Cysterskie rozmowy o wierze – będzie kontynuacja

Wieczorne spotkania – zawsze o godz. 19, zostały zgrupowane wokół dwóch głównych osi – chrystologicznej i maryjnej. Kolejne cystersi planują na początku września – w nieco zmienionej formule, z oczekiwaniem większego udziału młodzieży.

Danuta Kurczab z entuzjazmem i uznaniem ocenia dotychczasowe spotkania. – Pogłębiam wiarę i wiedzę religijną, dowiaduję się, gdzie szukać informacji na nurtujące mnie tematy teologiczne. Rozjaśniła mi się kwestia lektury Pisma Świętego – mówi. W „Kominkach” – jak popularnie nazywa się w Jędrzejowie cykl spotkań, uczestniczy od początku. – Ja wręcz „za sutannę ojców ciągnęłam”, aby były kolejne cykle, to jest piękne i pożyteczne, ale i wątpliwości mnożą się wraz z pogłębianiem wiedzy – uważa. Z kolei Maria Pełka ma możliwość odświeżania swoich wiadomości – jest absolwentką Instytutu Wyższej Kultury Religijnej, który ukończyła w 1980 r.; – Teraz słucham i wszystko sobie przypominam. Poprzeczkę ojcowie stawiają wysoko, trzeba myśleć, formułować pytania – mówi. Dla parafian z Jędrzejowa to także integracja, dobry sposób na jeden piątkowy wieczór w miesiącu. Zainteresowanie „Kominkami” wykracza poza parafię, a nawet diecezję, ojcowie są proszenii o wygłoszenie poszczególnych cykli w różnych częściach kraju, ale nie chcą inicjatywy odłączać od Jędrzejowa.

– Podejmujemy tematy trudne, dotykamy dogmatyki i teologii, staramy się przekładać te prawdy na język dostosowany do odbiorców – tłumaczy o. Jakub Zawadzki, jeden z pomysłodawców i realizatorów cyklu, od czerwca nowy proboszcz u jędrzejowskich cystersów. W ostatniej edycji cyklu zajmował się tematyką maryjną. – Dogmaty przyjmujemy wiarą, uznajemy, że są one objawione przez Boga, to jest istota sprawy. Nie zawsze z zatwierdzaniem dogmatów było łatwo, np. pierwszy maryjny to V wiek, a ostatni to XX – tłumaczy cysters. Chodzi oczywiście o Wniebowzięcie NMP, dogmat ogłoszony w 1950 r. Był to temat analizowany 21 czerwca br. w klasztornych piwnicach. Zebrani wysłuchali fragmentów treści dogmatu. – Pismo Święte nie wspomina o Wniebowzięciu Maryi, wg tradycji żyła Ona jeszcze ok. 15 – 20 lat po Zmartwychwstaniu Jej Syna, a jej Wniebowzięcie nastąpiło ok. 52 r. w czasie pobytu apostołów w Jerozolimie – mówił o. Jakub Zawadzki. Wyjaśniał także znaczenie tradycji religijnej i apokryfów oraz niebezpieczeństwa nadinterpretacji, które się w nich kryją. Święto już było znane w pierwszych wiekach chrześcijaństwa pn. Zaśnięcia Maryi. – Orzeczenie Piusa XII jest tylko poświadczeniem drogi Kościoła – tłumaczył cysters. Wniebowzięcie NMP stanowi jedno z częstszych wezwań kościołów rzymskokatolickich (np. metropolia gnieźnieńska i wszystkie cysterskie – zatem już wieki wcześniej przed ogłoszeniem dogmatu). Wniebowzięta Maryja jest nazywana Królową Zakonu Cysterskiego.

Reklama

Była m.in. mowa o objawieniach Katarzyny Emmerich, o dylematach między zaśnięciem Maryi a Wniebowzięciem z duszą i ciałem do nieba, o tradycji Zaśnięcia w Prawosławiu. – Dogmat ma pokazywać, jaką drogą ma kroczyć człowiek, pokazuje, że każdy jest stworzony do życia wiecznego – podkreślał o. Jakub Zawadzki.

Tegoroczne wiosenne „Rozmowy...” zainaugurowało spotkanie rozpoczynające maryjne wątki cyklu nazwanego: „Kim Ona jest?” Rozważano misję Maryi jako Niepokalanej, została Ona także przypomniana jako Dziewica, jako Matka, a na zakończenie – jako Wniebowzięta.

Rozpatrywanie misji Jezusa pod hasłem „Kim On jest?” cystersi rozpoczęli tematem: „Król”. Kolejne podjęte i omówione wątki chrystologiczne to: „Prorok” i „Oblubieniec”.

Reklama

Kończąc cykl wiosenny, uczestnicy „Rozmów o wierze przy kominku” podziękowali o. Jakubowi Zawadzkiemu oraz o. Janowi Strumiłowskiemu za zorganizowanie spotkań, podkreślając, że pobudziły ich one do częstych rozmyślań i rozważań na temat wiary, a także pomogły im odpowiedzieć na wiele trudnych pytań. To czas na pogłębianie wiary w stopniu, w jakim jest to niemożliwe, gdy uczestniczy się tylko w Mszach świętych.

Spotkania cysterskie od dwóch lat cieszą się dużym zainteresowaniem mieszkańców Jędrzejowa, gminy, gości z dalszych parafii, a nawet zza granicy. Tak było podczas jesiennego cyklu katechez sprzed pół roku, gdy poruszane były trudne, wręcz kontrowersyjne tematy z życia Kościoła, np. o celibacie, władzy, pieniądzach, ale i o owocach działania Ducha Świętego i Księdze Hioba. Trwały od września do listopada 2018 r. Już czekamy na cykl jesienny.

Mimo że od jego śmierci upłynęły ponad cztery wieki, wciąż fascynuje kolejne pokolenia. Św. Stanisław Kostka, bo o nim mowa, urodził się 28 grudnia 1550 r. w rodzinie arystokratycznej. Jego ojciec, Jan Kostka, był kasztelanem zakroczymskim – ważną osobą w strukturach państwa polskiego, a dziadek – sekretarzem króla. Także inni jego krewni zajmowali eksponowane stanowiska w państwie polskim. Jednym słowem, była to zamożna, wpływowa rodzina magnacka.

Rodzina

II połowa XVI wieku to czas, w którym na ziemiach polskich dynamicznie rozwijał się protestantyzm i reformacja, prądy dążące do przeciwstawienia się Kościołowi katolickiemu oraz papieżowi. Działaniom reformatów towarzyszyło podsycanie nastrojów niezadowolenia wśród szlachty i magnaterii, co nieraz prowadziło do przejmowania siłą kościołów i ich grabienia.

Stanisław Kostka miał trzech braci i dwie siostry. Rodzicom zależało na dobrym wychowaniu i wykształceniu dzieci. Pierwsze nauki Stanisław pobierał w domu rodzinnym pod okiem Jana Bilińskiego. W wieku 14 lat wraz ze starszym bratem Pawłem udał się do Wiednia do renomowanej, znanej szkoły, prowadzonej przez jezuitów. Początkowo musiał zmierzyć się z tym, aby odnaleźć się z powodu oddzielenia od rodziny oraz konieczności uzupełnienia braków w edukacji, bowiem szkoła jezuicka w Wiedniu była na bardzo wysokim poziomie. Stanisław stosunkowo szybko nadgonił zaległości, tak że pod koniec trzeciego roku nauki należał do grona najlepszych uczniów.

Choroba

W tym samym czasie w jego życiu zaszła kolejna zmiana – musiał wyprowadzić się z domu przynależącego do zakonu jezuitów i przenieść wraz z bratem i wychowawcą Janem Bilińskim na kwaterę prywatną wynajmowaną u protestanta, gdyż władze państwowe wymówiły zakonowi budynki.

Niedługo później w grudniu 1565 r. Stanisław zapadł na bardzo poważną chorobę. Był przekonany, że umrze, a zarazem bolało go to, że nie mógł przyjąć Komunii św., gdyż najemca mieszkania nie chciał wpuścić do budynku katolickiego księdza. W nocy Stasiowi Kostce ukazała się św. Barbara w towarzystwie aniołów i udzieliła mu Komunii św. Niedługo potem objawiła mu się Najświętsza Maryja Panna, która złożyła w jego dłonie Dzieciątko Jezus, mówiąc, by wstąpił do zakonu jezuitów.

Stał się cud – następnego dnia rano Stanisław Kostka wstał zdrowy i jak gdyby nic podjął swoje wcześniejsze obowiązki, co wywołało zaskoczenie otoczenia, gdyż jeszcze niedawno wydawało im się, że nie przeżyje najbliższej doby. Niedługo później Stanisław postanowił wstąpić do Towarzystwa Jezusowego. Napotkał jednak na opór ze strony najbliższych, którzy nie aprobowali jego decyzji. W tamtych czasach jezuici nie przyjmowali nikogo bez zgody rodziców. Stanisław Kostka udał się osobiście do prowincjała zakonu w Wiedniu, prosząc o przyjęcie, lecz nic nie osiągnął. Doświadczając przykrości ze strony rodziny, szczególnie starszego brata, postanowił uciec z domu i wstąpić do zakonu jezuitów.

Realizacja marzeń

Pokonał 650 km w przebraniu żebraka. Dotarł do Dylingi, gdzie poprosił o przyjęcie do Towarzystwa Jezusowego. Został przyjęty na próbę. Jezuici obawiali się, że wstąpienie w ich szeregi młodego arystokraty bez zgody rodziców może przysporzyć im problemów. Mimo to uszanowali jego decyzję i skierowali go do Rzymu, gdzie rodzina Kostków nie miała już tak silnych wpływów. W październiku 1567 r. Stanisław został przyjęty w Rzymie do Towarzystwa Jezusowego, gdzie rozpoczął dalszą naukę i złożył śluby zakonne. Był gorliwym czcicielem Najświętszej Maryi Panny, głęboko przeżywał relację z Jezusem Eucharystycznym.

Przepowiedział swoją chorobę. 10 sierpnia 1568 r. napisał list do Najświętszej Maryi Panny, prosząc, by mógł dostąpić łaski śmierci w dniu Jej Wniebowzięcia. Był to akt niezrozumiały dla wielu, ponieważ w tamtym czasie Stanisław nie miał problemów zdrowotnych. Zakonnicy uznali to za przejaw młodzieńczej egzaltacji i nie wzięli na poważnie jego słów. Gdy 10 sierpnia, w dniu napisania listu, poczuł się źle, jeden ze współbraci powiedział, że trzeba by większego cudu, by zmarł z powodu tak błahej choroby. Tymczasem pięć dni później Stanisław Kostka już nie żył. Osoby, które były świadkami jego śmierci, zeznawały później, że było to nadzwyczajne wydarzenie, o czym świadczył nie tylko jego spokój, ale też to, iż jego twarz promieniowała nieznanym światłem. Umierający Stanisław wyznał im, że właśnie widzi Najświętszą Maryję Pannę w gronie dziewic, która przychodzi, by go zabrać.

Po śmierci

Krótko po śmierci Stanisława Kostki – nieświadomy tego – przybył do Rzymu jego brat Paweł, wysłany tam przez ojca, by zabrać go do domu. Na miejscu przeżył zaskoczenie, widząc tłumy przybywające do miejsca, gdzie mieszkał, przebywał i zmarł jego brat.

W tym czasie prowincjałem zakonu był św. Franciszek Borgiasz, który przezornie nakazał mistrzowi nowicjatu spisać życiorys Stanisława Kostki i rozesłać go po całym świecie. Tym sposobem niedługo po jego śmierci życiorys Stasia był dostępny w języku angielskim, francuskim, włoskim, niemieckim, a nawet chińskim. Nigdy wcześniej w historii Kościoła nie powstało tak wiele dzieł – obrazów, fresków, rzeźb i figur – przedstawiających jakiegoś świętego i wydarzenia z jego życia, jak w przypadku Stanisława Kostki.

Jednocześnie miały miejsce liczne cuda za wstawiennictwem młodego jezuity. Jego orędownictwu przypisywano wygranie bitwy z Turkami pod Chocimiem w 1621 r. Jak zaświadczył o. Oborski, widział go wtedy na obłokach, jak błagał Maryję o pomoc i zwycięstwo. Także Jan Kazimierz uznał, że bitwa pod Beresteczkiem została wygrana dzięki wstawiennictwu św. Stanisława. W 1674 r. Stasiu Kostka został ogłoszony patronem Korony Polskiej i Litwy. Jego śmierć wpłynęła także pozytywnie na przemianę rodziny. Jego brat Paweł był później świadkiem beatyfikacji swojego brata.

W kolejnych odcinkach przedstawimy bliżej jego sylwetkę.