Kulminacyjny punkt narracji Księgi Wyjścia stanowi rozdział 19. Izraelici docierają do góry Synaj po wyczerpującej wędrówce przez pustynię. Wędrówka ta miała stanowić przygotowanie do przeżycia spotkania z Bogiem. Perykopa synajska jest najważniejszym punktem całego Pięcioksięgu, nie tylko ze względu na swoje centralne umiejscowienie w Księdze Wyjścia, ale przede wszystkim z uwagi na rangę teologiczną całego epizodu: Boże objawienie na górze, zawarcie przymierza, Dekalog. Historia ta dotyka początków tożsamości Izraela jako narodu wybranego przez Boga. Wcześniej Abraham, jako protoplasta Izraelitów, zawarł przymierze z Bogiem, którego znakiem było obrzezanie. Na Synaju zawarte zostaje przymierze między Bogiem a całym ludem zobowiązującym się do słuchania i przestrzegania Bożych słów, wyrażonych szczególnie w Dekalogu (por. Wj 20, 1-17) i Kodeksie Przymierza (por. Wj 20, 22 – 23, 18).

Autor Księgi Wyjścia podaje ramy czasowe opisywanego wydarzenia: „było to w trzecim miesiącu od wyjścia Izraelitów z Egiptu”. Informacja ta podkreśla kontekst wydarzeń, które mają się rozegrać: przymierze, które zostanie zawarte na Synaju, jest przypieczętowaniem wyzwolenia Izraelitów z niewoli egipskiej i równocześnie otwarciem nowego rozdziału w historii Izraela i jego relacji z Bogiem. Mojżesz udaje się na górę i tam rozmawia z Bogiem, który nakazuje mu przypomnieć Izraelitom dzieła dokonane przez Pana: pokonanie potęgi faraona, wyzwolenie z ucisku w Egipcie oraz opiekę podczas wędrówki przez pustynię. Jednocześnie Bóg wzywa swój naród za pośrednictwem Mojżesza do przestrzegania zawartego przymierza, dzięki któremu Izrael stanie się szczególną własnością Najwyższego. Izrael przez posłuszeństwo Bożym słowom ma się stać królestwem kapłanów i ludem świętym.

Wyrażenia „królestwo kapłanów” oraz „lud święty” należy odczytywać w kontekście wcześniejszej obietnicy, zgodnie z którą Izrael stanie się szczególną własnością samego Boga. Pogłębiają one sens Bożego zobowiązania, a jednocześnie stanowią jego konkretny wyraz. Izrael jako królestwo kapłanów to lud, którego najwyższym i jedynym władcą jest sam Bóg. Relacja między Królem a ludem ma tutaj jednak charakter duchowy, a nie polityczny. Izrael jest narodem przeznaczonym do służby prawdziwemu Bogu. Lud przymierza zostaje szczególnie poświęcony Bogu – konsekrowany wśród innych narodów na wzór kapłanów. Jego kapłański charakter wynika ze ścisłej odpowiedzi na wezwanie Boga – prawdziwego Króla. Wyrażenie „lud święty” jeszcze bardziej podkreśla tożsamość Izraela jako szczególnej własności Boga. Ideę świętości możemy tutaj rozumieć jako oddzielenie, odseparowanie od innych narodów i przeznaczenie jedynie na służbę Bogu przez wypełnianie postanowień zawartego przymierza.

Słowa te możemy dziś odnieść do wyznawców Chrystusa, którzy dzięki ofierze Zbawiciela stali się królestwem kapłanów i ludem świętym – szczególną własnością Boga, którą Syn składa w ręce Ojca.