Drodzy Bracia i Siostry! Zbliża się radosny dla Kościoła Dzień Życia Konsekrowanego, który pragniemy przeżywać wspólnie 2 lutego, w święto Ofiarowania Pańskiego, zwane także świętem Matki Bożej Gromnicznej.
Do głębokiej refleksji nad charyzmatem i misją życia konsekrowanego w Kościele i w świecie zachęca nas Ojciec Święty Benedykt XVI. W przesłaniu do członków wspólnot zakonnych męskich i żeńskich w grudniu ubiegłego roku Papież powiedział: „Kościół potrzebuje życia konsekrowanego, które śmiało i w twórczy sposób podejmie wyzwania naszych czasów”. Wskazał też konkretne drogi wewnętrznego doskonalenia własnej osobowości i pola pracy apostolskiej: „W obliczu postępującego hedonizmu od was oczekuje się odważnego świadectwa czystości jako wyrazu serca, któremu znane są piękno i cena miłości Boga. W obliczu pragnienia pieniędzy wasze życie, powściągliwe i gotowe do służby najbardziej potrzebującym, przypomina, że to Bóg jest prawdziwym bogactwem, które nie ulega zniszczeniu. W obliczu indywidualizmu i relatywizmu, które sprowadzają osoby do tego, że są jedyną miarą samych siebie, życie braterskie, zdolne do podporządkowania się, a więc do posłuszeństwa, potwierdza, że w Bogu pokładacie swoją realizację. Jakże nie pragnąć, aby kultura rad ewangelicznych, która jest kulturą błogosławieństw, wzrastała w Kościele dla umacniania życia i świadectwa ludu chrześcijańskiego?”.
Ojciec Święty prosił również, aby osoby Bogu poświęcone „nie obawiały się, nawet w sposób widzialny, prezentować się jako osoby konsekrowane i starały się na wszystkie sposoby ukazywać swoją przynależność do Chrystusa, ukryty skarb, dla którego pozostawiły wszystko”. Dlatego zachęcał usilnie do zacieśniania wewnętrznych więzów z Chrystusem i Jego Matką Maryją poprzez: sakrament pokuty i Eucharystii, nieustanną modlitwę, służbę ludziom i pogłębianie jedności z Kościołem hierarchicznym (Przesłanie Benedykta XVI do przedstawicieli rzymskich wspólnot zakonnych męskich i żeńskich, Watykan, 10 XII 2005).
Przybądźmy zatem - zwyczajem lat ubiegłych - do katedry zamojskiej, by dziękować Bogu za dar życia konsekrowanego, za wszystkie osoby Bogu poświęcone pracujące w naszej diecezji. Będzie to wyjątkowa okazja, by w blasku tego Światła, którym jest Chrystus, odkryć na nowo nasze powołanie w kontekście współczesnych wyzwań oraz modlić się o nowe, liczne i dobre powołania do życia konsekrowanego.
Program spotkania: 10.00 - adoracja Najświętszego Sakramentu
10.30 - poświęcenie gromnic, Msza św., odnowienie ślubów zakonnych; dziękczynienie i Magnificat (po Komunii św.); agapa (po Mszy św.)
Niech Wam błogosławi Bóg przez ręce Maryi - Matki Odkupiciela.
Bp Mariusz Leszczyński - Przewodniczący Wydziału Duszpasterskiego
Ks. Czesław Grzyb - Wikariusz Biskupi ds. Zakonnych
Gdyby św. Jan Paweł II żył, 18 maja obchodziłby urodziny. Jego wpływ na nas pozostaje wielki i błogosławiony. Papież Polak głosił Ewangelię z nową mocą, będąc we wszystkim wierny nauczaniu Jezusa. Gdy wspominam postać św. Jana Pawła II, to najpierw staje mi przed oczami jego wielka miłość do nas, jego rodaków, i do Polski.
Ta miłość wręcz przynaglała naszego Papieża do pielgrzymek do Polski. Także w Rzymie cieszyliśmy się szczególną troską. W „polskich” audiencjach, organizowanych czasem co kilka dni w Watykanie, uczestniczyły w sumie setki tysięcy osób. Gdziekolwiek Jan Paweł II rozmawiał z rodakami – w Polsce, w Rzymie czy w czasie spotkań z Polonią rozsianą po całym świecie – wszędzie okazywał swoją radość i wzruszenie. Przytulał, znajdował słowa otuchy, patrzył z czułością i troską. W czasie stanu wojennego organizował międzynarodową pomoc dla Polski. Gdy była taka potrzeba, to – jak mądrze kochający ojciec – przestrzegał nas przed naszymi słabościami. Mobilizował do nawrócenia i wierności Chrystusowi. Mówił z bólem o tym, co go w jego Ojczyźnie i w postawach Polaków niepokoiło czy wręcz bolało. Odnosił się do nas jak zatroskany i współcierpiący przyjaciel, a nie jak chłodny, zewnętrzny obserwator. Nie próbował nawet ukrywać swojej wielkiej miłości do Ojczyzny. W czasie czwartej pielgrzymki wręcz wykrzyczał swój niepokój o los Polski: „Może dlatego mówię tak, jak mówię, ponieważ to jest moja matka, ta ziemia! To jest moja matka, ta Ojczyzna! To są moi bracia i siostry! I zrozumcie, wy wszyscy, którzy lekkomyślnie podchodzicie do tych spraw, zrozumcie, że te sprawy nie mogą mnie nie obchodzić, nie mogą mnie nie boleć! Was też powinny boleć!” (Kielce, 3 czerwca 1991 r.). Te słowa zawsze mnie wzruszają. Cała postawa św. Jana Pawła II w odniesieniu do rodaków i Ojczyzny świadczyła o tym, że w każdej chwili gotowy był oddać życie w obronie swojego ukochanego Narodu.
Proces ks. Michała Olszewskiego z Fundacji Profeto, a także innych osób, w tym byłych urzędniczek Ministerstwa Sprawiedliwości, w głośnej sprawie domniemanego ustawiania konkursów na wielomilionowe dotacje z Funduszu Sprawiedliwości rozpocznie się 21 stycznia - dowiedziała się PAP w Sądzie Okręgowym w Warszawie.
Przeczytaj także: Mama ks. Olszewskiego: To moje biedne umęczone dziecko... Ratujcie go!
Przypomnij sobie słowa Matki Bożej z Fatimy o konieczności odmówienia przez Franciszka Marto wielu różańców. Wizjoner do końca swego krótkiego życia odmawiał tę modlitwę codziennie, wielokrotnie. Odchodził na bok, by nienagabywany do zabaw z rówieśnikami sięgać po różaniec. Nie chciał biegać wokół spraw tego świata, chciał biec do Nieba. Jego różaniec był „wędrówką”.
Długa wędrówka – a ta jest właśnie taka – jest zawsze wysiłkiem. Jest nużąca, wiąże się nawet ze zmęczeniem i bólem. Wszystko rekompensuje perspektywa osiągnięcia wyznaczonego celu. W przypadku różańca-wędrówki jest podobnie. Nie jest on przyjemnością, lecz trudem drogi. Nie musisz go nawet lubić! Możesz traktować go jako pokutę i właśnie to przede wszystkim ofiarować Niebu. Bo łatwo jest robić to, co lubimy, co sprawia nam przyjemność. Wiele większą zasługę ma ten, kto umie się przemóc, zmotywować i wykonać rzeczy wiążące się w wysiłkiem i cierpieniem. Każdy paciorek jest jak kolejny mały krok w stronę Nieba. Niebawem znajdziesz się tak blisko niego, że zauważysz zmiany. Coś z niebieskiego światła zacznie Cię nasączać, z wolna zaczniesz dostrzegać, że stać Cię na rzeczy tak niemożliwe jak zapomnieć głębokie urazy czy przebaczyć wielkie krzywdy… Odmawiasz różaniec jako wędrówkę, a ten owocuje w Twoim życiu nie dzięki Twej modlitwie dającej Ci radość, zanurzającej Cię w kontemplacji Boga, lecz dzięki modlitwie, która jest wysiłkiem kroczenia pod górę, by z każdym krokiem znaleźć się bliżej Nieba. Nielubiony i nierozumiany różaniec jako akt pokuty? Tak, bardzo owocnej.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
