Reklama

„On przyjmuje grzeszników…” (Łk 15, 2)

Niedziela warszawska 12/2004

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Reklama

1. W zarzucie niniejszym wyraźnie miano Jezusowi za złe to, że przyjmował grzeszników, którzy do Niego przychodzili. Ale wiadomo, że Jezus nie tylko przyjmował przychodzących do Niego grzeszników, lecz także sam grzeszników nawiedzał. W Ewangelii św. Jana świat jest uosobieniem wszelkich złych mocy. A jednak to właśnie Jan tak mówi o posłannictwie Jezusa Chrystusa: „Nie posłał Bóg swego Syna na świat po to, aby świat potępił, lecz aby świat został przez Niego zbawiony” (J 3, 17). O całym swoim posłannictwie Jezus sam powiedział: „Nie przyszedłem bowiem, by upominać sprawiedliwych, lecz grzeszników” (Mt 9, 13). Gdy miano Mu za złe to, że pozwolił zbliżyć się do siebie jawnogrzesznicy zamiast rzucić w nią kamieniem, powiedział: „Ten z was, który jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci w nią kamieniem” (J 8, 7). Do swoich uczniów mówił o tym, co może ich spotkać, gdy będą się udawać do grzeszników: niektórzy „nie zechcą słów ich słuchać” (Mt 10, 14) a inni „… będą ich stawiać przed sądami, będą biczować w swych synagogach…” (Mt 10, 16n). Aż tyle miało kosztować wchodzenie między grzeszników. A jednak Jezus tak mówi do Ojca w modlitwie arcykapłańskiej: „Nie proszę Cię, żebyś ich zabrał z tego świata” (J 17, 15). Wiadomo, że to wejście wśród grzeszników jeszcze więcej kosztowało Mistrza, który posyłał swoich uczniów na taką posługę. Tak też apostołowie Jezusa Chrystusa pojmowali pojawienie się Syna Bożego na ziemi. Czytamy na przykład u św. Pawła: „Chrystus Jezus przyszedł na świat, aby zbawić grzeszników” (1Tm 1, 14).

Reklama

2. Zatem Jezus nie tylko przyjmuje przychodzących do Niego grzeszników, lecz także sam do grzeszników wychodzi. Jest to stwierdzenie bardzo ważne jako punkt wyjścia dla rozważań na temat naszego kontaktowania się również dzisiaj z tak zwanymi grzesznikami. A któż to są owi grzesznicy? To cała kategoria ludzi od wielkich gangsterów poczynając a na drobnych złodziejaszkach, wiele razy przez policję notowanych, kończąc; to także ludzie uwikłani w różne nałogi, świadomie i dobrowolnie zaniedbani w stylu swojego bycia, itp. Czy kontaktować się z takimi, czy zgadzać się na to, żeby u nas bywali, żeby do nas przychodzili?
Wiele racji zdaje się przemawiać za tym, żeby nie. Oto najważniejsze z owych racji:
- bo może nam coś zginąć;
- bo nie będą umieli znaleźć się w przyzwoitym domu; coś pobrudzą, źle się odezwą, pozostawią po sobie jakiś nieporządek;
- bo nie bardzo wiadomo, o czym z takimi porozmawiać, gdyż oni reprezentują świat całkiem innych wartości;
- bo oni fakt bytowania u nas mogą wykorzystać do złych celów: tłumacząc się „takimi kategoriami” przed ewentualnymi organami ścigania mogą przez to spowodować wmieszanie nas w przysłowiową „kradzież zegarka”. Więc raczej nie, lepiej nie.
Trzeba by jednak zapytać, czy to chrześcijańska postawa? Czy tak postępował Chrystus? Prawie na pewno nie. Nam też nie wypada zamykać takim dostępu do nas. Oto powody:
- bo może pomoglibyśmy im przez to wyjść na drogę innego życia;
- bo uchronilibyśmy nas samych przed zamykaniem się w bezdusznym egoizmie i karygodnej znieczulicy;
- bo w przeciwnym razie sprzeniewierzylibyśmy się wprost przykazaniu miłości bliźniego.
Racji za otwieraniem się na takich i przyjmowaniem ich u siebie jest nieco mniej niż za zamykaniem się przed nimi, ale te pierwsze są znacznie cięższe gatunkowo.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

3. Posuńmy się zatem jeszcze krok dalej: czy wypada podejmować próby wchodzenia w „takie” środowiska, i zabieganie z własnej inicjatywy o kontakty z nimi? Inaczej mówiąc: nie tylko czekać na ich zaproszenie, lecz „wpraszać się” do nich i nawet bez zaproszenia, osobiście ich nawiedzać?
Wydaje się, że raczej nie z powodów następujących:
- bo oni może sobie tego wcale nie życzą; chcą bowiem nadal żyć swoimi sprawami we własnym świecie;
- bo, nie biorąc pod uwagę naszych szlachetnych intencji, mogą nam coś złego uczynić albo przynajmniej materialnie nas wykorzystać;
- bo możemy przez to wprowadzać zamęt do chrześcijańskiego poczucia wartości przez zacieranie różnicy między tym, co złe i dobre.
A jednak koniecznie trzeba się z „takimi” zadawać. Dlaczego?
- bo Pan Bóg, mimo grzechu pierworodnego zadaje się z człowiekiem;
- bo Jezus Chrystus przyszedł, jak to już zostało przypomniane, leczyć chorych a nie dobrze się mających i dlatego jawnogrzesznicy odpuścił jej grzechy;
- bo Siebie samego w eucharystycznych postaciach powierzył całkowicie kapłanom, czyli ludziom grzesznym;
- bo świat stałby się jeszcze gorszy, gdyby do środowisk ludzi zepsutych nie docierało żadne dobro. W tym miejscu mała, ale bardzo egzystencjalna dygresja. W pewnej szkole średniej była tak nieznośna klasa, że jako pierwsza odmówiła uczenia w niej religii katechetka, za nią poszła z czasem polonistka. I tak okazało się, że około połowa klasy wylądowała w szkole specjalistycznej dla dzieci trudnych;
- bo Ojciec Święty prawie w czasie każdej podróży apostolskiej spotyka się z więźniami, przeważnie słusznie skazanymi za wielkie przestępstwa;
- bo w Biblii grzech jest nazywany chorobą, ale nie zawsze śmiertelną; nie jedna z tych chorób, przy zastosowaniu odpowiedniej terapii, daje się wyleczyć;
- bo, na przykład, więzienia cieszą się w Biblii wcale nie najgorszą reputacją a prorocy często przepowiadają nadejście dni obdarzenia wolnością wszystkich uwięzionych; jubileusze zaś były ogłaszane głównie po to, żeby więźniowie, korzystając z czasu łaski, mogli wyjść na wolność;
- bo żaden człowiek, choćby najgorszy w opinii otoczenia, nie jest uosobieniem samego zła; od czasu gdy Bóg stał się człowiekiem, w każdym człowieku jest coś z Boga; nasze kontaktowanie się z „gorszymi” ma na celu wydobywanie z nich tego, co Boskie.

4. Trzeba ryzykować podejmując wszelkie próby kontaktowania się z grzesznikami. A chrześcijańskie ryzyko to przecież nic innego jak wiara w nieskończoną dobroć i wszechmoc Boga, który jest w stanie grzechy ludzkie jak szkarłat czerwone ponad śnieg wybielić. Tak więc to dobrze:
- że są instytuty życia konsekrowanego, których członkowie sami dobrowolnie godzą się na przebywanie w zakładach karnych z bardzo groźnymi przestępcami;
- że Kościół otacza duszpasterską troską małżeństwa niesakramentalne;
- że istnieją prawie w każdym kraju kapelani więzienni i bractwa pełniący swoją posługę wśród skazanych;
- że jest duszpasterstwo narkomanów, alkoholików i kobiet upadłych;
- że w krajach o mniejszościach ludzi różnokolorowych i bardzo zaniżonym standardzie życiowym nie tworzy się szkół specjalnych tylko dla tej kategorii obywateli, lecz promuje się tak zwane „szkoły integracyjne”, które przyczyniają się do poprawiania kondycji życiowej dotychczas gorzej się mających; nie zamykają ich w zaklętym kręgu własnej „gorszości”, lecz mobilizuje do starań o lepsze jutro, pozwalając w ten sposób żyć nadzieją a nie popadać w rezygnacje i pesymizm.
W Modlitwie Pańskiej znajdują się słowa: „Bądź wola Twoja tak w niebie jak i na ziemi”. To pełnienie woli Bożej ma się dokonywać za sprawą poszczególnych ludzi. Trzeba nam w ramach codziennych rachunków sumienia pytać od czasu do czasu nie tylko o to, czy sami wypełniamy wolę Bożą, ale także o to, jak się przyczyniamy osobiście do respektowania Bożego chcenia przez nasze otoczenie. Staranne izolowanie złych od dobrych nie jest sposobem na usunięcie grzechu ze świata. Wszyscy my, zwłaszcza my ochrzczeni, jesteśmy solą ziemi i światłością świata, co oznacza, że żyjemy nie tylko dla siebie, lecz także dla innych. Istnienie soli samej dla siebie byłoby pozbawione wszelkiego sensu. Sól jest po to, żeby konserwować, czyli zabezpieczać w zdrowy, właściwy sposób przechowywania pokarmów i żeby im nadawać odpowiedni smak. Sól jest nie tylko „po coś”, lecz także „dla kogoś”. Podobnie rzecz się ma ze światłością. Traciłaby wszelką racje bytu, gdyby nie potrzeba rozjaśniania nią ciemności. Światło ma ułatwiać a niekiedy wręcz umożliwiać życie.
Wy jesteście solą ziemi i światłością świata!

2004-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Święty Józef - oblubieniec Maryi

Niedziela podlaska 11/2002

[ TEMATY ]

św. Józef

Karol Porwich/Niedziela

Św. Józef, oblubieniec Najświętszej Maryi Panny, w kalendarzu liturgicznym Kościoła zajmuje miejsce specjalne, skoro jego wspomnienie Kościół obchodzi w sposób uroczysty. Miesiąc marzec jest w sposób szczególny poświęcony św. Józefowi. Jego święto obchodzimy 19 marca jako uroczystość. Bardzo pięknie wyrażają prawdę o św. Józefie niektóre pieśni: "Szczęśliwy, kto sobie patrona Józefa ma za Opiekuna. Niechaj się niczego nie boi, gdy św. Józef przy nim stoi Patronem...". Hebrajskie imię Józef oznacza tyle, co "Bóg przydał". Św. Józef pochodził z królewskiego rodu Dawida. Pomimo tego, że pochodził z takiego rodu, zarabiał na życie trudniąc się obróbką drewna. Mieszkał zapewne w Nazarecie. Nie był on według ciała ojcem Jezusa Chrystusa. Był nim jednak według żydowskiego prawa jako małżonek Maryi. Zaręczony z Maryją stanął przed tajemnicą cudownego poczęcia. Postanowił wówczas dyskretnie się usunąć, ale po nadprzyrodzonej interwencji wziął do siebie Maryję, a potem jako prawdziwy Cień Najwyższego pokornie asystował w wielkich tajemnicach. Chociaż Maryja porodziła Pana Jezusa dziewiczo, to jednak według otoczenia św. Józef był uważany za Jego ojca. On to kierował w drodze do Betlejem, nadawał Dzieciątku imię, przedstawiał Je w świątyni jerozolimskiej i uciekając do Egiptu ocalił przed prześladowaniem króla Heroda. Widzimy jeszcze św. Józefa w czasie pielgrzymki z dwunastoletnim Jezusem do Jerozolimy na święto Paschy. Potem już się w Ewangelii nie pojawia. Niektórzy sądzą, że wkrótce potem zakończył życie w obecności Pana Jezusa i Najświętszej Maryi, na Ich rękach i miał uroczysty pogrzeb, bo w ich obecności. Może dlatego św. Józef jest uważany za szczególnego patrona dobrej śmierci. Św. Józef był rzemieślnikiem, być może cieślą, co oznacza hebrajski wyraz charasz. Zajmował się pracą w drewnie, w metalu, w kamieniu. Wykonywał zatem narzędzie codziennego użytku, konieczne również w gospodarce rolnej. Jest rzeczą uderzającą, że w wydarzeniach z dziecięcych lat Pana Jezusa, św. Józef odgrywa znaczącą rolę. Jemu anioł wyjaśnia tajemnice wcielenia Syna Bożego, jemu poleca ucieczkę i powrót do Nazaretu po śmierci Heroda. Na obrazach widzimy zwykle św. Józefa jako starca, by w ten sposób podkreślić prawdę o dziewiczym poczęciu Pana Jezusa. W rzeczywistości jednak św. Józef był młodzieńcem w pełni urody i sił. Pisarze podkreślają, że do tak wielkiej godności, opiekuna Pana Jezusa, oblubieńca Najświętszej Maryi Panny i żywiciela - głowy Najświętszej Rodziny, powołał Pan Bóg męża o niezwykłej cnocie. Dlatego słusznie stawiają oni św. Józefa na czele wszystkich świętych Pańskich, a Kościół obchodzi jego doroczną pamiątkę, pomimo Wielkiego Postu, jako uroczystość. Szczególnym nabożeństwem do św. Józefa wyróżniała się św. Teresa z Avila. Z wielkim zaangażowaniem szerzyła ona kult św. Józefa słowem i pismem. Twierdziła, że o cokolwiek prosiła Pana Boga za przyczyną św. Józefa, zawsze to otrzymała. Jego też obrała za głównego patrona zreformowanego przez siebie zakonu karmelitańskiego. Za swojego patrona św. Józefa obrały sobie również Siostry Wizytki. Św. Jan Bosko, założył stowarzyszenie św. Józefa dla młodzieży rzemieślniczej. Papież bł. Jan XXIII, który na chrzcie św. otrzymał imię Józef, do kanonu Mszy św. (pierwsza modlitwa eucharystyczna) dołączył imię św. Józefa. W 1961 r. tenże Papież wydał list zalecający szczególne nabożeństwo do tegoż Orędownika. Liturgiczne święto św. Józefa po raz pierwszy spotykamy w IV w. w pobliżu Jerozolimy w klasztorze św. Saby. Papież Sykstus IV w 1479 r. wprowadził to święto do mszału rzymskiego i brewiarza, a papież Grzegorz XV rozszerzył je na cały Kościół. W pierwszej połowie XIX w. przełożeni generalni 43 zakonów wystąpili do Stolicy Apostolskiej z prośbą o ustanowienie osobnego święta Opieki Świętego Józefa nad Kościołem Chrystusa. Papież bł. Pius IX przyczynił się do ich prośby i w 1847 r. ustanowił to święto. Natomiast papież św. Pius X podniósł je do rangi uroczystości. Papież Pius XII wprowadził na dzień 1 maja wspomnienie św. Józefa Robotnika. Papież Benedykt XV w 1919 r. do Mszy św., w której wspomina św. Józefa dołączył osobną o nim prefację. Pierwszą w dziejach Kościoła encyklikę o św. Józefie wydał papież Leon XIII. Wreszcie papież św. Pius X zatwierdził litanię do św. Józefa, do odmawiania publicznego. Są sanktuaria św. Józefa. Największe i najbardziej znane jest w Kanadzie, w Montrealu. Powstało ono w 1904 r. i posiada 61 dzwonów. Cudowna figura św. Józefa została ukoronowana koronami papieskimi w 1955 r. Kanada, Czechy, Austria, Portugalia, Hiszpania obrały sobie św. Józefa za patrona. W Polsce kult św. Józefa jest bardzo żywy. Już na przełomie XI i XII w. w Krakowie obchodzono 19 marca jego święto. W XVII i XVIII w. nastąpił największy rozwój nabożeństwa do św. Józefa. W 1645 r. ukazały się godzinki ku czci św. Józefa. W XVII w. wybudowano największe sanktuarium św. Józefa w Polsce, w Kaliszu. Znajduje się tam obraz pochodzący z tegoż wieku, który w 1786 r. Prymas Polski Władysław Aleksander Łubieński, ogłosił urzędowo za cudowny. Papież Pius VI w 1783 r. wydał dekret zezwalający na koronacje obrazu, ale dokonała się ona dopiero w 1796 r. W Polsce jest około 270 kościołów ku czci św. Józefa. W 1818 r. diecezja kujawsko-kaliska obrała go sobie za patrona, a później diecezja wrocławska i diecezja łódzka. Powstały 4 rodziny zakonne pod wezwaniem św. Józefa. W Polsce swego czasu imię Józef było bardzo popularne. Ojciec Święty w adhortacji apostolskiej Redemptoris Custos z 15 sierpnia 1989 r. ukazuje św. Józefa i jego posłannictwo w życiu Chrystusa i Kościoła. Pisze o nim, że był powołany na opiekuna Zbawiciela, był powiernikiem tajemnicy samego Boga, mężem sprawiedliwym i oblubieńcem Dziewicy Maryi, był pracowity, a jego praca była wyrazem miłości. Ojciec Święty kończy adhortację słowami: "Mąż sprawiedliwy, który nosił w sobie całe dziedzictwo Starego Przymierza, równocześnie został wprowadzony przez Boga w początki Przymierza Nowego i Wiecznego w Jezusie Chrystusie. Niech nam ukazuje drogi tego zbawczego Przymierza na progu Tysiąclecia, w którym ma trwać i dalej się rozwijać ´pełnia czasu´ związana z niewysłowioną tajemnicą Wcielenia Słowa. Niech św. Józef wyprasza Kościołowi i światu, każdemu z nas, błogosławieństwo Ojca i Syna i Ducha Świętego".
CZYTAJ DALEJ

Św. Józef wzorem ojca

Wielu mężczyzn zastanawia się, jak być dobrym ojcem, gdzie należy szukać wzorców, czy w ogóle istnieje jakiś wzór ojcostwa?

Wzorem ojcostwa na wszystkie czasy jest św. Józef, który przemawia jasno również do dzisiejszego człowieka. W Piśmie Świętym nie zostało zapisane żadne słowo św. Józefa, ale bogactwo tej postaci ukazane jest przez czyny. Św. Józef dzięki głębokiej wierze, wyrażonej czynami był wzorem dobrego męża i ojca, był człowiekiem spełnionym. W jaki sposób wiara tego Świętego może budować powołanie i posłannictwo każdego mężczyzny, który jest mężem i ojcem? Przyjrzyjmy się życiu św. Józefa. Może zachęci to nas do refleksji nad naszym ojcostwem.
CZYTAJ DALEJ

Katedra Notre-Dame: 100 dni od otwarcia, emocje, łzy, nawrócenia

2,5 mln osób odwiedziło katedrę Notre Dame w ciągu pierwszych stu dni od ponownego otwarcia po pożarze. Są ogromne emocje, dużo łez, wielu zatrzymuje się na modlitwę, niektórzy po latach przystępują do spowiedzi, inni proszą nawet o chrzest – mówi Sybille Bellamy-Brown, odpowiedzialna za obsługę zwiedzających.

Mówiąc o pierwszych stu dniach odrestaurowanej katedry, wspomina o liczbach, których można się było spodziewać, 30 tys. osób każdego dnia. Ale opowiada też o niezwykłych reakcjach ludzi, którzy przychodzą do paryskiej katedry. Okazuje się, że te kamienie potrafią wyrazić to, co nie wypowiedziane. Ludzie są pod silnym wrażeniem. Pamięcią powracają do wspomnień sprzed pięciu lat, kiedy świątynie trawił ogień. Zbieramy wiele łez – opowiada Bellamy-Brown w rozmowie z Radiem RCF.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję