Postać św. Dominika Savio inspiruje do towarzyszenia młodym na drodze ich życia i świętości. Gdy zasypiał w Panu, miał niespełna 15 lat. Urodził się w pobożnej rodzinie rzemieślników z Riva di Chieri. Ukształtował go przykład głębokiej wiary rodziców. W wieku 5 lat został ministrantem, a gdy miał 7 lat, był już dojrzały religijnie, o czym świadczy fakt, że zezwolono mu przyjąć Pierwszą Komunię św. – co wówczas nie było praktykowane w tak młodym wieku.

Przełom w życiu Dominika nastąpił w 1854 r., gdy spotkał Jana Bosko. Rozpoczął wówczas naukę w jego Oratorium w Turynie. Szybko stał się pomocnikiem turyńskiego wychowawcy w kształceniu zagubionej młodzieży. Za zgodą Jana Bosko założył Towarzystwo Niepokalanej – grupę chłopców pomagających w nauce mniej zdolnym kolegom i swoim nienagannym przykładem dopingujących ich do pracy nad sobą. Był zawsze wesoły, spełniał dobrze swoje obowiązki i pomagał kolegom.

Dominik pragnął zostać kapłanem, ale na drodze do spełnienia tego marzenia stanęły problemy ze zdrowiem. Jesienią 1856 r. zdiagnozowano u niego zaawansowaną chorobę płuc, wrócił więc do domu rodzinnego, gdzie po kilku miesiącach zmarł. W godzinie śmierci towarzyszyła mu wizja nieba. Papież Pius XI określił Dominika Savio zwięźle, acz trafnie: „Mały święty, ale gigant ducha”.

Św. Dominik Savio ur. 2 kwietnia 1842 r. zm. 9 marca 1857 r.