Było to powiedzenie śp. ks. kan. Romana Cieszyńskiego (1947-2010), proboszcza parafii pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Kiełbasinie, w dekanacie chełmżyńskim. W mroźną środę 22 grudnia 2010 r. wspólnota parafialna z Kiełbasina pożegnała swojego proboszcza, który przewodził jej przez ostatnie 15 lat. Uroczystościom żałobnym przewodniczył biskup toruński Andrzej Suski wraz z biskupem włocławskim Wiesławem Meringiem. W koncelebrze uczestniczyło ponad 70 kapłanów z diecezji toruńskiej, pelplińskiej, bydgoskiej, włocławskiej, archidiecezji gdańskiej oraz koledzy z wojska (jednostka klerycka w Brzegu) i duszpasterze leśników. Kondolencje przesłali: abp senior Edmund Piszcz z Olsztyna, wychowawca seminaryjny zmarłego ks. Romana, bp Edward Janiak z Wrocławia, duszpasterz leśników. Pięknie odrestaurowana świątynia nie zdołała pomieścić wszystkich uczestników tej żałobnej uroczystości.
Homilię podczas uroczystości pogrzebowych wygłosił ks. Leszek Stefański, wychowanek ks. Romana i wspomagający go w pracy duszpasterskiej w czasie choroby. Kaznodzieja ukazał Zmarłego jako gwiazdę prowadzącą ludzi do Boga przez prawdę, którą słowem i życiem głosił. Ostatnie 7 lat to przykład mężnej walki z chorobą nowotworową, która pokonała Księdza Kanonika w sobotę 18 grudnia 2010 r.
Wolą Zmarłego było, aby podczas ceremonii pogrzebowych nie było żadnych przemówień. Skupienie modlitewne i piękna oprawa muzyczna nadały doniosły klimat ostatniej drodze ks. Romana.
SAM

Wspomnienie o śp. ks. Romanie Cieszyńskim

Wiedziałem o tym, że od kilku lat walczył z chorobą nowotworową, a jednak jego śmierć była dla mnie ogromnym zaskoczeniem. Kiedy rozmawiałem z ks. Romanem ostatni raz telefonicznie w połowie listopada, nie sądziłem, że będzie to nasza ostatnia rozmowa. Planowaliśmy wtedy wydanie kolejnej książki poświęconej bliskiemu mu świętemu - św. Hubertowi. Niniejszym tekstem chciałbym przywołać i zachować w pamięci postać tego kapłana.

Życiorys

Urodził się 3 marca 1947 r. w Gdyni, był synem Jana i Anny z domu Brzezińskiej. W 1966 r. ukończył V Liceum Ogólnokształcące w Gdyni. W latach 1966-1973 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie. W trakcie studiów został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej w Jednostce Wojskowej nr 4446 w Brzegu n. Odrą (od 25 października 1967 do 16 października 1969 r.). Święcenia kapłańskie otrzymał 27 maja 1973 r. w Pelplinie.
Posługę wikariuszowską pełnił w następujących parafiach: Nieżywięć (od 1 lipca 1973 do 30 czerwca 1974 r.), Lisewo (od 1 lipca 1974 do 11 kwietnia 1975 r.), Bydgoszcz-Fordon św. Mikołaja (od 12 kwietnia 1975 do 18 czerwca 1976 r.). Następnie przez przeszło rok przebywał w Stanach Zjednoczonych (od 19 czerwca 1976 do 12 sierpnia 1977 r.). Po powrocie pracował jako wikariusz w parafiach: Sulęczyn (od 13 sierpnia 1977 do 23 grudnia 1977 r.), Wąbrzeźno - Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza (od 24 grudnia 1977 do 19 czerwca 1980 r.) oraz w Toruniu w parafii Matki Bożej Zwycięskiej (od 20 czerwca 1980 do 14 kwietnia 1983 r.).
Jego pierwszą placówką proboszczowską była parafia pw. św. Mikołaja w Wielkim Łęcku (od 15 kwietnia 1983 do 19 maja 1987 r.). Równocześnie od 15 marca 1986 r. został mianowany administratorem w parafii Przełęk. Nominacja ta związana była z ciągnącym się od kilku lat nierozwiązanym problemem budowy domu katechetycznego w miejscowości Gródki, leżącej w granicach tejże parafii. Powstanie miejsca katechizacji dla młodzieży było naglącą potrzebą, gdyż miało pomóc w religijnym oddziaływaniu na młodzież uczęszczającą do Zespołu Szkół Rolniczych. Zauważmy, że szkoła ta miała być w zamyśle władz ośrodkiem ateizacji młodzieży rolniczej. Starania o budowę ośrodka podjął ks. Cieszyński zanim został administratorem parafii Przełęk. Pojawił się problem z uzyskaniem działki pod budowę domu. Władze nie chciały się zgodzić na przekwalifikowanie kawałka ziemi pod zabudowę.
Ze wspomnień ks. Cieszyńskiego dowiadujemy się, że budowa domu katechetycznego stawała nawet na zebraniach Episkopatu. W końcu wykorzystano działkę, która znajdowała się na niewielkim poewangelickim cmentarzu. Po wybudowaniu domu ks. Cieszyński przestał pełnić funkcję administratora parafii Przełęk (1 września 1986 r.). W dekanacie lidzbarskim ks. Cieszyński pełnił funkcję wicedziekana oraz referenta ds. sztuki kościelnej.
20 maja 1987 r. ks. Roman został mianowany proboszczem parafii w Górznie. Urząd ten piastował do 7 października 1995 r. Podczas pracy w tej wspólnocie zastał go nowy podział administracyjny Kościoła w Polsce, a w związku z tym i powołanie do istnienia diecezji toruńskiej, w której granicach znalazła się jego parafia. 8 października 1995 r. został mianowany proboszczem parafii w Kiełbasinie.
24 listopada 1991 r. otrzymał tytuł kanonika honorowego, a 25 marca 2003 r. - kanonika gremialnego Kapituły Konkatedralnej Chełmżyńskiej. 7 października 2002 r. ordynariusz toruński Andrzej Suski mianował ks. kan. Romana Cieszyńskiego duszpasterzem leśników i pracowników ochrony środowiska Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Toruniu. Jego posługą objęte były obszary, które znajdują się w granicach diecezji toruńskiej, czyli nadleśnictwa: Brodnica, Golub-Dobrzyń, Jamy oraz Toruń.
Za przeprowadzoną kompleksową konserwację kościoła w Kiełbasinie ks. kan. Cieszyński został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Ministra Kultury za opiekę nad zabytkami i prestiżową Nagrodą im. ks. prof. Janusza Pasierba „Conservator Ecclesiae 2002”. Została ona przyznana przez Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków. Generalny konserwator zabytków w Warszawie Aleksander Broda za wzorowo wykonane prace konserwatorskie uhonorował unikatowy gotycki kościół w Kiełbasinie tytułem „Zabytek Zadbany A.D. 2001. Z okazji Europejskich Dni Dziedzictwa otrzymał 16 września 2005 r. od marszałka Waldemara Achramowicza Nagrodę Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego. W 2007 r. Fundacja Ochrony Zabytków im. Jerzego Remera w Toruniu wyróżniła go tytułem „Przyjaciel Zabytków”.

Dwie refleksje

Tyle oficjalnych faktów z życia ks. Romana. Chciałbym na koniec podzielić się dwiema osobistymi refleksjami związanymi z osobą tego kapłana. W pamięci zachowam go jako gorliwego czciciela św. Huberta. Święty ten nie był także obcy i mnie, chociażby z racji pochodzenia z parafii Papowo Biskupie, w której spotykamy jedne z najstarszych śladów kultu tegoż świętego w Polsce. Nie zapomnę, jak kiedyś powiedział mi, że św. Hubert jest aktualnym patronem na obecne czasy, gdyż oręduje wszystkim nawracającym się. Na początku nie mogłem tego zrozumieć, ale później zobaczyłem, że ks. Roman dobrze odczytał życie tego świętego. Św. Hubert otrzymał od Boga łaskę nawrócenia i podjął ją, będąc już ochrzczonym. A więc staje się on bliski wszystkim tym, którzy, przychodząc z daleka także i dzisiaj, stają wobec ważnych decyzji, czy iść za Chrystusem. Mam nieodparte wrażenie, że patron z takim przesłaniem był bliski ks. Romanowi. On przez ostatnie lata, kiedy go znałem, bardzo intensywnie przeżywał swoje chrześcijaństwo, mógłbym powiedzieć, że intensywnie poszukiwał Boga, brał swój krzyż i szedł za Chrystusem. Takiego będę go pamiętał, był dla mnie świadkiem Zmartwychwstałego.
Jest jeszcze drugi powód, dla którego chcę wspomnieć ks. Romana. Otóż kilka miesięcy temu podarował on wspólnocie neokatechumenalnej, w której jestem, Mszał. Używamy go podczas naszych wspólnotowych Eucharystii. Może to trochę dziwne, ale wielokrotnie, kiedy przygotowywałem go do Mszy św., otwierałem i podawałem kapłanowi, przychodziła mi na myśl jego osoba. Dlaczego? Nie wiem. Wiem jednak, że od dzisiaj Mszał ten będzie dla mnie nie tylko pamiątką po jego osobie, lecz także jakimś przynagleniem do modlitwy za niego, a także kolejnym wezwaniem do osobistego nawracania się. Ono z kolei daje mi nadzieję, że kiedyś spotkamy się.