Arena Młodych 2020

Kiedy tylko abp Grzegorz Ryś przyszedł do naszego miasta, było wiadomo, że będzie chciał szczególnie zająć się tak bliską mu młodzieżą. I nie myliliśmy się. W 2018 r. zaprosił do Atlas Areny gimnazjalistów i licealistów, którzy przez kilka godzin poznawali bliżej Jezusa. Takie samo spotkanie powtórzył w 2019 r., gdy do „ekipy Areny” dołączyli także uczniowie 8 klas szkół podstawowych. W tym roku uczniowie szkół podstawowych i ponadpodstawowych po raz pierwszy przez dwa dni będą przeżywali swoje rekolekcje na Arenie Młodych.

– Czy pójdziesz ze Mną na całość? O to pyta cię dziś Jezus. Popatrz Mu w oczy i odpowiedź. Większość z nas nie potrafi iść na całość. Co jest w twoim życiu tym garbem, który cię zatrzymuje? Co nie pozwala ci iść za Jezusem? Coś mnie trzyma z tyłu, coś ciągnie. Mam nadzieję, że na to słowo wszyscy damy Jezusowi odpowiedź. Dziś Jezus mówi: „Popatrz, jak w spotkaniu z tobą idę na całego. Chciałbyś się uwolnić z tego, co cię trzyma?”. Wierzę że odpowiecie Jezusowi: „Tak!” – mówił abp Ryś w 2019 r.

Na Arenie Młodych nikt nikogo do niczego nie zmusza. – Jeśli chcesz, możesz włączyć się w śpiew chóru, wolontariat, być w posłudze flag albo po prostu być zwykłym uczestnikiem. Rok temu śpiewałam w chórze. Mimo że od 6 lat śpiewam w zespole wokalnym mojej szkoły, to pierwszy raz pracowałam w tak dużej grupie, z tak różnymi osobami. Mogłam rozwijać swoje zdolności głosowe, poznałam nowe pieśni. Z kolei dwa lata temu byłam wolontariuszką. Odpowiadałam za sprawdzanie wejściówek, kierowanie osób do właściwych sektorów, roznoszenie bułek i wody czy pomoc w ogólnej organizacji wydarzenia. Były to dwa zupełnie inne, niezwykle ubogacające mnie doświadczenia – tłumaczy Julianna Woźniak, maturzystka z salezjańskiego liceum.

Reklama

Za przygotowanie i poprowadzenie jednego z chórów od dwóch lat odpowiada Weronika Łubisz, pianistka, kompozytorka, wokalistka. Co roku przejmującym momentem jest adoracja Najświętszego Sakramentu. Przez środek hali wnoszona jest ogromna monstrancja. A potem przez długi czas każdy może zejść i wpatrywać się w żywego Boga.

Na Arenie Młodych posługują kapłani. W każdej chwili można skorzystać z sakramentu pokuty i pojednani czy zwyczajnie z nimi porozmawiać. Są też świeccy, tzw. wstawiennicy, którzy – kładąc ręce na ramionach młodych – modlą się w intencji ich problemów i marzeń. Niejednej takiej modlitwie towarzyszą łzy.

Co przyniesie Arena Młodych 2020? – W tym roku będą dwa potężne chóry. Będzie moc – zdradza Weronika Łubisz. – Nie zabraknie na pewno utworów znanych z dwóch poprzednich edycji i najbardziej ulubionej mojej piosenki „Wake up” zespołu Mocni w Duchu – dodaje Julianna.

Reklama

Arena Młodych 2020 już czeka na młodych, którzy mogą bliżej poznać Jezusa obecnego w nich i w drugim człowieku.

Nigdy jednak nie wbiła się w pychę – przeciwnie, pozostała nad wyraz skromna, nawet kiedy przemawiała w imię autorytetu danego jej z góry
Mnich Gwibert z Gembloux chwalił macierzyńską postawę Hildegardy, która okazywała wielką miłość swoim ukochanym córkom i nikomu nie odmawiała uwagi i bliskości, dodając ducha nawet grzesznikom
Po pogrzebie świętej dwóch chorych ludzi doznało natychmiastowego uzdrowienia. Opowiadano również, że wokół jej grobu unosił się wspaniały zapach

Jako prorokini i teolog uwierzytelniona przez Stolicę Apostolską zdobyła taką sławę, że nie mogła dłużej pozostawać w zamknięciu swojego klasztoru. Wyruszyła więc w drogę po męskich i żeńskich wspólnotach monastycznych, aby wzywać duchownych i świeckich do nawrócenia.

Nigdy jednak nie wbiła się w pychę – przeciwnie, pozostała nad wyraz skromna, nawet kiedy przemawiała w imię autorytetu danego jej z góry. W razie konieczności okazywała stanowczość wobec upartych i zatwardziałych serc, w głębi duszy jednak była słaba i zawsze potrzebowała wsparcia modlitewnego oraz zaufanych osób, pojętnych i oświeconych, takich jak drogi jej mnich Wolmar, którego pewnego dnia zabrała śmierć.

"Wtedy wielka żałość przeniknęła mą duszę i ciało, gdyż wskutek przeznaczenia śmierci zostałam pozbawiona owego człowieka, mędrca tego świata."

Wciąż była rozdarta – a przez to upokorzona – między chorobą, która okresowo unieruchamiała ją w łóżku, a odpowiedzialnością przewodniczki w Kościele.

Z biegiem czasu, po przejściu arcytrudnych prób, zrozumiała, że w ludzkiej słabości dopełnia się moc Chrystusa wedle słów św. Pawła Apostoła: Mam upodobanie w moich słabościach, w obelgach, w niedostatkach, w prześladowaniach, w uciskach z powodu Chrystusa. Albowiem ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny.

"Nigdy nie zaznałam spokoju, lecz męczyłam się z powodu licznych utrapień, aż [Bóg] wylał na mnie rosę swojej łaski. [...] Ale zarazem tak mnie dotknął wieloma krzywdami, że nie ośmielałam się [nawet] myśleć, jak wielką łaskę mi okazuje w swojej dobroci, kiedy jeszcze widziałam wielkie opory ze strony tych, którzy sprzeciwiali się prawdzie Bożej."

Życie w Rupertsbergu było ciągłym współzawodnictwem w cnotach. Święta Hildegarda stała się wspaniałym przykładem tego, czym jest osoba kobiety w zamyśle Bożym: zbudowaniem bliźniego, dążeniem do wzniosłości, bliskością wobec spraw nieba.

Mnich Gwibert z Gembloux, który odwiedził opactwo w 1177 roku, pozostawił cenne o nim świadectwo w liście do znajomego Bovo:

Matka otacza córki taką miłością, a one podporządkowują się matce z takim uszanowaniem, że trudno ocenić, czy w tym wielkim zapale matka prześciga córki, czy raczej one matkę. Te pobożne służebnice gorliwie oddają cześć Bogu jednozgodnymi uczuciami, sobie samym – swoją dyscypliną, sobie nawzajem – szacunkiem i posłuszeństwem. Pałają taką żarliwością, że dzięki pomocy Chrystusa doprowadziły do zwycięstwa płci słabej nad sobą, światem i demonem, a widok ten raduje serce. Pamiętają bowiem o wezwaniu Pana: „Oswobodźcie swoje serce, a poznacie, że ja jestem Bogiem”.

W dni świąteczne zakonnice przerywały pracę i zasiadały w milczeniu w klauzurze, aby z zapałem oddawać się lekturze i nauce śpiewu. W dni robocze natomiast poza porami modlitwy pilnie pracowały: przepisywały księgi, szyły ubiory liturgiczne, haftowały, zajmowały się ogrodem, pielęgnowały kwiaty, uprawiały rośliny lecznicze, prowadziły infirmerię i aptekę... Działała także szkoła, ponieważ szlachta powierzała mniszkom wychowanie swoich córek, i to niezależnie od ich powołania zakonnego.

W klasztornym skryptorium ciągle zużywano atrament na przepisywanie woluminów Hildegardy. Poza tym czytano treści duchowe dla zbudowania dusz i pracowano dla odpędzenia próżniactwa, wroga duszy, tym sposobem przeciwdziałając spłyceniu, które zagraża tam, gdzie wspólnie spędza się czas na bezczynności.

Mnich Gwibert z Gembloux chwalił macierzyńską postawę Hildegardy, która okazywała wielką miłość swoim ukochanym córkom i nikomu nie odmawiała uwagi i bliskości, dodając ducha nawet grzesznikom. Za św. Paweł Apostołem mogła powtórzyć: Nie zależąc od nikogo, stałem się niewolnikiem wszystkich, aby tym liczniejsi byli ci, których pozyskam.

Na terenie klasztoru Rupertsberg mieszkały nie tylko, jak wiemy, córki szlacheckich rodzin, lecz także służba, którą należycie szanowano i wynagradzano. Niektórzy jednak krytykowali to rozwiązanie, dopatrując się w nim uprzedzeń klasowych.

Jej córki duchowe pozostawiły świadectwo, że ich matka po niezliczonych, ciężkich bojach, rozpoczętych już we wczesnym dzieciństwie, pragnęła wreszcie umrzeć, aby zjednoczyć się z Chrystusem. Pan jej wysłuchał i objawił, kiedy nastąpi jej odejście.

Rano w poniedziałek 17 września 1179 roku Hildegarda oddała ducha w wieku osiemdziesięciu jeden lat. Świadkowie opowiadali, że ujrzano wtedy na niebie niezwykły znak – dwa różnobarwne łuki. W najwyższym punkcie ich przecięcia świeciło w oddali jasne światło w kształcie księżyca, a w nim ukazał się czerwony, stopniowo rosnący krzyż. Otaczały go liczne różnobarwne kręgi, w których tworzyły się kolejne małe krzyże lśniące czerwono, z własnymi wieńcami dookoła. Najpierw powiększały się na firmamencie, aby następnie rozpostrzeć się nad domostwem, w którym umarła św. Hildegarda, i cała Góra św. Ruperta została zalana promienistym światłem.

Po pogrzebie świętej dwóch chorych ludzi doznało natychmiastowego uzdrowienia. Opowiadano również, że wokół jej grobu unosił się wspaniały zapach.

Wbrew temu, jak zwykło się postępować ze zmarłymi założycielami, św. Hildegardy nie pochowano przed ołtarzem w kościele, lecz w zwykłym, poświęconym miejscu na przyklasztornym cmentarzu. Niemniej z racji dużej liczby pielgrzymów, którzy przybywali nawiedzać jej grób, ciało przeniesiono właśnie przed główny ołtarz świątyni w Rupertsbergu.

Napływ pielgrzymów wciąż się jednak nasilał i wymykał spod kontroli, dlatego arcybiskup Moguncji postanowił przybyć do opactwa i stanąwszy przed grobem ksieni, uroczyście nakazał jej zaprzestać wstawiennictwa. Hildegarda – jak piórko mogąca swobodnie wzlatywać już nie w wizjach, lecz w osiągniętej rzeczywistości królestwa niebieskiego – posłuchała.

_________________________________

Artykuł zawiera fragmenty z książki Cristiany Siccardi "Święta Hildegarda z Bingen. Życie i Duchowość", wyd. eSPe, którą "Niedziela" objęła swoim patronatem medialnym. Sprawdź więcej o książce: Zobacz