Ukraińcy w 1919 r. opierali się także naporowi bolszewików. Parcie Armii Czerwonej na zachód wymusiło połączenie się dwóch odrębnych dotąd państw ukraińskich w jedną Ukraińską Republikę Ludową. Wzmocniło to militarnie Armię Halicką walczącą z Polakami. W pierwszych dniach marca wznowiła ona działania wojenne na przedpolach Lwowa, przejmując odcinek linii kolejowej do Przemyśla i niszcząc mosty kolejowe w okolicach Sądowej Wiszni i w Medyce. Bombardowanie Lwowa doprowadziło do olbrzymiej eksplozji amunicji na dworcu czerniowieckim.
Walki z Ukraińcami trwały także w innych miejscach. 7 marca pod Torczynem bohaterską śmiercią poległ mjr Leopold Lis-Kula – niezwykle utalentowany, 23-letni dowódca 1. pułku legionowego, którego bardzo cenił Józef Piłsudski.
5 marca na północnym wschodzie rozegrała się bitwa o Pińsk między Grupą Podlaską Wojska Polskiego pod dowództwem gen. Antoniego Listowskiego a bolszewikami. Po kilkugodzinnej walce zdobyto miasto, a także tabor kolejowy, magazyny wojskowe i kolumnę pontonową oraz wzięto do niewoli kilkudziesięciu bolszewickich jeńców.
Reklama
Tego samego dnia w Poznaniu rozpoczęły się rozmowy Misji Międzysojuszniczej ambasadora Josepha Noulensa z delegacją niemiecką. Negocjacje miały na celu doprecyzowanie linii demarkacyjnej w Wielkopolsce, aby wyeliminować występujące niejasności i nieporozumienia. Już w ciągu pierwszych dni zdołano ustalić nie tylko definitywny przebieg granicy, ale także powołać dwie podkomisje: wojskową i cywilną, zajmujące się ochroną Niemców w Polsce i Polaków w Niemczech.
Misja zaproponowała gen. Józefowi Dowborowi-Muśnickiemu wysłanie pomocy wojskowej z Poznania pod Lwów w celu walki z Ukraińcami. O pomoc na froncie ukraińskim apelował także premier Ignacy J. Paderewski. Szybko zorganizowano Ochotniczą Kompanię Poznańsko-Lwowską, składającą się głównie z młodzieży, która kilka dni później wyruszyła na wschód.
Powagę sytuacji i potrzebę podjęcia generalnej rozprawy z Ukraińską Republiką Ludową uznał Sejm Ustawodawczy. 7 marca jednomyślnie uchwalił ustawę o poborze sześciu roczników (z lat 1896 – 1901) do armii na całym obszarze ziem polskich.
8 marca Ukraińcy opanowali linię kolejową na odcinku Rodatycze – Baranów. Lwów ponownie został odcięty od reszty kraju.
Tymczasem w dniach 5-6 marca w Warszawie miała miejsce druga narada większych Rad Delegatów Robotniczych. W rezolucji przyjętej na zakończenie wezwano do dwudniowego ogólnokrajowego strajku powszechnego pod hasłem zaprzestania represji wobec robotników, wolności zebrań, manifestacji i strajków oraz „bezzwłocznego przerwania wszelkich działań wojennych, w szczególności przeciw rewolucyjnej Rosji, Litwie i Białorusi”. Pod rezolucją nie podpisali się przedstawiciele Polskiej Partii Socjalistycznej.
Wspominamy agresję niemiecką na Polskę i heroiczny bój polskiego żołnierza. Byliśmy wówczas stroną zaatakowaną, walczącą w wojnie sprawiedliwej, bo w obronie niepodległości i całości państwa polskiego. Nie spotkaliśmy się z wyrazami solidarności ze strony sojuszników, którzy wprawdzie 3 września 1939 r. wypowiedzieli wojnę Niemcom, ale jedynie po to, by bronić własnych narodów przed domniemaną agresją. Czekali na nią aż do wiosny 1940 r. Nie znam ówczesnych reakcji społeczeństw brytyjskiego, francuskiego czy belgijskiego, ale brakuje spektakularnych świadectw żądających natychmiastowego upustu własnej krwi w walce o polskie prawa w Gdańsku. Czy we wrześniu 1939 r. przed gmachami MSZ w Londynie i w Paryżu ktokolwiek protestował, organizował wiece w imię solidarności z Polską? Był 8 września 1968 r., gdy na warszawskim Stadionie Dziesięciolecia podczas centralnych dożynek były żołnierz Armii Krajowej Ryszard Siwiec dokonał samospalenia. Ten moment uchwyciła jedynie kamera esbecka. Ani obecni na stadionie, ani tym bardziej widzowie przed telewizorami nie mogli wiedzieć o tej tragedii. Władysław Gomułka i jego świta stanowili centralny punkt widokowy i nic nie mogło przesłonić propagandowego spektaklu, a po nim obwieszczonego sukcesu. Akt Ryszarda Siwca był bowiem formą sprzeciwu obywatela narodu, który niegdyś doświadczył braku solidarności świata, a jednocześnie dowodem w sprawie, iż obecna ekipa PRL-owska łamie kolejny fundament polskiej tożsamości. Tragiczny finał biografii Siwca był formą sprzeciwu wobec agresji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację. W tym najeździe wzięli udział również żołnierze Wojska Polskiego. Postawiło to Polaków nie tylko w roli biernych obserwatorów cudzego nieszczęścia, ale także w pozycji agresorów, jak Niemców i Sowietów we wrześniu 1939 r. Prymas Tysiąclecia miał wówczas, zdaniem funkcjonariuszy SB, w sposób jednoznaczny potępić komunistów: „Użycie wojsk polskich Wyszyński ocenia jako fakt szczególnie przykry czytamy w notatce SB z 29 sierpnia 1968 r. bowiem zagranica odczyta z tego, że jesteśmy na tej samej linii [co imperializm ZSRR] a to jest przecież wbrew tradycjom polskim”. W naszej tradycji istnieje silny związek między walką o wolność narodów umęczonych a polskim aktem solidarności wobec ich słusznych aspiracji. W polską tradycję polityczną wpisuje się także stan głębokiej wiary i nadziei wbrew doświadczeniu, że kiedyś spotkamy się z należnym tej tradycji rewanżem. W 2012 r. przy Stadionie Narodowym w obecności ambasadora Republiki Czeskiej odsłonięto obelisk upamiętniający Ryszarda Siwca, bohatera dwóch narodów. W 2014 r., w 75. rocznicę wybuchu straszliwej wojny, nasza część kontynentu europejskiego także domaga się od narodów Zachodu aktu solidarności. By nie powtórzył się rok 1939 ani 1940.
Problemem nie jest uwolnienie się od krzyża, ale wierne pójście za Tym, który go niósł i zwyciężył dla nas. Ludzie nam w tym nie pomogą. Nawet nasi rodzice, rodzeństwo, przyjaciele czy znajomi. Pomóc może tylko Jezus, dlatego mam kochać Go bardziej niż innych. Wyznam Jezusowi szczerze moje obawy wobec Jego wymagań.
Wielkie tłumy szły z Jezusem. On odwrócił się i rzekł do nich: «Jeśli ktoś przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem. Kto nie dźwiga swego krzyża, a idzie za Mną, ten nie może być moim uczniem. Bo któż z was, chcąc zbudować wieżę, nie usiądzie wpierw i nie oblicza wydatków, czy ma na wykończenie? Inaczej, gdyby położył fundament, a nie zdołałby wykończyć, wszyscy, patrząc na to, zaczęliby drwić z niego: „Ten człowiek zaczął budować, a nie zdołał wykończyć”. Albo jaki król, mając wyruszyć, aby stoczyć bitwę z drugim królem, nie usiądzie wpierw i nie rozważy, czy w dziesięć tysięcy ludzi może stawić czoło temu, który z dwudziestu tysiącami nadciąga przeciw niemu? Jeśli nie, wyprawia poselstwo, gdy tamten jest jeszcze daleko, i prosi o warunki pokoju. Tak więc nikt z was, jeśli nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem».
Polska pokonała w Chorzowie Finlandię 3:1, a Holandia na wyjeździe dość szczęśliwie wygrała z Litwą 3:2 w niedzielnych meczach grupy G eliminacji piłkarskich mistrzostw świata.
Gola dla biało-czerwonych nr 86 w 160. występie w drużynie narodowej zdobył kapitan Robert Lewandowski. W drugim kolejnym meczu na listę strzelców wpisał się Matty Cash, który otworzył wynik spotkania z Finami. Trzeci bramkę dla gospodarzy zdobył Jakub Kamiński. Polska drużyna zrewanżowała się Finlandii za czerwcową porażkę 1:2 w Helsinkach.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.