Obchodzimy 100. rocznicę odzyskania niepodległości. W 1918 r. państwo polskie zaistniało na mapach Europy i szybko stało się krajem liczącym się wśród jej narodów. Jakże wielu mieliśmy wtedy wspaniałych mężów stanu! Byliśmy po 123 latach niebytu państwowego, a istnieliśmy – naród, Polacy, był Kościół, pracowały parafie, byli księża, nauczyciele, profesorowie, politycy, pisarze, muzycy, ludzie nauki. To oni przystąpili do intensywnej odbudowy kraju. W krótkim czasie Polska doszła do pełnej mocy, powstawały nowe gałęzie przemysłu. Ale przede wszystkim spotkaliśmy się z cudowną mocą Bożej Opatrzności, odzyskanie niepodległości przypisujemy głównie Panu Bogu. Było bardzo wiele trudności i wielu takich, którzy hamowali rozwój kraju, nie próżnowały przecież przeróżne wywiady, ale z Bogiem dawaliśmy wszystkiemu radę. Potem, niestety, przyszedł koszmar II wojny światowej, nastąpiło straszliwe wyniszczenie ludności, zwłaszcza Polaków na Kresach Wschodnich. W 1945 r. wojna się zakończyła, ale jeszcze przez dziesiątki lat znajdowaliśmy się pod butem komunistycznym, a PZPR – partia rządząca – współgrała z komunistami i była całkowicie poddana dyspozycji Kremla. Z tego czasu na szczególną uwagę zasługuje grupa najbardziej prześladowanych, których określamy jako Żołnierze Wyklęci. Było ich wielu. Znosili prześladowania ze strony komunistycznej władzy, którą stanowili, niestety, nasi bracia Polacy.

Obecnie dostrzegamy nową politykę historyczną, widzimy odkrywanie wielu nieznanych nam kart naszych dziejów. Ale nie wszystko jest jeszcze dla nas jasne, dziwi więc zachowanie niektórych opcji politycznych, które za wszelką cenę chcą zniszczyć ten rząd; zwracają się nawet do podmiotów zagranicznych, żeby złamać decyzje większości parlamentarnej.

Dlatego świętowanie niepodległości nie jest dziś dla nas takie pełne i wyczerpujące nasze wolnościowe oczekiwania. Mamy świadomość, że niepodległość nie jest dana raz na zawsze, że trzeba ją chronić, trzeba się jej uczyć, trzeba przewidywać. Wydaje się więc, że trzeba, byśmy bardziej uświadamiali sobie, że Polska to wielki kraj i naród, który ogromną cenę zapłacił za wolność swoją i innych narodów – wszak walczył „o wolność naszą i waszą”, i że Polak to brzmi dumnie. Musimy jednak wiedzieć, że niepodległość to cierpliwe budowanie własnej tożsamości, to dobre wychowanie młodych, z poszanowaniem ich wolności wewnętrznej, i uczciwe życie. To zachowywanie Dekalogu, wierność rodzinie, miłość swojej ojczyzny, także tej małej, z której wyrośliśmy, to dbanie o obywatelskie sumienie, to solidarność.