Kościół w Sobótce to w tej chwili dwa sanktuaria w jednej świątyni: sanktuarium św. Anny i sanktuarium Najświętszej Maryi Panny Matki Nowej Ewangelizacji, którego inauguracji dokonał niedawno (5 czerwca 2006 r.) abp Marian Gołębiewski, metropolita wrocławski. Parafianie bardzo starannie przygotowali uroczystość. Angażowali się w czytania liturgiczne, modlitwę wiernych i procesję z darami. Liturgię uświetniał śpiew chóru i młodzieżowej scholi. Proboszcz parafii ks. Edward Jurek długo dziękował wszystkim, którzy zadbali, aby Babcia Pana Jezusa pięknie świętowała swoje imieniny. Mszę św. zakończyło wystawienie Najświętszego Sakramentu i Litania do św. Anny. Niestety, nie odbyła się w tym roku procesja ze słynącą łaskami figurą Świętej, jednak ksiądz proboszcz wyjaśnił zebranym przyczynę tej decyzji. Otóż po trwającym rok remoncie figurę umieszczono w ołtarzu głównym, nad obrazem Najświętszej Maryi Panny Matki Nowej Ewangelizacji. Nie byłoby sposobu, aby na imieninową uroczystość w sposób godny i bezpieczny zdjąć ją z tego miejsca. Wkrótce jednak zostanie przeniesiona do ołtarza w prawej nawie, tam, gdzie od początku renowacji świątyni planowano ją umieścić, i wtedy, bez większych problemów, będzie mogła znaleźć się w feretronie procesyjnym.
Niespodziewanymi gośćmi odpustowymi, ale z wielką radością przyjętymi, byli pielgrzymi z Nasławic. 50-osobowa grupa przyszła do Sobótki, pokonując ciężar wędrówki w ogromnym upale. Prowadził ich ks. Zbigniew Słobodecki.
Przy wyjściu ze świątyni na Anny i babcie czekał słodki upominek w postaci czekalodowego serca. Ministranci cierpliwie wyjmowali je z wiklinowych koszy.
Cudami słynąca od niepamiętnych czasów figura św. Anny do Sobótki została prawdopodobnie przywieziona w XII w. z Kijowa przez księżniczkę ruską Marię Wloskonissę, żonę Piotra Własta. Dla niej zbudowano kaplicę (obecne prezbiterium), której dolne partie zachowały się do dziś do wysokości okien prezbiterium.
Według historyków sztuki obecna figura pochodzi z przełomu XIII i XIV w., rzeźbiona w drewnie lipowym w stylu romańskim z drobnymi elementami gotyckimi. Widoczne są na niej również przeróbki barokowe dokonane podczas renowacji w 1699 r. W 1511 r. bractwo pielgrzymów dobudowało do tylnej kaplicy św. Anny gotycki kościół. Również w tym samym czasie powstała prawdopodobnie kapliczka św. Anny dobudowana z tyłu prezbiterium. Portal z piaskowca i ściana szczytowa pochodzi z XVI w., ale widoczne jest na niej duże zamurowane okno gotyckie.
Świątynia ta pełniła dwie funkcje: kościoła pogrzebowego i odpustowego. Wskazują na to odprowadzanie zmarłych na przykościelny cmentarz, jak również liczne pielgrzymki do cudownego wizerunku św. Anny zarówno ze Śląska jak i z Czech, Moraw, Słowacji i Węgier. Coroczne główne uroczystości miały miejsce w trzeci dzień Zielonych Świąt - rocznicę poświęcenia kościoła.
W czasie wojny trzydziestoletniej 10 VI 1633 r. wojska saskie spaliły kościół razem z całym miastem. Po pożarze część okien zamurowano, sklepień nie odbudowano, lecz dano płaski sufit - drewniany strop. Prezbiterium zasklepiono kolebką z lunetami. W latach Kulturkampfu władze pruskie w 1875 r. odebrały kościół katolikom i przekazały go gminie starokatolickiej, który odzyskano dopiero w 1893 r.
Oprac. AB
Pomóż w rozwoju naszego portalu