Przed godz. 17.00, w 9. grupach, wmaszerowały wspólnie 41. Piesza Pielgrzymka Diec. Toruńskiej i 39. Piesza Pielgrzymka Ziemi Lubawskiej. W tym roku w pielgrzymce udział wzięło 979 osób. Trasa pielgrzymki wyniosła od 300 do 400 kilometrów. Najmłodszy pielgrzym miał 3 lata, najstarszy 85 lata. Całą trasę pielgrzymki pokonał po raz 33. bp Józef Szamocki, biskup pomocniczy diecezji.
Głównym przewodnikiem pielgrzymki był ks. Wojciech Miszewski. W posłudze duszpasterskiej wspierało go na trasie 33 kapłanów, 23 kleryków, w tym 4 diakonów oraz 4 siostry zakonne. Hasłem przewodnim były słowa: „W mocy Bożego Ducha”
„Pielgrzymka diec. toruńskiej składa się z dwóch pielgrzymek wędrujących innymi trasami, łączących się dwa dni przed Częstochową: 41. Piesza Pielgrzymka Diec. Toruńskiej i 39. Piesza Pielgrzymka Ziemi Lubawskiej - wyjaśnia ks. Wojciech Miszewski.
„To, co jest najpiękniejsze w tym roku pielgrzymowania, mimo tych różnych złych rzeczy, które mówi się o Kościele, próbuje się w młodych sercach namieszać i zniechęcić do wspólnoty Kościoła, to nie spadła nam liczba pielgrzymów, z czego się bardzo cieszymy. Cieszymy się dużą i ilością, przeważającą, liczbą młodych – zauważa kierownik pielgrzymki - Młodzi szukają czegoś innego, niż daje świat. To są normalni ludzie, nie zawsze najpobożniejsi, którzy są we wszystkich wspólnotach, często są to osoby można powiedzieć nawet przypadkowe, dla których jedynym kontaktem z Bogiem jest jeszcze może niedzielna Eucharystia, ale tutaj odkrywają wspólnotę, odkrywają Pana Boga, odkrywają to, że istnieje też inny świat, niż tylko ten, który pokazują nam reklamy, który pokazują nam media, inny, prawdziwy, dobry świat”.
„Nie ma szczególnych zachęt, zresztą nie mamy wpływu na większość osób, które zdecydowały się pójść na pielgrzymkę, to jest właśnie ten nasz polski fenomen, że młodzi sami chcą iść na Jasną Górę, pielgrzymować, co wcale nie jest łatwe, bo wiemy, że dzisiaj jest mnóstwo innych form spędzenia wolnego czasu, które można sobie wybrać, a oni jednak idą na pielgrzymkę” – dodaje kapłan.
Jedną z grup, niebieską, prowadzili paulini, posługujący w toruńskiej parafii pw. Najśw. Maryi Panny Częstochowskiej. „Było ciężko, ale było warto – mówi z dumą o. Savio Folcholc, paulin i przewodnik grupy – Wędrują głównie ludzie młodzi, ale przede wszystkim młode małżeństwa, bo nasza parafia w Toruniu charakteryzuje się właśnie tym, że bardzo dużo angażuje się w naszej parafii młodych małżeństw, i widzimy, jak one rozkwitają. Właśnie tutaj biegnie Ania, w ósmym miesiącu ciąży. Dlaczego ona w ogóle biegnie??”
„Rok temu byliśmy narzeczeństwem, teraz jesteśmy małżeństwem, a za chwilę będziemy w trójeczkę” – mówi Ania. W tym roku, ze względu na błogosławiony stan, więcej jechała, niż szła, ale pomagała w organizowaniu pielgrzymki. „Postawiliśmy na Pana Boga i myślę, że zdecydowanie nam pomógł w każdych trudnościach na tej trasie – dodaje mąż Ani Michał – Modliliśmy się o szczęśliwe rozwiązanie, żeby nasze małżeństwo, które dopiero koło roku trwa, było zawsze zgodne i szczęśliwe”.
Diakon stały Waldemar Rozynkowski z Torunia na Jasną Górę wędrował już 7. raz. „Wróciłem po 25. latach, bo poczułem jakieś zaproszenie, i doświadczyłem tego, że pielgrzymka piesza to nie jest jakaś historia, która się skończyła, była aktualna 20 i 30 lat temu – pielgrzymka daje odpowiedź konkretnemu człowiekowi w swoim czasie. Ci, którzy idą, znajdują na pielgrzymce odpowiedź, pytają się o swoje powołanie. I myślę, że dlatego pielgrzymka jest cały czas aktualna”.
Strudzonych pielgrzymów powitał pod Szczytem Jasnej Góry bp Wiesław Śmigiel, ordynariusz diecezji.
Część grupy z okręgu cieszyńskiego już w Częstochowie
Każdy człowiek jest wezwany do czynienia dobra, a rozwój powinien polegać na nieustającym rozpoznawaniu, doskonaleniu i wykorzystywaniu swoich możliwości dla potrzeb człowieka na chwałę Bogu. Staramy się to czynić w Apostolacie Maryjnym – mówi uczestniczka pielgrzymki do Częstochowy Teresa Szponar
Pod koniec lipca odbyła się 39. Ogólnopolska Pielgrzymka Apostolatu Maryjnego na Jasną Górę, która w tym roku przebiegała pod hasłem: „Przez Maryję do Ducha Świętego”. – Od wielu lat pielgrzymujemy z naszej diecezji bielsko-żywieckiej, aby wspólnie dziękować Bogu przez ręce Maryi za całoroczne dobro, jakim jesteśmy codziennie obdarowywani, i prosić o dalsze łaski. Jest to również okazja do spotkania się z ludźmi, którym na sercu leży ta sama idea – mówi Teresa Szponar z Apostolatu Maryjnego w parafii św. Jana Nepomucena w Pogwizdowie.
W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona
na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii
pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju.
Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół
i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie
widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów.
Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności
obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość
dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć,
energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa
europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe.
Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości
ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących.
Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła
swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście,
Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził
życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni
byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja
rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy
życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji
Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina,
umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie
lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała,
że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem
a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności
i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii
i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była
wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie,
gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze
większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna
osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie
- Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy
wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc,
czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi
jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby "
wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą
ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława
Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety,
chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach
powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się
do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do
księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier
i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby
zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie
chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej
robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl
o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza
XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną
i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami
pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj,
przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie
czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje
mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy
Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na
twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze
30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób
życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc
odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie
zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy
są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić
z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością
i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne.
Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców
katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało
być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna
pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański,
dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy
się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział
apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił
do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI
starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy
zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która
trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna
umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego
Mistrza.
Na pół wieku przed Chrystusem armia Cezara dotarła do brzegów Egiptu. Gdy zajął się ogniem Pałac Królewski, nie trzeba było długo czekać, by w płomieniach stanęła największa biblioteka starożytnego świata, założona trzy wieki wcześniej przez Ptolemeusza I Sotera.
Ogień pożarł ponad czterdzieści tysięcy woluminów. Spłonęła biblioteka, ale nie spłonął geniusz ludzkiej myśli, który nadal kwitł w egipskiej Aleksandrii. Dzięki niemu chrześcijanie pierwszych wieków usiłowali rozwikłać znaczenie dość zagadkowego wydarzenia, które rozegrało się po zmartwychwstaniu Jezusa, nad brzegami Jeziora Galilejskiego. Na słowo Jezusa apostołowie zarzucili sieci.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.