IV niedziela Wielkiego Postu, rok „C” - Joz 5, 9a. 10-12; 2 Kor 5, 17-21; Łk 15, 1-3. 11-32.
„Zabiorę się i pójdę do mego ojca i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i względem Ciebie” (Łk 15, 18).
„Opowiada Chrystus Pan, że pewien ojciec miał dwóch synów i że młodszy z nich zażądał od ojca wydania części, która na niego przypadała. Żądanie było niemądre i grzeszne, bo dobrze mu było u ojca, tak że biedy i cierpienia nie zaznał, po cóż więc było go opuszczać i narażać się na niedolę? On jednak chciał żyć według swej woli i puścić cugle swoim żądzom. Podobnie głupim i przewrotnym jest każdy grzesznik, który darów Bożych chce używać według swej woli, uważając je za swoją własność, a nie za pożyczkę daną od Boga, by z niej płacił Bogu czynsz chwały. (...)
Syn marnotrawny, wziąwszy swoją majętność, odjechał w daleką krainę, gdzie w krótkim czasie wszystko stracił, żyjąc rozpustnie. Podobnie grzesznik, nadużywając wolnej woli, oddala się od Boga przez to, że o Nim zapomina, że prawd Jego nie rozważa, że do Niego się nie modli; a wszedłszy w krainę obcą, w krainę błędu i grzechu, rozprasza dobra Boże, bo traci dary nadprzyrodzone, takie jak: łaskę uświęcającą z darami Ducha Świętego, przyjaźń Bożą, prawo do nieba, cnotę miłości i wszystkie zasługi, a nawet zadaje ciężkie rany swoim władzom przyrodzonym i szpeci w sobie obraz Boży. (...)
Syn marnotrawny, odczuwając swoją nędzę, zaczął rozmyślać nad swoim obecnym stanem, tak niepodobnym do tego, w jakim się wcześniej znajdował i nad wielkim głupstwem, jakiego się dopuścił. To był początek jego nawrócenia, bo z tego porównania wyniknął żal, czyli boleść duszy i poszło postanowienie: «Wstanę», to jest porzucę do miejsce, «i pójdę do mego ojca i powiem mu: Ojcze zgrzeszyłem przeciw niebu i przeciw tobie». (...)
Syn marnotrawny «wstawszy, szedł do ojca swego», nie zważając na krzyki żądz rozbestwionych, ni na szyderstwa towarzyszy i towarzyszek grzechu. «A gdy jeszcze był daleko, ujrzał go ojciec jego», który bolał wielce nad zaślepieniem syna, ale nie przestał go kochać ani za nim się modlić. Często wybiegał on z domu, patrząc, czy ten syn nie wraca; a teraz przybiega wzruszony, rzuca się mu na szyję i całuje go ze łzami. Co więcej, skoro z ust syna usłyszał te słowa: «Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i wobec ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem; uczyń mnie choćby jednym z twoim najemników» (Łk 15, 18-19), zaraz powiedział do sług: «przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i weselić się, ponieważ ten syn mój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się» (Łk 15, 22-24).
O jakże dobrym jest nasz Ojciec Niebieski! Nikt z grzeszników nie wróciłby do Niego, aleby zaraz po grzechu zginął na wieki, gdyby miłosierdzie Boże nie wstrzymywało ramienia karzącej sprawiedliwości i gdyby Pan nie wybiegał naprzeciw grzesznika z łaską swoją, która go oświeca, wzrusza i do żalu pobudza. (...)
Wróć do Ojca, bo ten Ojciec jest nieskończenie miłosierny; On cię nie odtrąci, ale gdy z żalem prawdziwym rzucisz się do nóg Jego, przebaczy winy, choćby bardzo ciężkie i liczne, da ci pocałunek miłości i pokoju, przywróci szatę niewinności, we Krwi Jezusowej wybieloną, włoży pierścień na Twoją rękę, na znak, że dusza twoja jest Jego oblubienicą, a buty na nogi twoje, na znak, że masz znowu chodzić drogami Bożymi. (...)
[Każdy z nas winien] naśladować syna marnotrawnego w pokucie, gdy go naśladował w grzechach.
Mianowicie, syn marnotrawny porzucił na zawsze grzechy swoje i okazje do grzechów. (...) Syn marnotrawny, otrzymawszy przebaczenie, nie przestał żałować, że ojca tak dobrego obraził (...)
Takim był żal św. Piotra, który za jeden grzech nie przestał płakać, aż na krzyżu krwią zapłakał. Takim był żal św. Efrema za grzech jeszcze przed chrztem popełniony - bo został ochrzczony w wieku dojrzałym; jego też są słowa: «Płacz ma być chlebem codziennym wszystkich ludzi, którzy życie w duchu wieść pragną, a ten chleb słodko smakuje, bo jedna miłosierdzie Boże i nieskończone łaski». (...)
Syn marnotrawny, świadom swoich upadków, upokarzał się głęboko nie tylko przed ojcem swoim i przed bratem, który wierności ojcu dochował, ale także pewnie przed obcymi, stąd wyznawał głośno, że nie jest godzien zwać się synem i raczej przystoi mu być najemnikiem (...) [niech też każdy grzesznik] szczególnie po nawróceniu swoim, nisko o sobie myśli; niech się nad braci swoich nie wynosi, choćby go wyżej posunięto; niech wszelkie upokorzenie w duchu pokuty przyjmuje.
Winien też naprawić złe, jakie zrządził, i jeżeli kogo skrzywdził, ma jak Zacheusz wynagrodzić, a jeżeli kogo zgorszył, ma podwojoną gorliwością wszystkich do Boga pociągać (...). Tak Piotr św. naprawił swój upadek, bo nie tylko po trzykroć wyznał, że Chrystusa miłuje, ale publicznie wyrzucał żydom ich straszną zbrodnię, nie bojąc się ni biczów ni krzyża. W te ślady poszedł św. Norbert. Nawróciwszy się, tak surowe zadawał sobie pokuty i tak pilnie ćwiczył się w cnotach, że stał się wzorem dla wszystkich. Sam papież wysoko go cenił i chciał go zatrzymać przy sobie, lecz mąż pokorny odrzekł: «Ojcze święty, młodość w grzechach spędziłem, miejsce to niewłaściwe pokucie, którą mi czynić potrzeba». Zamieszkał też w odludnej pustelni, gdzie zakon premonstratensów założył; a później został arcybiskupem magdeburskim.
Czy i ty przejęty jesteś duchem pokuty?
(Św. Józef Sebastian Pelczar, Jezus Chrystus wzorem i mistrzem kapłana, cz. 2, t. 2, Przemyśl 1910, s. 57-63)
Św. Józef, oblubieniec Najświętszej Maryi Panny, w kalendarzu
liturgicznym Kościoła zajmuje miejsce specjalne, skoro jego wspomnienie
Kościół obchodzi w sposób uroczysty. Miesiąc marzec jest w sposób
szczególny poświęcony św. Józefowi. Jego święto obchodzimy 19 marca
jako uroczystość. Bardzo pięknie wyrażają prawdę o św. Józefie niektóre
pieśni: "Szczęśliwy, kto sobie patrona Józefa ma za Opiekuna. Niechaj
się niczego nie boi, gdy św. Józef przy nim stoi Patronem...".
Hebrajskie imię Józef oznacza tyle, co "Bóg przydał".
Św. Józef pochodził z królewskiego rodu Dawida. Pomimo tego, że pochodził
z takiego rodu, zarabiał na życie trudniąc się obróbką drewna. Mieszkał
zapewne w Nazarecie. Nie był on według ciała ojcem Jezusa Chrystusa.
Był nim jednak według żydowskiego prawa jako małżonek Maryi. Zaręczony
z Maryją stanął przed tajemnicą cudownego poczęcia. Postanowił wówczas
dyskretnie się usunąć, ale po nadprzyrodzonej interwencji wziął do
siebie Maryję, a potem jako prawdziwy Cień Najwyższego pokornie asystował
w wielkich tajemnicach. Chociaż Maryja porodziła Pana Jezusa dziewiczo,
to jednak według otoczenia św. Józef był uważany za Jego ojca. On
to kierował w drodze do Betlejem, nadawał Dzieciątku imię, przedstawiał
Je w świątyni jerozolimskiej i uciekając do Egiptu ocalił przed prześladowaniem
króla Heroda. Widzimy jeszcze św. Józefa w czasie pielgrzymki z dwunastoletnim
Jezusem do Jerozolimy na święto Paschy. Potem już się w Ewangelii
nie pojawia. Niektórzy sądzą, że wkrótce potem zakończył życie w
obecności Pana Jezusa i Najświętszej Maryi, na Ich rękach i miał
uroczysty pogrzeb, bo w ich obecności. Może dlatego św. Józef jest
uważany za szczególnego patrona dobrej śmierci.
Św. Józef był rzemieślnikiem, być może cieślą, co oznacza
hebrajski wyraz charasz. Zajmował się pracą w drewnie, w metalu,
w kamieniu. Wykonywał zatem narzędzie codziennego użytku, konieczne
również w gospodarce rolnej. Jest rzeczą uderzającą, że w wydarzeniach
z dziecięcych lat Pana Jezusa, św. Józef odgrywa znaczącą rolę. Jemu
anioł wyjaśnia tajemnice wcielenia Syna Bożego, jemu poleca ucieczkę
i powrót do Nazaretu po śmierci Heroda.
Na obrazach widzimy zwykle św. Józefa jako starca, by
w ten sposób podkreślić prawdę o dziewiczym poczęciu Pana Jezusa.
W rzeczywistości jednak św. Józef był młodzieńcem w pełni urody i
sił. Pisarze podkreślają, że do tak wielkiej godności, opiekuna Pana
Jezusa, oblubieńca Najświętszej Maryi Panny i żywiciela - głowy Najświętszej
Rodziny, powołał Pan Bóg męża o niezwykłej cnocie. Dlatego słusznie
stawiają oni św. Józefa na czele wszystkich świętych Pańskich, a
Kościół obchodzi jego doroczną pamiątkę, pomimo Wielkiego Postu,
jako uroczystość.
Szczególnym nabożeństwem do św. Józefa wyróżniała się
św. Teresa z Avila. Z wielkim zaangażowaniem szerzyła ona kult św.
Józefa słowem i pismem. Twierdziła, że o cokolwiek prosiła Pana Boga
za przyczyną św. Józefa, zawsze to otrzymała. Jego też obrała za
głównego patrona zreformowanego przez siebie zakonu karmelitańskiego.
Za swojego patrona św. Józefa obrały sobie również Siostry Wizytki.
Św. Jan Bosko, założył stowarzyszenie św. Józefa dla młodzieży rzemieślniczej.
Papież bł. Jan XXIII, który na chrzcie św. otrzymał imię Józef, do
kanonu Mszy św. (pierwsza modlitwa eucharystyczna) dołączył imię
św. Józefa. W 1961 r. tenże Papież wydał list zalecający szczególne
nabożeństwo do tegoż Orędownika.
Liturgiczne święto św. Józefa po raz pierwszy spotykamy
w IV w. w pobliżu Jerozolimy w klasztorze św. Saby. Papież Sykstus
IV w 1479 r. wprowadził to święto do mszału rzymskiego i brewiarza,
a papież Grzegorz XV rozszerzył je na cały Kościół. W pierwszej połowie
XIX w. przełożeni generalni 43 zakonów wystąpili do Stolicy Apostolskiej
z prośbą o ustanowienie osobnego święta Opieki Świętego Józefa nad
Kościołem Chrystusa. Papież bł. Pius IX przyczynił się do ich prośby
i w 1847 r. ustanowił to święto. Natomiast papież św. Pius X podniósł
je do rangi uroczystości. Papież Pius XII wprowadził na dzień 1 maja
wspomnienie św. Józefa Robotnika. Papież Benedykt XV w 1919 r. do
Mszy św., w której wspomina św. Józefa dołączył osobną o nim prefację.
Pierwszą w dziejach Kościoła encyklikę o św. Józefie wydał papież
Leon XIII. Wreszcie papież św. Pius X zatwierdził litanię do św.
Józefa, do odmawiania publicznego. Są sanktuaria św. Józefa. Największe
i najbardziej znane jest w Kanadzie, w Montrealu. Powstało ono w
1904 r. i posiada 61 dzwonów. Cudowna figura św. Józefa została ukoronowana
koronami papieskimi w 1955 r. Kanada, Czechy, Austria, Portugalia,
Hiszpania obrały sobie św. Józefa za patrona.
W Polsce kult św. Józefa jest bardzo żywy. Już na przełomie
XI i XII w. w Krakowie obchodzono 19 marca jego święto. W XVII i
XVIII w. nastąpił największy rozwój nabożeństwa do św. Józefa. W
1645 r. ukazały się godzinki ku czci św. Józefa. W XVII w. wybudowano
największe sanktuarium św. Józefa w Polsce, w Kaliszu. Znajduje się
tam obraz pochodzący z tegoż wieku, który w 1786 r. Prymas Polski
Władysław Aleksander Łubieński, ogłosił urzędowo za cudowny. Papież
Pius VI w 1783 r. wydał dekret zezwalający na koronacje obrazu, ale
dokonała się ona dopiero w 1796 r. W Polsce jest około 270 kościołów
ku czci św. Józefa. W 1818 r. diecezja kujawsko-kaliska obrała go
sobie za patrona, a później diecezja wrocławska i diecezja łódzka.
Powstały 4 rodziny zakonne pod wezwaniem św. Józefa. W Polsce swego
czasu imię Józef było bardzo popularne.
Ojciec Święty w adhortacji apostolskiej Redemptoris Custos
z 15 sierpnia 1989 r. ukazuje św. Józefa i jego posłannictwo w życiu
Chrystusa i Kościoła. Pisze o nim, że był powołany na opiekuna Zbawiciela,
był powiernikiem tajemnicy samego Boga, mężem sprawiedliwym i oblubieńcem
Dziewicy Maryi, był pracowity, a jego praca była wyrazem miłości.
Ojciec Święty kończy adhortację słowami: "Mąż sprawiedliwy, który
nosił w sobie całe dziedzictwo Starego Przymierza, równocześnie został
wprowadzony przez Boga w początki Przymierza Nowego i Wiecznego w
Jezusie Chrystusie. Niech nam ukazuje drogi tego zbawczego Przymierza
na progu Tysiąclecia, w którym ma trwać i dalej się rozwijać ´pełnia
czasu´ związana z niewysłowioną tajemnicą Wcielenia Słowa. Niech
św. Józef wyprasza Kościołowi i światu, każdemu z nas, błogosławieństwo
Ojca i Syna i Ducha Świętego".
O tym, jak ważna jest praktyka spowiedzi dla właściwego rozwoju moralnego dziecka i nastolatka przekonuje o. Józef Augustyn SJ, rekolekcjonista, kierownik duchowy, członek rady naukowej Centrum Ochrony Dziecka. O. Augustyn odnosząc się do pojawiających się w przestrzeni publicznej postulatów zakazu spowiedzi dzieci zwraca uwagę, że nie mają one charakteru naukowego czy egzystencjalnego a wyłącznie ideologiczny. - Ćwiczenie się dziecka we wrażliwości moralnej jest tak samo konieczne, jak trening we wszystkich innych dziedzinach dziecięcej egzystencji - podkreśla jezuita.
Publikujemy tekst o. Józefa Augustyna, będący fragmentem książki nt. sakramentu pojednania:
Finał XV Archidiecezjalnego Turnieju LSO w Piłce Nożnej Halowej w Muninie
2025-03-19 09:34
ks. Łukasz Jastrzębski, ks. Tomasz Biedka
LSO AP
Uczestnicy turnieju
W sobotę, 15 marca 2025 r., w Zespole Szkolno-Przedszkolnym im. Tadeusza Kościuszki w Muninie odbył się diecezjalny finał XV Archidiecezjalnego Turnieju Liturgicznej Służby Ołtarza w Piłce Nożnej Halowej.
Turniej rozpoczął się Mszą świętą w kościele pw. św. Józefa w Muninie, której przewodniczył ks. Janusz Trojnar – proboszcz parafii. Homilię wygłosił ks. Bartłomiej Dziepak.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.