Zmarły purpurat był nie tylko „ojcem” katolickiej wizji bioetyki, której podstawy współtworzył, ale również cieszył się wielkim uznaniem i autorytetem międzynarodowym w tej dziedzinie. Przez wiele lat wykładał te zagadnienia na uczelniach katolickich, był też prezesem Papieskiej Akademii Życia.

Przyszły kardynał urodził się 6 czerwca 1928 w miejscowości Nidestore koło Arcevia w prowincji Ankona w środkowych Włoszech jako najmłodsze z 6 dzieci w ubogiej rodzinie wiejskiej. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1952. Przez wiele lat – do r. 1972 był wicerektorem a następnie rektorem Papieskiego Seminarium Regionalnego im. Piusa XI w Fano (region Marche w środk. Włoszech). Oprócz właściwego kapłanom przygotowania teologicznego i filozoficznego zdobył w Bolonii wykształcenie w zakresie literatury i filozofii.

W 1973 wyjechał do Rzymu, gdzie został asystentem kościelnym Wydziału Medycyny i Chirurgii stołecznego Uniwersytetu Katolickiego. Tu w ciągu 8 lat pełnienia tej posługi tak bardzo wciągnął się w sprawy medycyny, a zwłaszcza jej wymiaru etycznego, że z czasem stał się ekspertem w tej dziedzinie. Poznał wówczas Jana Pawła II, gdy przechodził on leczenie w tej klinice uniwersyteckiej po zamachu z 13 maja 1981. Na tymże uniwersytecie założył w 1984 pierwszą we Włoszech katedrę bioetyki.

Wkrótce potem Sekretariat Stanu zaproponował mu poprowadzenie pisma „Medicina e morale” (Medycyna i moralność). Po narodzinach pierwszego „dziecka z probówki” wyjeżdżał jako obserwator watykański do Parlamentu Europejskiego w Strasburgu, gdzie w owym czasie rozpoczynały się dyskusje nt. bioetyki, sztucznego zapłodnienia i inżynierii genetycznej.

W 1990 zdał egzamin potwierdzający go na stanowisku dziekana wydziału bioetyki Uniwersytetu Katolickiego. Napisał fundamentalny „Podręcznik bioetyki”, przetłumaczony później na ponad 20 języków, który miał wielki wkład w formację setek bioetyków we Włoszech i na świecie.

5 listopada 1992 r. Jan Paweł II mianował go biskupem tytularnym i 6 stycznia następnego roku osobiście go konsekrował, powołując go jednocześnie na wiceprzewodniczącego Papieskiej Akademii Życia, świeżo utworzonej przez Ojca Świętego, ale w rzeczywistości to bp Sgreccia kierował tą instytucją. A 3 stycznia 2005 r. Ojciec Święty już formalnie ustanowił go szefem Akademii. Urząd ten biskup profesor sprawował do 17 czerwca 2008 r. A na konsystorzu 20 listopada 2010 r. Benedykt XVI włączył 82-letniego hierarchę w skład Kolegium Kardynalskiego.

Kard. Sgreccia pozostawił po sobie prawie 3 tys. książek, artykułów i innych publikacji, tłumaczonych na wiele języków. Był także m.in. kawalerem Wielkiego Krzyża Orderu Zasługi Republiki Włoskiej.

Kolegium Kardynalskie liczy obecnie 220 członków, w tym 120 mających prawo wybierania papieża i stu powyżej 80. roku życia i tym samym pozbawionych tego uprawnienia.

Wśród 120 purpuratów-elektorów 19 powołał do Kolegium Kardynalskiego Papież-Polak, 44 – jego następca i 57 – Franciszek. Wśród 100 kardynałów nie mających praw wyborczych jest 54 mianowanych przez Jana Pawła II, 30 – przez Benedykta XVI i 16 – przez Franciszka.

Najstarszymi wiekowo kardynałami są obecnie Kolumbijczyk José Pimiento Rodríguez (18 II 1919) oraz dwaj Francuzi: Roger Etchegaray (25 IX 1922) i Albert Vanhoye SI (24 VII 1923), najmłodszymi zaś Środkowoafrykańczyk Dieudonné Nzapalainga (ur. 14 III 1967), Polak Konrad Krajewski (ur. 25 XI 1963) i Tongańczyk Soane Patita Paini Mafi (ur. 19 XII 1961). Najdłuższy staż w Kolegium ma obecnie kard. R. Etchegaray, mianowany kardynałem 30 czerwca 1979. Ponadto należy pamiętać, że Benedykta XVI mianował kardynałem Paweł VI dnia 27 VI 1977 a Franciszka – św. Jan Paweł II w dniu 21 II 2001.