Głody, które mamy w sercu, domagają się pokarmu z miłosiernego Serca Boga. A potem mamy iść z Nim do innych, bo przecież ludzie doświadczają Boga poprzez człowieka... Przez nasze miłosierne oczy, uszy, serce...