Franciszek zaznaczył, że Duch Święty jest pierwszym i głównym dar, jaki dla nas wyjednał Jezus poprzez swoje zmartwychwstanie i wniebowstąpienie. Komentując słowa Ewangelii: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze”(J 14,15-16), papież wskazał, że miłość do człowieka, a także do Pana, okazujemy nie słowami, ale czynami; i także „przestrzeganie przykazań” należy rozumieć w sensie egzystencjalnym, tak aby całe życie było w nie zaangażowane. „Bycie chrześcijaninem nie oznacza bowiem przede wszystkim przynależności do pewnej kultury lub posłuszeństwa pewnej doktrynie, ale raczej powiązanie swojego życia, we wszystkich jego aspektach, z osobą Jezusa, a przez Niego z Ojcem” – stwierdził Ojciec Święty. Dodał, że właśnie dzięki Duchowi Świętemu wszyscy możemy żyć życiem samego Jezusa. Duch bowiem uczy nas tak miłować jak miłuje Bóg.

Franciszek wskazał ponadto, że Duch Święty wspiera nas w walce o dobro, a przeciw złu, aby nas wyzwolić z niewoli grzechu. Sprawuje też on funkcję nauczania i przypominania. „Duch Święty nie przynosi innej nauki, ale czyni żywym i czynnym nauczanie Jezusa, aby upływ czasu go nie przekreślił ani też nie osłabił. Duch Święty zakorzenia to nauczanie w naszych sercach, pomaga nam je przyswoić, czyniąc je częścią nas samych, ciałem naszego ciała. Jednocześnie przygotowuje nasze serce, aby było naprawdę w stanie przyjąć słowa i wzór Pana. Za każdym razem, kiedy słowo Jezusa jest przyjęte z radością naszym sercu, jest to dziełem Ducha Świętego” – powiedział papież. Ojciec Święty zachęcił też byśmy dawali świadectwo Chrystusowi z ewangeliczną szczerością i otwierali się coraz bardziej na pełnię Jego miłości.

Oto tekst papieskiego rozważania w tłumaczeniu na język polski:

Drodzy bracia i siostry, dzień dobry!

Dzisiaj obchodzimy wielką uroczystość Zesłania Ducha Świętego, która kończy okres wielkanocny, pięćdziesiąt dni po Zmartwychwstaniu Chrystusa. Liturgia zachęca nas, byśmy otworzyli nasze umysły i serca na dar Ducha Świętego, którego Jezus obiecał kilkakrotnie swoim uczniom - pierwszy i główny dar, jaki dla nas wyjednał poprzez swoje zmartwychwstanie i wniebowstąpienie. O ten dar sam Jezus modlił się do Ojca, jak zaświadcza dzisiejsza Ewangelia, która jest umiejscowiona podczas Ostatniej Wieczerzy. Jezus mówi do swoich uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze”(J 14,15-16).

Te słowa przypominają nam przede wszystkim, że miłość do człowieka, a także do Pana, okazujemy nie słowami, ale czynami; i także „przestrzeganie przykazań” należy rozumieć w sensie egzystencjalnym, tak aby całe życie było w nie zaangażowane. Bycie chrześcijaninem nie oznacza bowiem przede wszystkim przynależności do pewnej kultury lub posłuszeństwa pewnej doktrynie, ale raczej powiązanie swojego życia, we wszystkich jego aspektach, z osobą Jezusa, a przez Niego z Ojcem. W tym celu Jezus obiecuje wylanie Ducha Świętego na swoich uczniów. Właśnie dzięki Duchowi Świętemu, Miłości, która łączy Ojca i Syna i od nich pochodzi, wszyscy możemy żyć życiem samego Jezusa. Duch bowiem uczy nas wszystkiego, to znaczy, jedynej rzeczy niezbędnej: tak miłować jak miłuje Bóg.

Obiecując Ducha Świętego, Jezus nazywa go „innym Parakletem” (w. 16), co oznacza, Pocieszyciel, Obrońca, Orędownik, to znaczy ten, kto nas wspiera, broni nas, stoi u naszego boku na drodze życia, w walce o dobro, a przeciw złu. Jezus mówi: „innego Parakleta”, ponieważ pierwszym jest On sam, który stał się ciałem właśnie po to, aby wziąć na siebie naszą ludzką kondycję i wyzwolić ją z niewoli grzechu.

Ponadto Duch Święty sprawuje funkcję nauczania i przypominania. Powiedział to Jezus: „Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem” (w. 26). Duch Święty nie przynosi innej nauki, ale czyni żywym i czynnym nauczanie Jezusa, aby upływ czasu go nie przekreślił ani też nie osłabił. Duch Święty zakorzenia to nauczanie w naszych sercach, pomaga nam je przyswoić, czyniąc je częścią nas samych, ciałem naszego ciała. Jednocześnie przygotowuje nasze serce, aby było naprawdę w stanie przyjąć słowa i wzór Pana. Za każdym razem, kiedy słowo Jezusa jest przyjęte z radością naszym sercu, jest to dziełem Ducha Świętego.

Módlmy się teraz wspólnie modlitwą Regina Coeli - po raz ostatni w tym roku - przywołując macierzyńskie wstawiennictwo Maryi Panny. Niech nam wyjedna łaskę silnego ożywienia Duchem Świętym, aby dawać świadectwo Chrystusowi z ewangeliczną szczerością i otwierania się coraz bardziej na pełnię Jego miłości.