Reklama

Siła mrówki, która świat zmienia...

Troska o wolną Ojczyznę nie oznacza zwycięstwa tych czy innych polityków – oznacza wybór, który umacnia wolność Polski

Niedziela Ogólnopolska 41/2019, str. 32-33

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Wielu Czytelników mnie pyta: jakiego dokonać wyboru 13 października, jak przysłużyć się Polsce, jak głosować? Odpowiedź na takie pytania niesie w sobie wielką odpowiedzialność. Skąd czerpać mądrość i pokorę, aby dobrze doradzić? Postanowiłem zatem przygotować mały poradnik wyborczy, aby prowadzić Państwa myślami nie do końca swoimi. Znalazłem kilka wypowiedzi Jana Pawła II, które pomogą nas naprowadzić na właściwy, obywatelski trop.

Na początek odpowiedź na pytanie: Czy w ogóle iść na wybory? – bo przecież, jak twierdzi wielu, nasz głos i tak nic nie zmieni. Oddajmy głos naszemu świętemu: „Ojczyzna jest naszą matką ziemską. Polska jest matką szczególną. Niełatwe są jej dzieje, zwłaszcza na przestrzeni ostatnich stuleci. Jest matką, która wiele przecierpiała. I wciąż na nowo cierpi. Dlatego też ma prawo do miłości szczególnej...”. Głosowanie w wyborach to właśnie akt miłości wobec Polski, aktywność, którą jesteśmy jej winni.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Na kogo zatem oddać swój głos, tak aby to był akt miłości wobec ojczyzny i odpowiedzialności za jej los? Czy Ojciec Święty przekazał nam w tej mierze jakąś szczególną wskazówkę? „Oto Dekalog: dziesięć słów. Od tych słów zależy przyszłość człowieka. Przyszłość narodu, państwa, Europy, świata...”. Dekalog, a więc poszanowanie tego, co Bóg stworzył i jak ukształtował świat, jakie stworzył w nim prawa. Program działania, który wykracza daleko poza politykę, ale zaczyna się w głębi każdego człowieka. Bez tego punktu wyjścia wszystko inne będzie nieautentyczne, na pokaz, skłamane.

I dalsza wskazówka, która popłynęła z ust naszego wielkiego rodaka: „Potrzeba nieustannej odnowy umysłów i serc, aby przepełniała je miłość i sprawiedliwość, uczciwość i ofiarność, szacunek dla innych i troska o dobro wspólne, szczególnie to dobro, jakim jest wolna Ojczyzna”. Sprawiedliwość to nie zemsta, a troska o wolną ojczyznę nie oznacza zwycięstwa tych czy innych polityków – oznacza wybór, który umacnia wolność Polski. Sprawiedliwość, miłość i wolność, uczciwość i szacunek dla innych – czy jesteśmy już bliżej konkretnego wyboru?

Reklama

Kolejna, tym razem bardziej szczegółowa, podpowiedź: „Prawo do życia nie jest tylko kwestią światopoglądu, nie jest tylko prawem religijnym, ale jest prawem człowieka”. Widzę „czarne marsze” kobiet domagających się swobodnego prawa do zabijania nienarodzonych dzieci. Słyszę dziesiątki wypowiedzi polityków, celebrytów i osób publicznych, którzy domagają się pełnej swobody w traktowaniu życia nienarodzonego człowieka, którzy mówią o „prawie do eutanazji”. Widzę ludzi, którzy mówią o „świadomej depopulacji” – bo „człowiek jest największym złem, jakie można wyrządzić planecie”. Słyszę także opinię wyznawców Thomasa Malthusa, angielskiego ekonomisty z XVIII stulecia, który twierdził, że dobrobyt jest zależny od liczebności populacji. Jednym słowem – malthusiański pogląd na świat głosi, że im więcej ludzi, tym większa bieda. Nasze pokolenia przyznają sobie prawo do „sterowania populacją świata” w imię „dobrobytu i poprawy warunków ekologicznych planety”. Istnieje zatem cała rzesza działaczy i polityków, którzy mówią wprost: Pan Bóg nie zdaje sobie sprawy z tego, co robi, zsyłając dar życia, my musimy wziąć to w swoje ręce. Znacie ich? Naprawdę chcecie oddać głos na tych, którzy z jednej strony mówią „róbta, co chceta”, a z drugiej – szantażują nas stwierdzeniami, że jak nie powstrzymamy demografii, to wydarzy się katastrofa? A więc: „róbta co chceta”, ale nie miejcie dzieci, nie twórzcie żadnych rodzin. Niech za potomstwo wystarczą wam zwierzęta.

„Nie żyje się, nie kocha się, nie umiera się na próbę” – komentuje te rozważania Jan Paweł II. I dodaje: „Naukowiec nie jest twórcą prawdy, ale jej odkrywcą”. No, dobrze – powie ktoś – ale przecież wokół triumfuje zupełnie inna nauka. Polskie miasta zdobywane są przez „tęczowe marsze”, jest ich coraz więcej, a liczni ich uczestnicy, dobrze zorganizowani, nazywają nas faszystami.

„Naród ginie, gdy znieprawia swego ducha, naród rośnie, gdy duch jego coraz bardziej się oczyszcza, i tego żadne siły zewnętrzne nie zdołają zniszczyć” – odpowiada niedowiarkom polski Papież.

Czysty duch wymaga działania. Jak zatem zagłosować, aby mieć czyste sumienie, aby właśnie tego ducha budować, aby dać przykład innym, którzy zwątpili lub się boją? „Musicie być mocni. Drodzy Bracia i Siostry! Musicie być mocni mocą wiary. Musicie być wierni! Dziś tej mocy bardziej wam potrzeba niż w jakiejkolwiek epoce dziejów. Musicie być mocni mocą nadziei, która przynosi pełną radość życia i nie dozwala zasmucać Ducha Świętego! Musicie być mocni mocą miłości, która (...) cierpliwa jest, łaskawa jest...”.

Reklama

W Polskę uderzają dziś różne światowe fale. Gdy spoglądamy na moc gender, LGBT, marksizmu kulturowego, korporacyjnego kapitalizmu, stajemy przerażeni. Przecież nie damy rady, nic nie poradzimy... Stój tam, gdzie stałeś, głosuj tak, jak dyktuje ci sumienie, myśl na podstawie doświadczeń własnych, wyłącz rozkrzyczane media... – wydaje się, że to nam podpowiada Jan Paweł II. Głębia się burzy, nadciąga wiatr, a polska łupina jak trzymała się na fali, tak nadal będzie płynąć. Siewcy strachu nie obezwładnią twardych żeglarzy, dopóki nie napełnią ich zwątpienie i strach.

„Miłość i służba nadają sens naszemu życiu!” – mówi do nas dziś święty Papież. Te słowa są dziś bardziej aktualne niż nawet wtedy, gdy je wypowiadał.

Jeśli jeszcze masz wątpliwości, to posłuchaj: „Kobiecość odnajduje siebie w odbiciu mężczyzny, podczas gdy męskość potwierdza się przez kobiecość”. W dobie podawania w wątpliwość każdego ustanowionego przez Boga prawa pozostaje nam konsekwentnie powtarzać „stare zaklęcia ludzkości”: trwać w kobiecości i męskości i mężnie – na kobiecy i męski sposób – odganiać od siebie koszmary ponowoczesności.

„Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje Westerplatte, jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić, jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć, jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić, nie można zdezerterować. Wreszcie jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić. Tak jak to Westerplatte. Utrzymać i obronić dla siebie i dla innych...” – tym razem Papież wskazuje na mnie, na ciebie i na naszych bliskich. Odrętwienie katolików jest stanem, w który chcą nas wpędzić. Mamy przed sobą cudowną robotę.

Na koniec pozwólcie, że zakończę to patetyczne rozważanie (taki czas) fragmentem piosenki, którą kiedyś napisałem, a teraz wydaje mi się dobrą puentą, choć oczywiście, niedorastającą do słów naszego wielkiego rodaka.

„Pilnuj w sobie odwagi, w jej oczach jesteś wciąż nagi.
Pilnuj jej istnienia.
Siły mrówki, która świat zmienia”.

2019-10-08 14:18

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Święty Mikołaj - „patron daru człowieka dla człowieka”

Niedziela łowicka 49/2004

[ TEMATY ]

święty

WD

Obraz św. Mikołaja w ołtarzu głównym

Obraz św. Mikołaja w ołtarzu głównym

6 grudnia cały Kościół wspomina św. Mikołaja - biskupa. Dla większości z nas był to pierwszy święty, z którym zawarliśmy bliższą znajomość. Od wczesnego dzieciństwa darzyliśmy go wielką sympatią, bo przecież przynosił nam prezenty. Tak naprawdę zupełnie go wtedy jeszcze nie znaliśmy. A czy dziś wiemy, kim był Święty Mikołaj? Być może trochę usprawiedliwia nas fakt, że zachowało się niewiele pewnych informacji na jego temat.

Około roku 270 w Licji, w miejscowości Patras, żyło zamożne chrześcijańskie małżeństwo, które bardzo cierpiało z powodu braku potomka. Oboje małżonkowie prosili w modlitwach Boga o tę łaskę i zostali wysłuchani. Święty Mikołaj okazał się wielkim dobroczyńcą ludzi i człowiekiem głębokiej wiary, gorliwie wypełniającym powinności wobec Boga. Rodzice osierocili Mikołaja, gdy był jeszcze młodzieńcem. Zmarli podczas zarazy, zostawiając synowi pokaźny majątek. Mikołaj mógł więc do końca swoich dni wieść dostatnie, beztroskie życie. Wrażliwy na ludzką biedę, chciał dzielić się bogactwem z osobami cierpiącymi niedostatek. Za swoją hojność nie oczekiwał podziękowań, nie pragnął rozgłosu. Przeciwnie, starał się, aby jego miłosierne uczynki pozostawały otoczone tajemnicą. Często po kryjomu podrzucał biednym rodzinom podarki i cieszył się, patrząc na radość obdarowywanych ludzi. Mikołaj chciał jeszcze bardziej zbliżyć się do Boga. Doszedł do wniosku, że najlepiej służyć Mu będzie za klasztornym murem. Po pielgrzymce do Ziemi Świętej dołączył do zakonników w Patras. Wkrótce wewnętrzny głos nakazał mu wrócić między ludzi. Opuścił klasztor i swe rodzinne strony, by trafić do dużego miasta licyjskiego - Myry.
CZYTAJ DALEJ

Św. Ambroży obrońca Bożego Prawa

Niedziela łowicka 49/2002

[ TEMATY ]

święty

św. Ambroży

pl.wikiepdia.org

7 grudnia Kościół katolicki obchodzi wspomnienie liturgiczne św. Ambrożego, biskupa i doktora Kościoła, jedną z największych postaci Kościoła Zachodniego w IV w. Dane o wcześniejszym jego życiu są skąpe, natomiast biografia od chwili wybrania go na biskupa jest bardzo bogata.

Ambroży urodził się około roku 340 w Trewirze (dzisiejsze Niemcy), jako syn prefekta Galii. Otrzymawszy staranne wykształcenie w Rzymie, rozpoczął karierę państwową na terenie dzisiejszej Jugosławii. Około roku 370 został mianowany zarządcą - prefektem północnej Italii, mieszkając w Mediolanie. W roku 374 w Mediolanie zmarł tamtejszy biskup. Zapowiadał się burzliwy wybór nowego biskupa, gdyż dwie partie: jedna prawowierna, druga sympatyzująca z arianizmem, wysuwały swoich kandydatów, ale ponieważ głosy były równomierne, wybory się przeciągały. Ambroży, podejrzewając, że może dojść do zamieszek, nie chcąc do nich dopuścić, z urzędu udał się do katedry. Kiedy tam się znalazł, z tłumu jakieś dziecko zwołało: "Ambroży biskupem". Zebrani uznali to za znak opatrznościowy i mimo tego, że Ambroży - choć należał do rodziny chrześcijańskiej - nie był nawet ochrzczony i opierał się, wymogli na nim zgodę. Dla wybierających nie stanowiło to żadnej przeszkody. Wiedzieli, że jest człowiekiem sprawiedliwym i bardzo odpowiedzialnym, a to wystarczyło, by mógł być dobrym biskupem. Przyszłość potwierdziła, że mieli rację. W ciągu ośmiu dni Ambroży przygotował się, przyjął chrzest i pozostałe sakramenty, a 7 grudnia 374 r. został konsekrowany na biskupa Mediolanu. Nowy biskup wiedział, jak małe kompetencje posiada w zakresie znajomości Pisma Świętego i prawd objawionych, dlatego swoje duszpasterzowanie rozpoczął od gruntownego studiowania Biblii i literatury chrześcijańskiej. Miało to służyć jego przepowiadaniu. Wnet zasłynął jako kaznodzieja; podziwiał go św. Augustyn. Św. Ambroży żył i działał w okresie, kiedy dopiero zaczynały się kształtować stosunki Kościoła z państwem (władzą cesarską). Jego postawa i poczynania w tej dziedzinie miały znaczący wpływ na przyszłość tych stosunków. Inicjatywy biskupa Mediolanu były też próbą określenia miejsca Kościoła w społeczeństwie. Z tego też punktu widzenia należy oceniać słynne "potyczki" Ambrożego z władzą cesarską. Najgłośniejszym był konflikt Ambrożego z cesarzem Teodozjuszem. Powodem była rzeź dokonana z rozkazu cesarza w Tessalonikach. Podczas lokalnych zamieszek zginął tam jeden z oficerów rzymskich. W odwecie cesarz zarządził masakrę ludności; mieszkańców zgromadzonych w cyrku zaatakowali żołnierze. Zginęło prawie 700 osób. Wówczas biskup Ambroży nałożył na cesarza obowiązek odbycia pokuty. O dziwo, Teodozjusz uznał swój grzech i zgodził się na określoną przez biskupa pokutę, co było wyrazem wielkiego autorytetu biskupa Ambrożego. Za jego sprawą świat zrozumiał, że władca w Kościele jest tylko wiernym - niczym więcej - i obowiązują go te same zasady Bożego Prawa, które normują życie wszystkich. Sprecyzowane przez św. Ambrożego ustawienie władcy wobec Bożego Prawa, na straży którego stoi biskup, stało się normą w Kościele katolickim i obowiązuje do dziś. Potknął się o tę normę w XVI w. Henryk VIII, który po popełnieniu grzechu, nie chcąc pokutować, wolał oderwać cały Kościół angielski od biskupa Rzymu. Ten zaś, stając na straży Bożego Prawa, nie mógł przyjąć innego rozwiązania. Wspomnienie postaci św. Ambrożego przypomina bardzo trudne zagadnienie relacji Kościoła do państwa, zwłaszcza wtedy, gdy władzę w państwie sprawuje katolik. Ten bowiem jako wierzący musi się nieustannie liczyć z Bożym Prawem. Nie chodzi tu tylko o decyzje, ale i o zachowanie Bożego Prawa w życiu osobistym, które dla podwładnych jest niepisaną normą postępowania. Stąd do historii św. Ambroży przeszedł nie tyle jako teolog, ile jako odważny biskup, wzywający władców (dzisiaj sprawujących władzę na różnym szczeblu życia demokratycznego) do zachowania Prawa Bożego. Św. Ambroży zmarł w Wielką Sobotę 4 kwietnia 397 r. Został pochowany w Mediolanie. Do dziś pozostaje postacią wręcz symboliczną dla tego miasta. Zdumiewała jego aktywność, co podkreślił biograf, notując z podziwem, że po śmierci Ambrożego, jego obowiązki katechetyczne musiały być podzielone między pięciu kapłanów.
CZYTAJ DALEJ

USA: Premiera filmu o Matce Bożej "Ja jestem Niepokalane poczęcie"

2024-12-07 07:36

[ TEMATY ]

film

Materiał prasowy

12 grudnia br. w Stanach Zjednoczonych odbędzie się premiera filmu w reżyserii Michała Kondrata "Ja jestem Niepokalane poczęcie", ukazującego "niezwykłą rolę Maryi w Boskim planie zbawienia świata".

W Kościele katolickim 8 grudnia obchodzona jest uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Dogmat o Niepokalanym Poczęciu ogłosił papież Pius IX w 1854 r. Dotyczy on ustrzeżenia Maryi od grzechu pierworodnego.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję