Na pierwszą wędrówkę w Beskid Niski ks. Karol Wojtyła udał się w roku 1952, zabierając ze sobą kilkuosobową grupę przyjaciół. Często powracał w te strony.
Wszyscy słyszeliśmy o licznych wakacyjnych wyprawach i miłości naszego Wielkiego Rodaka do wypoczynku na łonie przyrody. Co prawda do Międzybrodzia nigdy nie dotarł, ale kilkukrotnie jako biskup czy kardynał nawiedzał nasze Bieszczady i Beskid Niski. Ostatni raz przebywając w szałasie w Pastwiskach koło Odrzechowej latem 1978 r., otrzymał wiadomość o śmierci Pawła VI i szybko wyjechał stąd do Krakowa, a później do Rzymu na jego pogrzeb i konklawe.
Bieszczady i Beskid – w jego sercu zajmowały szczególne miejsce.
Miesiąc później, 16 października 1978 r. cały świat obiegła sensacyjna wiadomość: Habemus papam! Sensacja! Już nie Włoch, lecz Polak! Kard. Karol Wojtyła z Krakowa przyjął imię Jan Paweł II. Na Podkarpaciu znów pojawił się po kilkunastu latach; wielu z nas, starszych, zachowało w pamięci czerwcowe spotkania w Rzeszowie i Przemyślu w 1991 r., a zwłaszcza w Dukli i Krośnie w 1997 r. Bieszczady i Beskid – w jego sercu zajmowały szczególne miejsce.
Ławeczka JPII
Jedną z propozycji uczczenia w tej najmniejszej miejscowości ziemi sanockiej Jubileuszu 100-lecia urodzin Jana Pawła II stała się Ławeczka z Janem Pawłem II. Zlokalizowana obok kamiennego głazu na tle historycznej Fajki, przypominać nam będzie Wielkiego Rodaka, który modli się na różańcu, patrzy przyjaźnie na cerkiewkę i odpoczywa. To nawiązanie do jego niezwykłego ukochania piękna polskiej przyrody; spływów kajakowych i licznych wędrówek w góry. Ławeczka z Janem Pawłem II jest również artystycznym dopełnieniem dzieła duchowego, jakim stało się budowanie od blisko 10 lat jedności uczniów Chrystusa, zwane „ekumenią międzybrodzką”. W niedalekiej odległości rosną od kilku lat jej żywe atrybuty: dąb „Jan Paweł II” oraz krzyż jerozolimski z bukszpanu nawiązujący do odkrytych na pobliskim grodzisku Horodyszcze, zwanym Fajką, znaków wiary z czasów wczesnego średniowiecza. Plac przy cerkiewce jest chętnie odwiedzany przez wielu turystów. Na ławeczce można usiąść obok kogoś, kto podczas swego długiego pontyfikatu nie tyle pouczał, co słuchał. A przede wszystkim kochał: Boga i człowieka. Każdego człowieka. I o tym muszą pamiętać wszyscy tu przybywający. To przesłanie duchowe będzie naszym – wcale niełatwym do realizacji – zadaniem. Możemy jednak liczyć na jego pomoc, wszak z okien Domu Ojca spogląda na nas i nam błogosławi.
Na nic plany
7 czerwca, na godzinę przed rozpoczęciem uroczystości świeciło słońce. Potem nad ścianą lasu od Białej Góry pojawiła się ciemna chmura. Kwadrans przed trzecią zaczął wiać porwisty wiatr, uderzyły pioruny i rozpoczęła się potężna burza z obfitym deszczem. Kto tylko mógł, skrył się we wnętrzu cerkiewki, z nadzieją, że wkrótce znów zza chmur wyjrzy dobrotliwe słońce i osuszy miejsce uroczystości. Tak wiele zaplanowano: dla dzieci dmuchane zjeżdżalnie i inne atrakcje, jaćmierscy strażacy na czele z burmistrzem przyjechali ze smakowitą grochówką, gospodynie międzybrodzkie przygotowały tradycyjne rarytasy. Mażoretki z grupy VIVID rozgrzewały się do pokazowego występu, dumne z nowych strojów uszytych specjalnie na dzisiejszy debiut przed papieżem. Wszelkie żywioły umówiły się na spotkanie w tej maleńkiej miejscowości. Równo o 15.00 organista Marek Dziok – świadomy, że nici z jego plenerowego koncertu, smutnym głosem zanucił Nasze plany i nadzieje. Gospodarz pocieszał uczestników, że skoro Pan Bóg dopuścił grzmoty, to przygotował dla nas dobro jeszcze większe.
Jedność Kościoła
Koronka odmawiana przez proboszcza z Sanoka Dąbrówki ks. Michała Błaszkiewicza przy akompaniamencie piorunów i szumu deszczu uderzającego o kopułę stała się nieomal przeżyciem mistycznym. Planowany wcześniej czas głównie na radosną zabawę, przemienił się w ufną modlitwę do Bożego Miłosierdzia. Przejmujący śpiew sanockiego chóru cerkiewnego był echem wielowiekowych modlitw na tym miejscu. Słowo ks. Jana Antonowicza – proboszcza prawosławnej sanockiej parafii o wielkim szacunku prawosławnych dla dokonań św. Jana Pawła II, stał się miłym akcentem potwierdzającym słuszność podejmowanych wysiłków. Organizowane od 10 lat wspólnie Krzyżowe Drogi, nabożeństwa, pasterki są oddolnym budowaniem jedności Chrystusowego Kościoła. Harcmistrz Krystyna Chowaniec podzieliła się ciekawą refleksją dotyczącą papieskich spotkań z młodzieżą, również ze skautami i harcerzami. Wywołany nagle do głosu dyrektor Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku Jerzy Ginalski przekazał interesujące informacje o podrzucanych do „okna życia” starych, nieomal całkowicie zniszczonych ikonach i obrazach, które w skansenowskiej pracowni konserwatorskiej uzyskują nowe życie i – jak w przypadku Międzybrodzia – powracają do kultu. Takie szczęście w tym roku spotkało XIX-wiecznego św. Mikołaja z Bari i XVIII-wieczny obraz Świętej Rodziny.
– W tę już coraz bardziej radosną atmosferę doskonale wpisał się ks. prał. Andrzej Skiba z sanockiej Fary. Najpierw opowiedział kilka radosnych historii z jego osobistych spotkań z Janem Pawłem II. Salwy śmiechu wypełniły wnętrze cerkiewki. Potem z wielką szczerością stwierdził, że „z góry wszystko zostało doskonale poświęcone i nie śmie poprawiać Najwyższego”. Wciąż padający obficie deszcz pozwolił jedynie na poświęcenie ławeczki JP2 z oddali. Tekst modlitwy ułożonej przez Księdza Prałata pozostanie jako cenna pamiątka, bo doskonale koresponduje z wybranym miejscem otoczonym zielonymi krzewami i gęstym lasem na tle historycznej Fajki.
To było coś więcej niż wesele, to 100-letnie urodziny Wielkiego Rybaka Serc Ludzkich
Urodziny Rybaka Serc
Zakończenie nawiązało do pierwszych wieków chrześcijaństwa, gdy uczestnicy liturgii siadali do stołu i częstowali się przyniesionymi darami. Agapa to uczta miłości. Komendant Straży Ochrony Kolei Mateusz Janiec czuwał nad logistyką i wkrótce w cerkiewce ustawiono bogato zastawione stoły. Część przeszła na zewnątrz pod rozłożyste parasole. Gorąca grochówka prosto z kotła, pierogi, smakowite ciasta, stoły zastawione jak na wesele. Bo to było coś więcej niż wesele. To 100-letnie urodziny Wielkiego Rybaka Serc Ludzkich. Wychodząc z cerkiewki, pięknie prezentujące się mażoretki stwierdziły, że jednak muszą zatańczyć. Na asfaltowym parkingu przy śpiewie zaprzyjaźnionego już chóru cerkiewnego zatańczyły dla Papieża i uczestników Suliko – znaną melodię ludową.
Siły przyrody mocno zmieniły program plenerowego spotkania. Po uroczystości na niebie ukazała się piękna tęcza.
