Bóg dał pasję

Ks. Piotr Bączek: - Jak oceniasz swój start w Rajdzie Wisły? Czy miejsce, które zająłeś satysfakcjonuje cię?

Marcin Juraszek: - Tak, zdecydowanie. Wystartowały 73 załogi, ukończyło 45, my na 19. miejscu w klasyfikacji generalnej Pucharu PZM oraz 4. w swojej klasie. Zwłaszcza, że 4 lata się nie ścigałem. A dodatkowo buduje fakt, że od drugiego odcinka specjalnego cały czas notowaliśmy takie czasy.

- Modliłeś się o dobry występ?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

- Oczywiście, że tak. Gdy dowiedziałem się, że udało się zebrać połowę środków na start (a nie są to małe pieniądze) wówczas pojechałem do Krakowa-Łagiewnik, dałem na Mszę, poszedłem do spowiedzi. Potem pojechałem na grób znakomitego kierowcy rajdowego i człowieka, którego znałem osobiście i podziwiałem, tragicznie zmarłego Janusza Kuliga, z którym sobie porozmawiałem. I chyba się za mną wstawił.

- I jak na tę modlitwę odpowiedział Pan Bóg?

Reklama

- Myślę, że skoro poszło dobrze i cały start doszedł do skutku, to chyba Pan Bóg popatrzył na to przychylnie, choć w swojej modlitwie nie upierałem się, że muszę startować, pomyślałem, że jak chce to niech pomoże, a jeśli nie, to całkiem dam sobie z tym spokój. Mieliśmy także małą przygodę na 7. odcinku specjalnym, na ułamki sekund wylecieliśmy poza drogę (myślałem, że już jest po rajdzie, bo było naprawdę nieciekawie) a tu nagle, nie wiem jak, wyskoczyliśmy na drogę. Bez strat czasowych, z drobiną kosmetyką blacharki lewego nadkola, a generalnie auto bez szwanku! Na dodatek się okazało, że uzyskaliśmy lepszy czas niż na poprzednim przejeździe tego samego odcinka. Dla mnie jest to potwierdzenie oczywistej pomocy „z góry”.

- Co było najtrudniejsze w tym rajdzie, najbardziej trudny moment. Co udało ci się najlepiej. Z jaką największą prędkością pojechałeś (jaki odcinek najszybciej...)

- Myślę, ze najtrudniejsze było załatwianie sponsorów, i całego zaplecza. Rzeczywiście to wymaga nie lada zaparcia i poświęcenia. A jeśli chodzi o rajd to powiem szczerze miałem spore obawy. Nie startowałem prawie 4 lata, dodatkowo na testach przed rajdem mogłem przejechać około 25 km w rajdowym tempie. Co jest kroplą w morzu, aby przestawić się znowu na rajdowy styl jazdy, zaufać zachowaniu samochodu, oponom sportowym, hamulcom itp. Dodatkowo startowałem z nowym pilotem (dotychczasowy wyjechał na stypendium do Norwegii), z którym też musiałem się szybko zgrać. Także niełatwym zadaniem była mokra trasa. Rano, gdy się obudziłem i zobaczyłem deszcz to nie byłem zachwycony, gdyż te rajdy, w których kiedyś startowałem nigdy nie odbywały się w warunkach deszczowych, wiec moje doświadczenie na mokrym asfalcie w warunkach sportowych było niewielkie, żeby nie powiedzieć zerowe. Ale jakoś poszło. A co do prędkości - to nie wiem jak szybko jadę. Dla mnie najważniejszy jest obrotomierz, po to, aby „kręcić”, „trzymać” silnik cały czas na maksa.

- Są szachy, siatkówka, piłka nożna. Jest wiele bardziej przystępnych sportów. Dlaczego akurat sport samochodowy. Dlaczego rajdy?

Reklama

- Sam nie wiem. Pewnie jak wielu chłopaków interesowałem się samochodami od małego. Pasjonowały mnie rajdy i formula1. Chciałem jeździć na gokartach, ale ani w okolicy nie było toru, ani środki finansowe rodziców nie pozwoliłyby wtedy na taką zabawę i treningi. Dodatkowo przesiąkałem opowieściami mojego kolegi, którego tata zabierał na Rajd Wisły. Wówczas marzyłem, aby zobaczyć takie zawody na żywo. Przełomem była 8 klasa szkoły podstawowej, gdy jeden z moich wujków zabrał mnie i brata właśnie na Rajd Wisły. To było przeżycie! Wówczas postanowiłem sobie, że będę jeździł w rajdach. Jak na 14-latka to były bardzo ambitne plany, wówczas nie wiedziałem jak się do tego zabrać, ale wiedziałem, że muszę kiedyś spróbować.

- Co właściwie jest interesującego w rajdowej jeździe samochodem?

- Adrenalina. A tak poważniej, nigdy się nad tym nie zastanawiałem, jest to niesamowicie przyjemne, szybkość, świadomość niebezpieczeństwa, poczucie realizacji marzeń, a także jest to moja modlitwa do Boga, chwale Go tym, co robię. Dał mi pasje, a ja ją realizuję dla Niego i dla siebie też.

- Czy wcześniej już startowałeś w tego typu imprezach? Z jakim skutkiem?

- Tak. Swój pierwszy start miałem w rajdzie Pokale-Imielin (okolice Tychów) fiatem CC 900 w 2001 r. Do tego rajdu szykowałem się cały rok. W końcu i tak nie ukończyliśmy tej imprezy z powodu nadmiaru przebitych opon. Potem na skutek wielu awarii sprzedałem CC i kupiłem peugeota 106 rally. To była już na prawdę fajna rajdówka. Dodatkowo przy zakupie dostałem parę części, opon, felg. Tak więc na parę startów starczyło. Mimo, że samochód był najsłabszy w klasie, to na 12 załóg w naszej klasie przyjeżdżaliśmy na 5., 6. miejscu. To była kompletna,, partyzantka” samochód był do wszystkiego. Do pracy, na uczelnię, rajdówką, treningówką. Będąc na rajdzie wiedziałem, że nie mogę,, przegiąć”, bo jakoś do domu muszę wrócić.

- Czego właściwie potrzeba, aby wystartować w Rajdzie Wisły? (chodzi o wszystkie aspekty - od logistyki poprzez strój)?

Reklama

- Na Rajd Wisły wypożyczałem samochód z całym zapleczem od Braci Dobrowolskich (którzy tydzień temu wywalczyli mistrza polski w pucharze pegueota). Na trzy dni przed rajdem pojechałem na testy tego samochodu do Świdnicy, aby choć trochę zgrać się z autem, nowym pilotem oraz ustawić parę rzeczy. Z racji tego, że wracałem po dłuższej przerwie do ścigania, musiałem odnowić licencję rajdową i wszelkie badania. Ponieważ mój kombinezon oraz kask utraciły już homologację, to musiałem cały zestaw pożyczyć, bo nie było sensu kupować kompletu, gdyż jest to wszystko bardzo drogie.

- Jak „od kuchni” wygląda taki rajd. Czego jest najwięcej, mechaniki, organizacyjnych spraw, szukania sponsorów?

- Myślę, że zdecydowanie szukanie sponsorów. To pochłania najwięcej wysiłku, nerwów i zachodu. Na ten rajd, który był rozgrywany w połowie września, ja zacząłem przygotowania od końca czerwca, a i tak wszystko się dopinało na ostatnie dni przed rajdem.

- Jak przygotowuje się kierowca do takiego rajdu. Czy potrzeba przygotowania kondycyjnego?

- Dokładnie tak. Przygotowanie kondycyjne jest bardzo ważne. Pozornie kierowca siedzi i poza kręceniem kierownicą nic nie robi. Nie mniej jest to bardzo wyczerpujące, angażujące kierowcę fizycznie i psychicznie. Jeśli chodzi o przygotowanie to sport, biegi, piłka nożna, czasem siłownia. Zresztą wysportowany organizm w razie wypadku łatwiej przyjmuje obciążenia, które działają na kierowcę.

- Kto jest dla ciebie wzorem do naśladowania jeśli chodzi o sport samochodowy?

Reklama

- Mam pięciu takich kierowców. Na pierwszym miejscu jest Janusz Kulig. Miałem możliwość i przyjemność poznać jego i jego rodzinę osobiście. Był niesamowity. Nie tylko jako kierowca o wielkim talencie, ale wyjątkowy jako człowiek. Zawsze potrafił docenić kibiców. Kolejna postacią jest Ayrton Senna, 3-krotny mistrz świata Formuły 1. Uważany za największy talent w historii tego sportu. Skryty, skromny, a przy tym bardzo wierzący Brazylijczyk. Kolejną postacią jest Marian Bublewicz, kierowca, który zapoczątkował w Polsce prawdziwe profesjonalne ściganie w rajdach. Kierowca o niesamowitej osobowości i pracowitości, aby dojść do celu. Czwartym kierowcą jest Colin McRea. Facet o wielkiej charyzmie, niezwykle widowiskowo jeżdżący kierowca, legenda rajdów. Niestety, wszystkich tych kierowców łączy jedno, Pan Bóg wezwał ich do siebie. Widać, zbiera najlepszych. A z żyjących podziwiam obecnie Sebastiana Loeba, jeździ perfekcyjnie pod każdym względem.

- Kiedyś mówiłeś o tym kierowcy, który zginął i jego grób jest w Łapanowie. Parę słów o modlitwie za tych zmarłych proszę.

- W tym momencie chciałbym przytoczyć cytat, który znajduje się na grobie Janusza: „Twoje serce nie cierpiało, gdy sięgałeś po marzenia. Bo każda chwila poszukiwań to czas spotkania z Bogiem i wiecznością”.

- Jesteś pracownikiem banku, który gra w piłkę, jesteś rajdowym kierowcą i podjąłeś się funkcji Prezesa KSM. Jak to ze sobą pogodzić? Czy jedno ma wpływ na drugie?

- Zapomniał ksiądz dodać, że od sierpnia mam jeszcze własną firmę vendingową. Rzeczywiście czasami jest ciężko. Są momenty, że muszę nieraz być w dwóch miejscach na raz. Jednak nie posiadam zdolności bilokacji jak ojciec Pio, więc niestety czasami któryś z obowiązków ucierpi. Ale generalnie daję radę. Lubię jak coś się dzieje, gdy mogę coś robić dla innych, a przy okazji samemu się realizować. W końcu Pan Bóg jakieś talenty dał i grzechem byłoby je zakopać.

54. Rajd Wisły był 9. eliminacją rajdowego Pucharu PZM-tu, oraz 1. eliminacją Mistrzostw Śląska. Trasa liczyła 251 km, z czego 10 odcinków specjalnych o długości ponad 71 km.

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan