Odchodzi matka do wieczności, najdroższa osoba dla dzieci. Przygasa ognisko życia rodzinnego. Mniej już w nim ciepła, tkliwości, troskliwej czułości i ciągłego oczekiwania na spotkanie.
Moja mama była najzwyklejszą niewiastą, wiejską, prostą kobietą, z bukietem zapachu razowej pajdki chleba, z kwiecistą zapaską budzącego się w drewnianej chałupie poranka. Z brzękiem fajerek w takt mistycznych Godzinek modlitw porankowych oraz dumnych i ascetycznych malw wyzierających zza sztachet rodzinnego ogródka.
Świętej pamięci mama Stanisława uśmiechnęła się do wieczności 13 kwietnia, w roku beatyfikacji Jana Pawła II. Jej żywot utkany był z 86 twórczych i pracowitych lat w gospodarstwie rolnym, z mądrych dla nas rad, macierzyństwa. Tyle lat podarowała jej Opatrzność miłości miłosiernej, miłości wymagającej.
Włożyłem jej do trumny różaniec, który przywiozłem z rowerowej pielgrzymki do Fatimy. A na dłoniach spoczął ten, który otrzymała w dniu ślubu w 1946 r. Przez całe życie modliła się na tym różańcu i przeprowadziła ją Maryja Przewodniczka do Syna swego - Jezusa.
W tym roku, w lipcu, moi rodzice obchodziliby 65. rocznicę sakramentu małżeństwa. Na 60. rocznicę ślubu otrzymali odznaczenie i list gratulacyjny od Prezydenta RP śp. Lecha Kaczyńskiego oraz błogosławieństwo apostolskie od papieża Benedykta XVI.
16 kwietnia - w wigilię Niedzieli Palmowej żegnaliśmy mamę w rodzinnej parafii Kowala k. Radomia przy słonecznej, wiosennej aurze i uśmiechającym się niebie.
Mszy św. przewodniczył bp Artur Miziński z Lublina, który w ufnych i żarliwych słowach dziękował Opatrzności Bożej za śp. Stanisławę, kapłankę życia rodzinnego. W ciepłej i umacniającej nas homilii ks. płk Stanisław Szymański - kapelan WP, przyjaciel naszej rodziny - wspominał mamę jako gorliwą chrześcijankę i dobrą wychowawczynię. Modlił się z nami obecny o. Adam Kalinowski, prowincjał Ojców Franciszkanów Konwentualnych z Gdańska.
Mama urodziła dziewięcioro dzieci: Kazimierza (franciszkanin), Zofię, Marka (śp.), Andrzeja, Janusza (ksiądz), Marię, Annę, Sylwestra (śp.), Dorotę.
- Najpiękniej umiera gałąź pod ciężarem własnych owoców - powiedział w mowie dziękczynnej i pożegnalnej w imieniu dzieci o. Kazimierz. Odczytał też krótkie słowa testamentu: „Synu, pamiętaj, w czasie pogrzebu powiedz wszystkim moje ostatnie życzenia. Przepraszam wszystkich, którym cokolwiek złego uczyniłam. Nie mam w sercu żadnej urazy, żalu ni pretensji do kogokolwiek. I bardzo dziękuję za wszelkie dobro, które tak często spotykało mnie od najbliższych. Pragnę, abyście byli lepsi, byli jednością i zawsze pamiętali o matce. Nie zapominajcie o modlitwie”.
Oto proste i krótkie słowa testamentu naszej dobrej, prostej, zwyczajnej matki śp. Stanisławy. Niech będą one natchnieniem i drogowskazem do pięknego i mądrego życia.