1979

(...) Dla Polaków okres pobytu Papieża był prawdziwym świętem Ducha Świętego: Ducha Prawdy, Ducha Męstwa, Ducha Miłości, [-] [Dekret z dn. 12 XII 1981, O stanie wojennym, rozdz. III, art. 17, p. 4 ( Dz. U. nr 29, poz.154)].
(Ks. Mieczysław Maliński, Najchętniej grał na bramce, nr 16/83)

1983

"Było to na Placu św. Piotra. Tam, w czasie audiencji generalnej, został wymierzony do mnie strzał, który miał mnie pozbawić życia.
Zeszłego roku w dniu 13 maja byłem w Fatimie, aby dziękować i zawierzać. Dziś pragnę tu, na Jasnej Górze, pozostawić jako wotum widomy znak tego wydarzenia - przestrzelony pas sutanny".
Nie wiem, czy mi się zdaje, ale słyszę, że głos Papieża załamuje się. Wszyscy są świadomi, że uczestniczą w akcie nadzwyczajnym, najbardziej osobistym.
(Ks. Mieczysław Maliński, Pielgrzymka Dobrego Pasterza, nr 28/83)

1987

"Ojcze - umocnij nas!" - napisał ktoś na transparencie wywieszonym na powitanie Papieża Jana Pawła II. Te słowa najkrócej chyba oddają oczekiwania wiązane powszechnie z drugą pielgrzymką Ojca Świętego do Ojczystego kraju. I gdyby najzwięźlej podsumować efekty tej wizyty, należałoby użyć właśnie słowa: umocnienie.
(Juliusz Jan Braun, Sprawy Boże, ludzkie, polskie, nr 32/87)

1991

Czegoś podobnego nie widziałem i nie zobaczę. Takiej ilości ludzi jeszcze w Częstochowie nigdy nie było, tym bardziej gdy dorzucimy przymiotnik: młodych, tym bardziej gdy dodamy określenie: z całego świata, tym bardziej, gdy je uzupełnimy przez informację: w takim wymiarze.
(Ks. Mieczysław Maliński, A zdawało mi się, że znam Częstochowę, nr 34/91)

1995

Sądzę, że ta wizyta była tak wyjątkowa przez swoją regionalność. Małe miasteczka i wioski. Pogranicze i mieszanka narodowości, wyznań, kultur i tradycji. Byliśmy przecież świadkami zupełnie niezwykłego zjawiska! Zniknęły granice państw. W Ołomuńcu Polacy skandowali: " Kochamy Cię, Ojcze Święty!", a do Skoczowa ciągnęły pielgrzymki z Czech i Moraw. Na naszych oczach wyrósł żywy Kościół powszechny, zjednoczony wiarą w Chrystusa.
(Katarzyna Woynarowska,W Skoczowie była cała Polska, nr 23/95)

1997

W Tatrach są miejsca, które szczególnie kojarzą się nam z osobą Ojca Świętego, np. Wiktorówki czy Dolina Chochołowska.(...) Często tam też bywał i nigdy nie omieszkał w drodze na Rusinową Polanę zajść do Babki Kobylarcyk (1897-1985). Nie odmówiła nikomu schronienia czy herbaty. Ugościła też i pewnego dnia kard. Wojtyłę. Ale skora do bezpośredniości i otwartości, zbeształa przybyszów: "Ej, kieście zjedli, aj zjedli, kazdy by herbatke kcioł pić, ale wody to mi nimo kto przynieś". Na te słowa porwał się z miejsca krakowski Kardynał i pobiegł po wodę. Zażenowani przyjaciele chcieli mu pomóc, ale odrzekł: " Mnie pytali, to jo niesem". Gdy Babka dowiedziała się, że ten, którego ugościła, został Papieżem, rzekła: "Hej, kieby jo wiedziała, to jo by Mu tej herbaty nie uwarzyła... Miałabyk se teroz dwa wiaderka święconej wody...".
(Danuta Zwijacz, Ja tu jeszcze do Was przyjadę..., nr 25/97)

1999

"Papieskie przemówienia, homilie, przesłania są jak kamień rzucony na wodę. W pierwszej chwili - dociera do nas jakby pierwsza warstwa, ta oczywista. Potem wracają poszczególne myśli i okazuje się, że tych znaczeń jest kilka. Głębokich, celnych i mądrych jakąś nieludzką przemodloną mądrością. Papieża trzeba słuchać kilka razy, by poczuć, że te teksty prześwietlają nas na wskroś. On widzi i wie o nas więcej niż sami rozumiemy...".