Od początku obecność Księży Salezjanów w Przemyślu wiązano z budową kościoła i powstaniem nowej parafii na Zasaniu. Przez niemal 20 lat prowadził działalność komitet budowy kościoła, którego głównym zadaniem było zbieranie funduszy. Akcja ta nasiliła się w latach 1910-1912. Na jej owoce nie trzeba było długo czekać, bo już 4 maja 1913 r. bp Pelczar dokonał aktu poświęcenia kamienia węgielnego pod nową świątynię. W tym samym roku wykonano fundamenty.
Kościół miał być zbudowany według projektu architekta M. Ceradiniego przy współpracy z architektem Stanisławem Majorskim i pod kierownictwem inż. architekta Stefana Mullera z Krakowa.
W tym czasie aktywną działalność - głównie w zakresie zbierania funduszy - prowadził wspomniany już komitet budowy kościoła, w którym funkcję prezesa pełnił Stanisław Goliński, były dyrektor gimnazjum na Zasaniu. Na podkreślenie zasługuje fakt, że już w roku 1913 Magistrat miasta Przemyśla przekazał na budowę nowej świątyni kwotę 50 tys. koron. Pieniądze te - w świetle informacji prasowych - pochodziły ze sprzedaży starego cmentarza. Na skutek wybuchu I wojny światowej prace budowlane przerwano. Do realizacji tego wielkiego dzieła przystąpiono już w wolnej i niepodległej Polsce. 29 stycznia 1922 r., w ramach uroczystości odpustowych ku czci św. Franciszka Salezego, Sumę pontyfikalną w kaplicy salezjańskiej odprawił ks. K. Fischer a homilię wygłosił ks. S. Momidłowski, który „... w podniosły sposób wykazał naglącą potrzebę budowy Kościoła”. „...Słowa Jego - jak zapisano w księdze parafialnej - nie poszły na marne, bo już w tym dniu w południe deklarowano na ten cel 200.000 Mk”. Natomiast w godzinach popołudniowych w sali zakładowej odbyła się konferencja dla pomocników i pomocnic salezjańskich, podczas której bp J. Pelczar „...podał projekt wznowienia akcji około budowy kościoła rozpoczętej w 1912 r.”. W tym samym dniu - z inicjatywy dyr. A. Hlonda - odbyło się spotkanie członków dawnego komitetu budowy kościoła, podczas którego nastąpiło poszerzenie jego składu o nowych członków; jego pracami miał nadal kierować Stanisław Goliński.
Na pierwszym swoim - roboczym - posiedzeniu komitet zebrał się 10 lutego 1922 r. Uczestniczył w nim m.in. starosta przemyski Bocheński. Oprócz podjętej decyzji o wydaniu cegiełek o wartości 1000, 5000 i 10.000 Mk komitet zwrócił się z apelem o pomoc finansową do właścicieli ziemskich, banków i innych instytucji finansowych.
Kilkanaście dni później podjęto starania (jak się okazało nie skuteczne) o uzyskanie subwencji rządowych. Na dzień 7 kwietnia 1922 r. w kasie komitetu budowy kościoła była kwota 2485587 Mp. W stosunku do ogromnych - i stale rosnących - potrzeb nie była to duża kwota.
W czerwcu 1923 r. Ziemia Przemyska - odgrywająca ogromną rolę w pozyskiwaniu środków na budowę kościoła - informowała: „Prace nad wykończeniem kościoła św. Józefa na Zasaniu postępują naprzód w szybkim tempie. Po zasklepieniu nawy głównej w pierwszych dniach maja br. przystąpiono do wyprawy, która około połowy lipca powinna być ukończona. Szacując, że tynkowanie, zbudowanie chóru, położenie posadzki i zaszklenia zajmą dalsze dwa miesiące czasu można by koło września spodziewać się poświęcenia kościoła i oddania go do użytku, odkładając dokończenie wieży i portali na później. W związku z dokończeniem kościoła czyni się zabiegi o stworzenie na Zasaniu samoistnej parafii pod kierownictwem XX Salezjanów i sprawa jest na dobrej drodze, a brane jest również w rachubę założenie osobnego cmentarza na Zasaniu. Są to sprawy takiej doniosłości zwłaszcza dla mieszkańców Zasania, że każdy powinien przyczynić się do pomyślnego a rychłego ich załatwienia przez hojne datki na ukończenie kościoła...”.
Na kilka tygodni przed poświęceniem kościoła ta sama gazeta pisała: „...Dopiero co ukończono chór konstrukcji żelazno-betonowej, posadzka teracowa w połowie gotowa, zaszklone okna głównej nawy, zaczęta instalacja elektryczna, w toku robota drzwi i brama i wieża podnosi się z wolna w górę...”. Prace więc - pomimo dużych problemów finansowych - przebiegały w bardzo szybkim tempie. Równocześnie „...zaczęto akcję celem zaopatrzenia kościoła w chorągwie, dywany, szaty kościelne, bieliznę, pająki i itp. przybory...”.
Nadszedł tak długo oczekiwany przez mieszkańców Zasania dzień: niedziela 18 listopada 1923 r. O godzinie 7.00 rano w kaplicy została odprawiona Msza św. z Komunią generalną. O godzinie 8.00 bp Karol Fischer poświęcił dzwon ofiarowany przez firmę Braci Felczyńskich. O godzinie 9.00 miała miejsce wotywna Msza w kaplicy i poświęcenie 4 nowych chorągwi. O godz.10.00 rozpoczęło się główne uroczyste nabożeństwo, podczas którego nastąpiło przeniesienie Najświętszego Sakramentu z kaplicy do nowego kościoła. Aktu jego poświęcenia dokonał bp Józef Sebastian Pelczar. Na zakończenie tych podniosłych uroczystości - w których uczestniczyły ogromne rzesze wiernych - odśpiewano Te Deum. O godz. 16.00 pierwsze nieszpory w nowo wybudowanej świątyni odprawił bp Fischer.
Proboszczem nowo powstałej parafii, obejmującej dzielnicę Zasanie, oraz wioski: Ostrów, Kuńkowce i Lipowica został ks. Antoni Hlond.
Kilka dni po uroczystości poświęcenia kościoła uruchomiono urząd parafialny oraz przejęto z urzędu parafialnego katedralnego księgi dotyczące ludności Zasania. Wkrótce kupiono ławki i konfesjonały.
Poświęcenie świątyni nie oznaczało końca prac budowlanych. Były one jeszcze kontynuowane przez następne kilka lat.
Tak oto 80 lat temu powstała parafia św. Józefa w Przemyślu.