Nowe znaki zajaśniały

Świętości tak godnej chwały

Tak przedziwnej, tak dojrzałej

We Franciszku dane nam.

Nowy Zakon, nowe życie

Światu jawi się w rozkwicie

By odnowić należycie

Znów ewangeliczny stan.

To słowa pięknej poezji z Mszy św. o św. Franciszku - Świętym Ojcu, Założycielu Trzech Zakonów.

Jan, zwany potem przez ojca Franciszkiem, urodził się w 1182 r. w Asyżu, z ojca Piotra Bernardone Marieoni i matki imieniem Picca z francuskiego rodu Bourlemont. Ojciec był bogatym kupcem sukiennym, a matka wielce pobożna. Młody Franciszek w szkole przy kościele św. Jerzego poznał miedzy innymi język łaciński i francuski tak bardzo potrzebny do pomagania ojcu. Chłopiec wesoły, żywy, inteligentny i dowcipny, był nadzieją ojca i matki. Miał pociąg do służby rycerskiej, więc w wieku 20 lat wziął udział w walce z Perugią i dostał się do niewoli. Niewola, a potem choroba, dały sposobność do zastanowienia się nad sobą W 1206 r. nastąpił przełom w jego życiu. Franciszek postanowił być heroldem Wielkiego Króla - Boga samego. W kościele u św. Damiana usłyszał głos Chrystusa i zaczął odbudowywać zniszczone asyskie świątynie prowadząc życie pustelniczo-żebracze, co doprowadziło do zerwania kontaktu z ojcem. Franciszek liczył 24 lata, gdy rozpoczął rycerską służbę pod sztandarem Pani Ubóstwa, przyjmując za podstawę życia dosłowne wcielanie ewangelii. W 1209 r. miał już pierwszych 11 naśladowców, objął w posiadanie kościółek Matki Bożej Anielskiej czyli Porcjunkulę w Asyżu i otrzymał pierwsze ustne zatwierdzenie swego sposobu życia u papieża Innocentego III. W 1212 r. pozyskał dla swego sposobu życia Klarę i tak powstał II Zakon. Wysłał swych braci na misje do Saracenów, gdzie otrzymali palmę męczeństwa, a sam w 1219 r. odbył podróż misyjną do Ziemi Świętej uzyskując zgodę od sułtana Firman na swobodne poruszanie się po Palestynie. W 1221 r. po spotkaniu z kupcem Luchesio, Franciszek myślał o ułożeniu przepisów życia dla ludzi świeckich i tak powstał III Zakon pokutujących w świecie. Zakon zarówno męski jak i żeński - dziewic zgromadzonych wokół Klary, rozrósł się już za życia Franciszka i objął wiele Krajów Europy, więc papież Honoriusz III w roku 1223 uroczystą bullą zatwierdził regułę franciszkańską.

Sam Franciszek upodabniając się wewnętrznie do Ukrzyżowanego miał także na zewnątrz przejawić z Nim podobieństwo. W 1224 r., dla uczczenia Matki Bożej Wniebowziętej odprawiał Franciszek post 40-dniowy na górze Alwernia i tam 14 września otrzymał stygmaty na rękach, nogach i boku, których ukryć się nie dało. Już przedtem zdał Franciszek rządy Zakonu w ręce brata Eliasza z Kortony i wycieńczony licznymi cierpieniami zmarł 3 października 1226 r. mając 44 lata życia. Pochowany był najpierw w kościele św. Jerzego w Asyżu i tam 16 lipca 1228 r. został uroczyście kanonizowany przez papieża Grzegorza IX. Następnie brat Eliasz, oddany całą duszą swemu Patriarsze, wzniósł dla niego wspaniałą podwójną bazylikę, gdzie spoczęło ciało św. Franciszka.

Jaki człowiek wyzbędzie się wszystkiego, by żyć niczym jagnię na łasce wilków, których jest tak wiele i bardzo są okrutne? Takim człowiekiem był św. Franciszek! Był heroldem Chrystusa, był czcicielem Najświętszej Dziewicy. Ku Jej czci ostatni post odprawiał na Alwernii i dla Niej - Matki Chrystusa ułożył przepiękne pozdrowienia:

Wybrana przez Najświętszego Ojca z nieba. Ciebie On uświęcił umiłowanym Synem Swoim i Duchem Świętym Pocieszycielem, w Tobie była i jest pełnia łaski i wszelkie dobro [...] Możemy mówić, że pobożność św. Franciszka była maryjna.

Franciszkański Klasztor Ojców Bernardynów w Rzeszowie obchodzi święto swego Patriarchy szczególnie uroczyście. Święto jest poprzedzone modlitewną nowenną od 25 września, na Mszy św. o godz. 9.00. Samo święto - 4 października jest dniem odpustowym. Msze św. poranne odprawiane są o godz. 6.00, 7.00, 8.00, 9.00, 10.30, 12.00, 16.00. Suma odpustowa odprawiana jest o godz. 18.30, a jej tak zwany Transitus, czyli uczczenie śmierci św. Franciszka to przepiękne nastrojowe nabożeństwo.

Ojcowie Bernardyni serdecznie wiernych zapraszają.