Reklama

Niedziela Zamojsko - Lubaczowska

Tutaj nasze zbawienie

Pierwsze Msze św. były odprawiane pod namiotami. Ludzie zaczęli się gromadzić, pomagali, wspierali tak jak mogli najlepiej. Wielu starszych parafian mile to do dzisiaj wspomina – mówi o. Stanisław Glista OFMConv

Niedziela zielonogórsko-gorzowska 41/2019, str. 4-5

[ TEMATY ]

wywiad

Mariusz Grondys

Uroczysta Suma odpustowa z okazji 20-lecia przybycia ojców franciszkanów do Zielonej Góry

Uroczysta Suma odpustowa z okazji 20-lecia przybycia ojców franciszkanów do Zielonej Góry

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

KAMIL KRASOWSKI: – Bracia Mniejsi Konwentualni, czyli mówiąc potocznie – franciszkanie, 20 lat temu przybyli do Zielonej Góry. Wtedy też powstała w mieście pierwsza parafia pod wezwaniem św. Franciszka. Kiedy, jak i z czyjej inicjatywy to się stało?

O. STANISŁAW GLISTA OFMCONV: – Z informacji zapisanych w kronikach wynika, że pragnienie, aby w Zielonej Górze pojawili się zakonnicy, zrodziło się w kręgu tutejszych duchownych i wiernych. Ówczesny ordynariusz diecezji zielonogórsko-gorzowskiej bp Adam Dyczkowski skierował zaproszenie do prowincji krakowskiej naszego zgromadzenia, a nasz zakon w odpowiedzi przysyłał pierwszego zakonnika, zwiastuna Dobrej Nowiny, o. Zdzisława Tamiołę, który zamieszkał w domu diecezjalnym przy ul. Wiśniowej. To on zapoczątkował obecność franciszkanów na terenie Zielonej Góry, natomiast później dołączyli do niego inni bracia.
W sierpniu 1999 r. bp Dyczkowski dekretem erygował nową parafię pw. św. Franciszka, utworzoną z kilku sąsiednich parafii, m.in. Ducha Świętego i Matki Bożej Częstochowskiej.

– Jak wyglądały pierwsze lata obecności franciszkanów w Zielonej Górze i jak ta obecność wygląda dzisiaj?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

– O. Zdzisław miał za zadanie przygotować miejsce dla zakonników i rozpocząć starania o stworzenie tutaj miejsca kultu. Tu, gdzie się obecnie znajdujemy, gdzie jest kaplica i gdzie jest budowany kościół, było puste pole. 20 lat temu postawiono tu krzyż misyjny, który stoi przy drodze, i to właśnie tu zaczęli się spotykać wierni. Pierwsze Msze św. były odprawiane pod namiotami. Ludzie zaczęli się gromadzić, pomagali, wspierali tak jak mogli najlepiej. Zresztą wielu starszych parafian mile to do dzisiaj wspomina.
Ponieważ nadchodziła zima i trzeba było gdzieś się schronić na modlitwie, bardzo szybko przystąpiono do budowy klasztoru i kaplicy. To wszystko działo się równolegle.
Jednak to, co jest zauważalne w kronikach i we wspomnieniach, to to, że parafia od samego początku funkcjonowała jako wspólnota ludzi. Powstały pierwsze grupy Żywego Różańca, Trzeci Zakon św. Franciszka dla świeckich, wspólnoty młodzieżowe. Nasi ojcowie od samego początku współpracowali ze Związkiem Harcerstwa Polskiego. W tym roku obchodzimy 20. rocznicę tej współpracy. Przez wiele lat w zielonogórskim amfiteatrze odbywał się słynny Festiwal Pokój i Dobro, co było swego rodzaju ewangelizowaniem tutejszego społeczeństwa.
Wokół naszego klasztoru powstało wiele różnych grup duszpasterskich, które funkcjonują do dzisiaj, jak Rycerstwo Niepokalanej czy Fraternia Franciszkańska – bardzo ciekawa, dynamiczna wspólnota ewangelizacyjna ludzi młodych. Istnieje Caritas, która zajmuje się ubogimi, są grupy intronizacyjne oraz schole – dziecięca i młodzieżowa. Ostatnimi czasy bardzo mocno działa też grupa misyjna. Nasza parafia ma patronalną misję w Kakooge w Ugandzie, skąd przyjeżdżają do nas misjonarze, a my wybieramy się tam w tym roku.
Warto dodać, że każdego tygodnia odbywają się tzw. środy biblijne, w czasie których gromadzimy się wokół Pisma Świętego, czytając je metodą lectio divina. Są to grupy otwarte, na które każdy może przyjść.

– Ojcze, a jaki jest charyzmat Waszego zgromadzenia?

– Duchowość franciszkańska opiera się przede wszystkim na regule, którą dał do zatwierdzenia św. Franciszek. Jest to życie Ewangelią według rad ewangelicznych – w dobrowolnym ubóstwie, dozgonnej czystości i zupełnym posłuszeństwie dla miłości Jezusa Chrystusa. To, co jest charakterystyczne dla naszej duchowości, to także duchowość chrystocentryczna, maryjna, liturgiczna. Taką cechą jest również życie we wspólnocie.

– Jak wygląda typowy dzień franciszkanina?

– Charakteryzuje nas wspólnota modlitwy, stołu i wspólnota ekonomiczna. Każdy dzień mamy podzielony na trzy pory: rano, południe i wieczór, kiedy wspólnie odmawiamy brewiarz, medytujemy. Spotykamy się również na rekreacjach i przy posiłkach. Nasz rytm jest bardzo zakonny. W to wszystko naturalnie wpisana jest praca duszpasterska.

– Gdyby miał Ojciec wskazać największe radości parafii na przestrzeni 20 lat, to co by to było?

Reklama

– Dla nas największą radością są sytuacje, kiedy ludzie odnajdują Jezusa w swoim życiu; kiedy spowiadają się i bagaż problemów przynoszą do konfesjonału; kiedy odchodzą od kratek wolni, rozpoczynając nowe życie. Największy sukces jest wtedy, kiedy wierni są z nami, wspierają nas, kiedy modlą się razem z nami. Największą pociechą jest to, że ci, którzy przychodzą, w większości bardzo często przystępują do Komunii św. i żyją Eucharystią na co dzień. Wiemy, że cenią słowo Boże, które głosimy. Bardzo cenne są również indywidualne rozmowy, bo ludzie nie tylko przychodzą do konfesjonału, ale także porozmawiać o problemach, z którymi sobie nie radzą. Staramy się posługiwać kapłanom, którzy proszą o spowiedź, bo po to także jesteśmy.
Oczywiście cieszymy się faktem budowy kościoła – to wszystko bardzo piękne, ale mury bez wiernych to tylko mury. Dlatego bardzo ważne jest budowanie wspólnoty i relacji międzyludzkich.

– Wspomniał Ojciec o budowie kościoła. Na jakim etapie są obecnie prace?

– Postawiliśmy mury oraz wykonaliśmy zadaszenie kościoła. Powoli zaczynamy uposażać jego wnętrze. Będzie jeszcze dobudowana przełączka łącząca kościół z klasztorem, bo tam będą się znajdować zakrystie. W tej chwili to, co spędza sen z powiek, to pokrycie dachu. Jest on w tej chwili zabezpieczony, jednak to nie wystarczy na długo, więc musimy go przykryć blachą. Dlatego szukamy środków, żeby to zrobić jak najszybciej.

– W jaki sposób można wesprzeć to dzieło?

– Można wpłacać ofiary na konto, które jest podane na naszej stronie internetowej (zielonagora.franciszkanie.pl). Jesteśmy wdzięczni, każdego dnia modlimy się i każdego miesiąca odprawiamy Mszę św. w intencji naszych dobrodziejów.

– W jaki sposób w ciągu roku obchodzicie te dwa jubileusze – przybycia ojców franciszkanów do Zielonej Góry i powstania w mieście pierwszej franciszkańskiej parafii?

Reklama

– Przez cały rok staramy się mówić o tym i zbieramy wszelkie informacje, zdjęcia na ten temat. Wydaliśmy specjalny numer gazetki parafialnej, w której są wspomniani wszyscy franciszkanie posługujący w Zielonej Górze, a przewinęło się ich prawie 50. Przeżywaliśmy uroczystości związane z odpustem franciszkańskim. Natomiast mocnym akcentem będą misje parafialne, które odbędą się w naszej parafii w dniach od 11 do 17 października. Wygłosi je dominikanin o. Wojciech Jędrzejowski. Staramy się dotrzeć do wiernych z zaproszeniami, żeby jak najliczniej wzięli udział w tym przeżyciu, bo będą to drugie misje w historii parafii.

– Czego sobie Ojciec życzy na kolejne 20 lat?

– Modlę się o to, żeby nam Pan Bóg błogosławił; żeby błogosławił wszystkim ludziom; żeby Jego łaska docierała do serc wiernych, do parafian. Modlę się, żeby nie bali się Jezusa, swojej parafii, Kościoła, dlatego że tutaj jest nasze zbawienie, tutaj jest nasza Matka, nasze miejsce, gdzie uświęcamy się każdego dnia. To jest najważniejsze.

Obecnie wspólnotę franciszkańską w mieście tworzy 8 zakonników (6 kapłanów, brat zakonny i brat kleryk). Oficjalnie parafia liczy 10 tys. mieszkańców.

2019-10-08 14:19

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Każdy ma swoją drogę do wieczności

Z s. M. Kandydą od Trójcy Przenajświętszej, karmelitanką rozmawia ks. Marcin Gołębiewski.

Ks. Marcin Gołębiewski: Od momentu złożenia ślubów zakonnych kroczy Siostra drogą Rad Ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Dlaczego ta droga, przez wielu postrzegana jako „niemodna”, jest wciąż aktualna i warto nią kroczyć? S. M. Kandyda: Nie powiedziałabym, że jest to droga postrzegana jako „niemodna”. Wielu jej po prostu nie rozumie i nie można się im dziwić. Sam Pan Jezus powiedział, że „nie wszyscy to pojmują” i dodaje „lecz tylko ci, którym jest dane” (Mt 19, 11), stąd nikt z nas powołanych nie powinien się dziwić czy rościć sobie jakieś szczególne prawo bycia zrozumianym przez tych, którzy nie otrzymali tej samej łaski. Oczywiście, mamy się wzajemnie szanować, wspierać w drodze. Każdy ma swoją osobistą drogę do wieczności, nawet wewnątrz jednego powołania kroczymy niejako w pojedynkę. Myślę, że chodzi o to, aby iść razem, zgadzając się na odmienność drogi, talentów, a także na istniejące w nas wady. Dopóki żyjemy ziemskim życiem każdy z nas jest w drodze, nie jesteśmy jeszcze doskonali. Dlatego prawdziwy uczeń Chrystusa nie dziwi się, że ktoś upada, nie dziwi się też swoim upadkom, tak jak sam Jezus się temu nie dziwi. Święta Teresa od Dzieciątka Jezus mówiła, że Boża sprawiedliwość objawia się najpełniej w tym, że Bóg nie dziwi się mojej słabości, ale sprawiedliwie ocenia kondycję człowieka po grzechu pierworodnym. Natomiast chce mu pomóc dojść do tego, co było „na początku”, do pierwotnej wizji człowieka. Dla mnie powołanie to odnalezienie w swoim życiu takiej drogi, na której będę zdolna dojść do tego celu, jakim jest „stworzenie mnie na nowo” do pełni życia w Bogu. Oczywiście, pozostaje pytanie o to, czy rozeznając swoją życiową drogę zastanawiamy się nad tym, chociażby wybierając tego czy innego człowieka by mi na tej drodze towarzyszył, bo to przecież jest bardzo istotne w powołaniu do małżeństwa. Nie odpowiadałabym tak szybko i jednoznacznie. Myślę, że dziś wielu młodych stawia sobie te pytania bardzo poważnie i mam nawet obawę, że wielu z tego powodu zbyt łatwo i nieświadomie podejmuje jednak decyzję na niepodejmowanie żadnej decyzji.
CZYTAJ DALEJ

Godzina Łaski

[ TEMATY ]

Niepokalana

8 grudnia

Karol Porwich/Niedziela

W uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny 8 grudnia każdego roku od godz. 12:00 do 13:00 trwa Godzina Łaski.

O tej godzinie Maryja obiecuje morze łask i zachęca do modlitwy w kościele, a jeżeli to nie jest to możliwe, można także prosić o łaski w domu, pracy, tam, gdzie akurat przebywamy. To wezwanie do modlitwy nie tylko swoich i swojej rodziny intencjach, lecz także pokój na świecie, Kościół i nawrócenie grzeszników, a także do ofiary i pokuty.
CZYTAJ DALEJ

Rektor UKSW: prof. Mirosław Kurkowski nie żyje

2024-12-08 20:04

[ TEMATY ]

UKSW

pixabay.com

Rektor Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie ks. prof. Ryszard Czekalski poinformował w niedzielę o śmierci zaginionego kilka dni temu prof. Mirosława Kurkowskiego. Wcześniej tego dnia częstochowska policja potwierdziła znalezienie samochodu zaginionego, w którym znajdowały się zwłoki.

"Składamy najszczersze wyrazy współczucia najbliższej rodzinie oraz wszystkim których ta śmierć dotknęła wypraszając Miłosierdzia Bożego dla Świętej Pamięci prof. Mirosława Kurkowskiego" - napisał w niedzielę wieczorem na social mediach uczelni ks. prof. Ryszard Czekalski.
CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję