Uroczystościom pogrzebowym 18 lipca przewodniczył ks. prał. Stanisław Chomiak. W wygłoszonej homilii proboszcz parafii Wniebowzięcia NMP przypomniał dwie podstawowe przesłanki przebywania z Bogiem w wieczności. - Słuchać Jego słowa i żyć Eucharystią – to dwa warunki, wydaje się nie tak wiele, by osiągnąć chwałę nieba – zauważył duchowny. Następnie cytując słowa św. Pawła „Nikt z nas nie żyje dla siebie i nikt z nas nie umiera dla siebie”, podkreślił, że doskonale się one wypełniały w życiu śp. Czesława Łyżwy, a wiara i życie z Panem Jezusem odgrywały ważną rolę w jego ziemskim życiu.

– Jeszcze do niedawna, regularnie uczestniczył we Mszy świętej, a gdy już nie mógł, to zwracał się z prośbą o przyniesienie Komunii świętej do domu – mówił. Wspominając ziemskie życie Czesława, ks. prał. Chomiak przypominał jego słowa, aby przeżyć dobrze życie, trzeba być człowiekiem sumienia.

Ciało Czesława Łyżwy spoczęło na cmentarzu parafialnym w Bielawie. W ostatniej drodze zmarłemu towarzyszyli licznie przybyli kapłani, w tym kustosz krzeszowskiego sanktuarium ks. prał. Marian Kopko oraz kapłani związani z bielawską parafią z racji posługi duszpasterskiej czy pochodzenia, rodzina, przyjaciele, byli wychowankowie oraz parafianie. Po Mszy świętej świadectwem życia zmarłego ojca, podzieliła się jedna z córek.

***

Czesław ŁYŻWA urodził się w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, 11 czerwca 1926 roku w miejscowości Kolonia Francuzy niedaleko Łucja, stolicy Wołynia. Podczas okupacji niemieckiej był świadkiem rzezi wołyńskiej. Od kwietnia 1944 do maja 1945 roku służył w „istriebitielnym batalionie” i brał udział w walkach z oddziałami ukraińskich nacjonalistów. Widział tam te straszne wydarzenia, które bardzo mocno zapisały się w jego pamięci i sercu. Często do nich wracał.

Z kresów zabrał też wspomnienia piękna przyrody, cudowności ziemi różnorodności kultur i języków. A z domu rodzinnego wyniósł głęboką wiarę, pracowitość, umiłowanie ojczyzny, honor i hart ducha oraz międzyludzką solidarność. W czerwcu 1945 rodzina została repatriowana na Ziemie Odzyskane i zamieszkała w Pisarzowicach koło Brzegu.

W 1949 roku Czesław Łyżwa ukończył szkołę pedagogiczną, a w roku 1953 Wyższą Szkołę Ekonomiczną we Wrocławiu. Pracował jako nauczyciel w szkołach zawodowych w Dzierżoniowie. Był nauczycielem matematyki i ekonomii, wicedyrektorem, a później kierownikiem warsztatów szkolnych, wychowawcą wielu pokoleń bielawskiej młodzieży w Technikum Włókienniczym w Bielawie.

Do Bielawy przyjechał w latach '50 ubiegłego wieku i zamieszkał z żoną Stanisławą w domu, w którym kilka dni temu odszedł.

Do końca swoich dni był dzielny, uduchowiony, myślący. Choć nękało go wiele schorzeń, przeżywał różne wydarzenia dotyczące Polski, Europy i świata. Często je analizował. Zaś siebie samego i całą rodzinę i Ojczyznę powierzał Bożej opatrzności.

Cechowała duża samodyscyplina, dotrzymywanie danego słowa, rozmodlenie oraz bardzo logiczne myślenie. Śp. Czesław był pomysłowy, oszczędny i dokładny, bardzo rodzinny. Interesował się historią, polityką, psychologią. Był działkowiczem i brydżystą. Posiadał talent muzyczny i recytatorski. Wiele spotkań rodzinnych, towarzyskich czy kresowych uświetniał śpiewem i recytacją wierszy patriotycznych religijnych i innych. Niemal do końca swoich dni zachował sprawność intelektualną. Szczególnie dobrą miał pamięć, którą świadomie ćwiczył ucząc się na przykład długich wierszy, jeszcze kilka czy kilkanaście lat temu.

Był hojny wspomagał między innymi odbudowę kościołów na Kresach, świątynię Opatrzności Bożej, bazylikę w Licheniu, czy w Krzeszowie. Zawsze był wielkim patriotą. W małżeństwie z naszą mamą Stanisławą, która odeszła do Pana w 2005 roku, mieli 6 dzieci, 14 wnuków i 12 prawnuków.

Rodzice wychowywali dzieci w karności, kochali, ale nie rozpieszczali. Tato codziennie odmawiał różaniec, a gdy było mu trudniej się skupić modlił się wraz z siostrami z Łagiewnik koronką do Bożego miłosierdzia. Modlił się też często wierszem Jana Kochanowskiego „Czego chcesz od nas Panie za Twe hojne dary”.

Ostatnimi laty często śpiewał „Mój Mistrzu”, ze słowami: On szedł w spiekocie dnia i szarym pyle dróg, a idąc uczył kochać ich przebaczać, i dalej, przede mną droga, którą muszę przebyć tak jak Ty. I przebył, zawierzając się opatrzności Bożej w słowach: Tobie oddaję moje trudne dziś i tajemnicze jutro. Zawierzam wszystko i z serca wołam opiekuj się mną.

- Żyj tato w wiecznej chwale i w pamięci tych, wśród których żyłeś, będąc dla wielu autorytetem i wsparciem – zakończyła córka. 

ks. Mirosław Benedyk

ks. Mirosław Benedyk

ks. Mirosław Benedyk

ks. Mirosław Benedyk

ks. Mirosław Benedyk