W koralach różańca pulsuje kosmos spraw.
Szerokim gościńcem trosk idzie
Matka Boża osmagana październikiem.
Żagle nieba nagina ku ziemi,
by objąć rozległe przestrzenie człowieczego lasu.
Dźwiga mroczne wąwozy milczenia,
łamanie w krzyżu, trzos łez,
witraże nadziei niczym okna jutrzenki.
Wyjmuje ciernie z długiej, ponad miarę,
smugi samotności.
Uprawia pasma mgieł
powiązanych w węzły kłopotów.

Szerokim gościńcem trosk idzie
Matka Boska osmagana październikiem.
W koralach różańca niesie litanię próśb.
Kosmos ludzkich spraw.