Ta część znacząco rośnie w ostatnich latach, co nie uszło uwadze psychologów, socjologów i duchownych. Do tej grupy należą nie tylko seniorzy, ale także ludzie w każdym wieku. Nie chcemy jednak na 10 dni przed Bożym Narodzeniem zastanawiać się, dlaczego tak się stało... Bardziej chodzi nam o to, by pojedynczych samotnych wyłowić z otoczenia i, o ile to możliwe, nie pozostawiać samych.

***

Nigdzie nie pójdzie, a już na pewno nie na tę wigilię, co ją na rynku robią. Swój honor ma. Stara szkoła. Żył tak, jak mężczyzna żyć powinien. Kazik zbudował dom, w sadzie posadził drzewa – wiśnie i śliwy. Miał dwóch synów; gdyby były córki, miałby pod oknami jabłonie i grusze. Dorodne chłopaki z nich wyrosły. Uczył ich ciężkiej pracy i przymuszał do nauki, żeby lżej im się życie toczyło.

Stasia Bóg zabrał w 1976 r. Jasiek, drugi syn, zostawił rodzinę i pojechał do Anglii za pracą. Najpierw pisał, nawet dzwonił, chętnie opowiadał. Ale potem nawet kartki na święta nie przysłał. Myśleli z matką, że coś złego, choroba, nie daj Bóg... Aż jednego razu wnuczka powiedziała, że do taty jadą. Że na zawsze... I potem cisza. Czyli można tak o starym ojcu i matce zapomnieć? Na dobre zrobiło się pusto, gdy odeszła Mania. Umarła tak, jak żyła, niezauważalnie – rano kawę zrobiła, a pod wieczór już była ze Stasiem w niebie. Kazik w Wigilię zapala więc świecę – tak jak ona. I kładzie na stole biały obrus – tak jak ona. I nic więcej. Siedzi w ciszy i gładzi palcami brzeg materiału. Wtedy na mgnienie chwili wydaje się, że czuje ciepło jej dłoni. I tyle...