Czy w relację z Bogiem można wejść przez taniec? Tak! Od zarania dziejów był on formą uwielbienia Stwórcy. Kiedy zajrzymy do Pisma Świętego, znajdziemy fragmenty mówiące o radości ludzi z powodu działania Boga w ich życiu. W Biblii czytamy historię króla Dawida, który podczas przeprowadzania Arki Przymierza do Jerozolimy tańczył idąc przed nią.
Z biegiem czasu ludzie zaczęli traktować taniec jako formę odreagowania, towarzystwa i rozrywki, w której nie było już miejsca na Boga. Wobec tańca będącego przejawem tylko cielesności Kościół opowiedział się w sposób negatywny, widząc, że przyczyniał się do rozpowszechniania kultu ciała.
Jednak uwielbienie poprzez taniec przetrwało i oczyszczone ze światowego rozumienia ponownie odzyskało swój wymiar. Pojawiły się wspólnoty, które podczas modlitwy do Ducha Świętego tworzyły gesty i ruchy, pozwalające uzewnętrznić uczucia obecne w sercach zebranych. Tak powstała modlitwa tańcem, która jest przejawem pragnienia uwielbienia Boga poprzez ciało. Niektóre wspólnoty kościelne podjęły się trudu przygotowania i usystematyzowania modlitwy tańcem, dzięki czemu jest ona dalej kultywowana i rozwijana.
Reklama
W dniach od 3 do 10 lipca w nadmorskiej miejscowości Dębki odbyły się rekolekcje „Tańcem chwalmy Pana”. Zorganizowały je rodziny ze wspólnoty Kościoła Domowego Ruchu Światło-Życie Diecezji Toruńskiej, a wśród posługujących byli również alumni naszego WSD. By wziąć udział w tej modlitwie nie potrzeba było posiadać specjalnych umiejętności tanecznych, ponieważ najważniejszą rzeczą była chęć ofiarowania siebie Bogu poprzez taniec, który płynął prosto z serca. Małżonkowie mieli możliwość nauki modlitewnych tańców, a ich dzieci pozostawały pod opieką wychowawców. Większość z układów składała się z bardzo prostych gestów, którymi pełniej można było wyrazić uwielbienie.
Nie brakowało również stałych elementów rekolekcyjnych, takich jak adoracja Najświętszego Sakramentu, modlitwa brewiarzowa, spotkania w małych grupach, w których można było wspólnie zatrzymać się nad Słowem Bożym. Pośród tych wielu aktywności centralnym punktem dnia był czas dla rodziny, korzystanie z uroków morza i pięknych okolic.
Diakonia Tańca pod przewodnictwem Bożeny i Janusza Majewskich działa prężnie od wielu lat. Już za rok w dniach 9 do 16 lipca w Piwnicznej Zdroju odbędą się kolejne rekolekcje wspólnoty Domowego Kościoła, na które serdecznie zapraszamy.
Don't worry, be holy - nie martw się, bądź święty - z takim przesłaniem przyszła Marta Różycka z Wolontariatu Misyjnego Salvator. Ta 24 - latka była już 3 razy na misjach, pracowała w filipińskich slumsach, a teraz zamierza tańczyć na warszawskiej starówce razem z setką innych osób, by pokazać światu, jak wygląda radość ze Zmartwychwstania.
27 września br. obchodzimy wspomnienie św. Wincentego á Paulo. Urodził się on 24 kwietnia 1581 r. w wiosce Pouy, w południowej Francji. Pochodził z rodziny wieśniaczej i miał czworo rodzeństwa. Dopiero
w 12. roku życia poszedł do szkoły. Mimo, że wcześniej zajmował się tylko wypasaniem owiec z nauką radził sobie bardzo dobrze i po szkole wstąpił do seminarium duchownego. W wieku 15 lat otrzymuje niższe
święcenia i dostaje się na uniwersytet w Saragossie w Hiszpanii. Święcenia kapłańskie przyjmuje w 1600 r., miał wówczas zaledwie 19 lat. Kontynuował studia w Tuluzie, Rzymie i Paryżu, kształcąc się
w dziedzinie prawa kanonicznego. Dobrze zapowiadająca się kariera młodego, zdolnego kapłana zmienia się w los niewolnika. W czasie podróży z Marsylii do Narbonne przez Morze Śródziemne został wraz z całą
załogą napadnięty przez tureckich piratów i przywieziony do Tunisu jako niewolnik. W ciągu dwóch lat niewoli miał czterech panów, ostatniego zdołał nawrócić. Obaj uciekli do Europy i zamieszkali w Rzymie.
Już wkrótce stał się wysłannikiem papieża Pawła V i trafił na dwór francuski, gdzie za sprawą królowej Katarzyny de Medicis przejął opiekę nad Szpitalem Miłosierdzia.
Na własne życzenie objął probostwo w miasteczku Chatillon-les-Dombes, gdzie zetknął się ze starcami, inwalidami wojennymi, chorymi i ubogimi. Aby im jak najlepiej służyć, powołał „Bractwo Miłosierdzia”,
a dla kobiet bractwo „Służebnic Ubogich”. W 1619 r. św. Wincenty otrzymał dekret mianujący go generalnym kapelanem wszystkich galer królewskich. Święty przeprowadzał wśród galerników
misje i dbał o poprawę warunków życia. W 1625 r. powołał „Kongregację Misyjną” zrzeszającą kapłanów. Papież Urban VIII zatwierdził nowe zgromadzenie w 1639 r. Nowa rodzina zakonna
zaczęła rozrastać się i objęła swoją opieką szpital dla trędowatych opactwa Saint-Lazare. Celem zgromadzenia, które dziś nosi nazwę Zgromadzenia Księży Misjonarzy Świętego Wincentego á Paulo jest głoszenie
Ewangelii ubogim.
W 1638 r. wraz ze św. Ludwiką de Marillac św. Wincenty założył żeńską rodzinę zakonną znaną dziś pod nazwą Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia (szarytki), której charyzmatem była praca z ubogimi
i chorymi w szpitalach i przytułkach.
Święty zmarł w domu zakonnym św. Łazarza w Paryżu 27 września 1660 r. W roku 1729 papież Benedykt XIII wyniósł Wincentego do chwały błogosławionych, a papież Klemens XII kanonizował go w roku
1737. Papież Leon XIII ogłosił św. Wincentego á Paulo patronem wszystkich dzieł miłosierdzia. Do Polski sprowadziła misjonarzy w 1651 r. jeszcze za życia Świętego królowa Maria Ludwika, żona króla
Jana II Kazimierza.
W Polsce prowadzili 40 parafii. W naszej diecezji ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego á Paulo (CM) pochodzi bp Paweł Socha, a misjonarze św. Wincentego pracują w Wyższym Seminarium Duchownym
w Paradyżu, Gozdnicy, Iłowej, Przewozie, Skwierzynie, Słubicach, Trzcielu i Wymiarkach. Siostry Szarytki mają swoje domy w Gorzowie Wielkopolskim, Skwierzynie i Słubicach.
Biskup San Miniato, Giovanni Paccosi, ogłosił, że ks. Marco Billeri, prezbiter diecezji toskańskiej, został mianowany przez Ojca Świętego jego drugim sekretarzem osobistym.
Wyświęcony w 2016 roku, ks. Billeri kontynuował studia w Rzymie, uzyskując doktorat z prawa kanonicznego. Mianowany sędzią Trybunału Kościelnego Toskanii oraz obrońcą węzła małżeńskiej przy Trybunale Diecezjalnym w San Miniato i Volterra, był również ceremoniarzem biskupim i sekretarzem Rady Kapłańskiej. Do tej pory pełnił funkcję wikariusza parafii św. Szczepana i Marcina w San Miniato Basso.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
