Reklama

Niedziela Wrocławska

Służą najbardziej potrzebującym

W ludziach są duże pokłady dobra, trzeba tylko czasem pomóc im je odkryć. Ktoś mi ostatnio powiedział, że „dobro zawsze wraca, chociaż nie zawsze z tej samej strony”. – Miał rację – mówi s. Lucyna Vianeja Bielaszka, dyrektor DPS im. Świętej Rodziny we Wrocławiu.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Placówka mieści się w budynku przy ul. św. Marcina 10, który jest własnością Zgromadzenia Sióstr Świętej Rodziny. Jest to niewielki niepubliczny DPS, który na mocy umowy z miastem, zawieranej na okres 3 lat, dostaje dotacje na podstawową działalność bieżącą. – Wszystkie pozostałe wydatki, również związane z remontami i inwestycjami, są pokrywane ze środków własnych zgromadzenia lub pozyskiwane od darczyńców, którym serdecznie dziękujemy za okazane serce i dotychczasowe wsparcie – mówi siostra dyrektor.

Nowa sytuacja i nowe potrzeby

Reklama

W czasie pandemii pojawiły się nowe wydatki, które trudno pokryć z budżetu domu. – W tym momencie finanse są pochłaniane przez zakup środków sanitarnych. A są również inne potrzeby, powinnyśmy np. zakupić zmywarki do naczyń, które służą nam jako wyparzarki, ponieważ w domu wszystko jest dezynfekowane. Te, które mamy, są już leciwe. Jesteśmy świadome, że w tym trudnym czasie wszyscy mają problemy, dlatego wystąpiłyśmy z apelem o pomoc w zebraniu środków sanitarnych. Może dla kogoś nie będzie to duży wydatek, a nam te drobne rzeczy bardzo pomogą, pozwolą przesunąć zaoszczędzone finanse na zakup droższego sprzętu, którego potrzebujemy – mówi s. Lucyna. Na chwilę obecną budżet DPS jest planowany z wielką przenikliwością i roztropnością. – Nie robimy dużych zapasów środków profesjonalnych, jak np. kombinezonów barierowych. Takie rzeczy planujemy na bieżąco, ale zawsze potrzebujemy rękawiczek, maseczek, płynów dezynfekcyjnych, bo to stanowi naszą codzienność – mówi siostra dyrektor i dodaje: – Najtrudniej jest przy dużej ilości zachorowań. Wtedy jest również zwiększona potrzeba na specjalistyczne środki ochrony indywidualnej: kombinezony, maski ffp2/ffp3, których koszt jest dość duży. Nasza działalność jest zatem takim funkcjonowaniem w niepewności i kosztach, których do końca nie da się przewidzieć.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Wolontariat

Reklama

Na chwilę obecną w DPS mieszka 48 starszych kobiet, są to osoby przewlekle chore. Sytuacja jest stabilna, ponieważ nie ma zachorowań. – Staramy się normalnie funkcjonować. Natomiast problem pojawia się w momencie, kiedy zaczyna chorować kadra. Mieliśmy taką sytuację w listopadzie ub.r. Koronawirus zaraża z taką intensywnością, że choruje i personel, i podopieczni. I wtedy potrzebna jest pomoc wolontariuszy, bo zaczyna brakować rąk do pracy. Poza tym funkcjonowanie we wzmożonym reżimie sanitarnym, np. 12 godzin w kombinezonie, jest męczące, dlatego personel wymaga wymiany. W czasie poprzedniego rzutu pandemii inne zgromadzenia przysyłały do nas siostry czy braci do pomocy. Dobrze, że są ludzie, którzy zostawiają wszystko i wspierają – mówi siostra dyrektor. A w takiej sytuacji przydaje się każda para rąk. – Nie trzeba mieć jakiegoś przygotowania, bo wszyscy trochę się uczymy. Każdy znajdzie swoje miejsce do pomocy, w zależności od tego, czy bardziej się widzi w pralni, kuchni, czy też przy chorych. Ale każdy musi mieć świadomość, do jakiego domu wchodzi i wiedzieć, że mimo najszczerszych chęci nie ma środków w pełni zabezpieczających. Im bardziej też ktoś jest emocjonalnie opanowany, tym lepiej podejmie funkcjonowanie w dużym stresie – mówi s. Lucyna i dodaje: – Pan Bóg naprawdę czuwa nad nami, przysyłając odpowiednich ludzi w odpowiednim momencie. Trzeba tylko, albo aż – zaufać.

Uścisk ręki, dobre słowo

Pensjonariuszki wyczuwają, że coś się w domu dzieje. Czują niepokój, kiedy widzą ludzi w kombinezonach. Siostry wpadły zatem na pomysł, aby podpisywać swoje kombinezony. Wtedy wiedziały, kto do nich przychodzi. – W takiej sytuacji jest też potrzebny ktoś, kto mógłby z nimi usiąść i obgadać ten czas niepewności i strachu. One też bardzo się boją. Boją się o swoje zdrowie i życie, ale myślą też o swoich bliskich. A zatem oprócz takiej pracy, którą trzeba wykonać, jak czynności higieniczne, jest jeszcze aspekt wspierania przez rozmowę i bycie z podopiecznymi. Tutaj jest potrzebny ktoś, kto jest na tyle otwarty, że usiądzie i porozmawia, mimo że też się boi. Bo przecież personel i wolontariusze też odczuwają lęk o swoje rodziny, do których wracają. Jeśli dodatkowo ktoś ma poczucie humoru, jest w stanie się uśmiechnąć i zażartować, to już jest mistrzostwo świata. Czasem jest to o wiele trudniejsze niż samo mycie, ubieranie czy karmienie. A podopieczne potrzebują, by wziąć je za rękę, powiedzieć dobre słowo i by w tej mało normalnej sytuacji funkcjonować jak najnormalniej – mówi z troską s. Lucyna.

Potrzeba kontaktu

Reklama

Kolejną trudnością, jaką przeżywają wszystkie DPS, są ograniczenia w odwiedzinach. Dla starszych osób jest to szczególnie trudna sytuacja. – To jest pokolenie osób starszych, które często nie słyszą, nie widzą, potrzebują dotknąć. Nawet kontakt telefoniczny, który staramy się utrzymywać, jest kontaktem utrudnionym – podkreśla siostra. – A podopieczne dość trudno znoszą przedłużający się czas bez spotkań z rodzinami. Widać to było szczególnie w okresie świąt Bożego Narodzenia, dlatego ustaliłyśmy wtedy, że można przyjść na chwilkę, w pełnym reżimie sanitarnym, w odległości, w maseczkach, ale żeby jednak ten kontakt był. Starałyśmy się też, żeby Wigilia wyglądała jak Wigilia, robiłyśmy kolędowanie w mniejszych grupach. Ale to były tylko substytuty tego, co w normalnych warunkach nasze podopieczne miały. Ufam, że niebawem to się zmieni – mówi s. Lucyna.

Pierwsza linia frontu

Dziś o Domach Pomocy Społecznej mało się mówi – przeważnie nagłaśniając pojawiające się potrzeby albo w kontekście tego, co nie zostało dopilnowane.

Potrzebny jest ktoś, kto mógłby z nimi usiąść i obgadać ten czas niepewności i strachu.

Podziel się cytatem

A tymczasem pracownicy DPS wkładają ogromne serce w to, co robią. – To jest grupa osób, która w obecnej sytuacji walczy na pierwszej linii frontu, a o której trochę się zapomina. Oni ryzykują na równi z medykami – wracają do swoich domów i też się boją. Są obciążeni odpowiedzialnością za tych, z którymi tutaj pracują, ale też za własne rodziny – starszych rodziców, teściów, sąsiadów. Jest to duże poświęcenie i z mojej strony – ogromny ukłon w ich kierunku – mówi siostra dyrektor. – Jestem im bardzo wdzięczna za serce, chęć pomocy, dyspozycyjność, ofiarność i radość. Za codzienność, którą tworzymy. Są prawdziwymi aniołami, których ręce, niczym skrzydła, wspomagają i chronią. Pragniemy też jeszcze raz podziękować osobom, które wspierają nas duchowo i materialnie. Zapewniamy o naszej modlitwie za was.

Chęć dostarczenia środków czystości można zgłaszać bezpośrednio do DPS – tel. 71 322 15 13, dps@nazaret.wroclaw.pl Można też wpłacać pieniądze na konto: 35 1050 1575 1000 0023 4345 5677

2021-03-02 14:06

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Wrocław Edyty Stein

Niedziela wrocławska 32/2020, str. VI

[ TEMATY ]

Wrocław

św. Edyta Stein

Towarzystwo im. Edyty Stein

Edyta Stein, nauczycielka w Spirze, 1926 r.

Edyta Stein, nauczycielka w Spirze, 1926 r.

– Czyż kazanie nie było piękne? – zapytała Augusta Stein swoją córkę Edytę, gdy wracały z synagogi przy ul. Włodkowica. – Tak – odpowiedziała Edyta, konwertytka na chrześcijaństwo. – Można więc być pobożnym także w judaizmie? – drążyła temat 84-letnia matka. – Naturalnie. Jeśli nie poznało się czegoś innego – odrzekła córka.

Zanim jednak do tego doszło, Edyta przebyła długą drogę. Jej znacząca część związana była z Wrocławiem. Przyszła tutaj na świat w żydowskiej rodzinie 12 października 1891 r. i tu spędziła dzieciństwo i młodość. Tu jako dziecko kosztowała szarlotki z bitą śmietaną w cukierni Ilgena i chodziła do przedszkola, które – jak wspomina – „strasznie poniżyło jej godność”, jako że chciała pójść od razu do dużej szkoły. W tym mieście słuchała koncertów Bacha i zwiedzała wystawy. Marzyła przy tym o szczęściu, sławie i poszukiwała prawdy. Wiele miejsc lubiła, o wielu z nich wspominała w swojej autobiografii – o wędrówkach przez most uniwersytecki do żeńskiego gimnazjum im. Wiktorii, o parku Szczytnickim, Ogrodzie Japońskim czy Uniwersytecie Wrocławskim.
CZYTAJ DALEJ

Do kogo należę w życiu?

[ TEMATY ]

Ewangelia

rozważania

ks. Mariusz Słupczyński

lipiec

Karol Porwich/Niedziela

Rozważanie do Ewangelii Mt 10, 24-33

Czytania liturgiczne na 12 lipca 2025;
CZYTAJ DALEJ

Prezydent: z Michniowem miała zniknąć nie tylko wieś, lecz także prawda o jej męczeństwie

2025-07-12 15:12

[ TEMATY ]

Dzień Walki i Męczeństwa Wsi Polskiej

Andrzej Duda

pl.wikipedia.org

Niemieccy policjanci w płonącym Michniowie. 12 lipca 1943

Niemieccy policjanci w płonącym Michniowie. 12 lipca 1943

Prezydent Andrzej Duda w liście do uczestników obchodów 82. rocznicy pacyfikacji Michniowa podkreślił, że w zamyśle niemieckiego okupanta miała zniknąć nie tylko wieś, lecz także prawda o jej męczeństwie. Dodał, że pamięć o ofiarach zbrodni to ważny element tożsamości całego narodu.

Jak wskazał prezydent w liście, Michniów chlubił się wielopokoleniową tradycją udziału w walkach o niepodległą Polskę. „Wielu mieszkańców służyło w Wojsku Polskim podczas wojny obronnej 1939 roku. Wieś pomagała też oddziałowi partyzanckiemu Armii Krajowej pod dowództwem porucznika Jana Piwnika ps. Ponury” - napisał.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję