Zostawiła po sobie liczący ok. 22 tys. stron dziennik, w którym opisała mistyczne spotkania z Jezusem. Jest ona również patronką Bractwa Męki Pańskiej. Jest to zgromadzenie wiernych, którzy oddają szczególną cześć Chrystusowi cierpiącemu za grzechy ludzi. Bractwo spotyka się w każdy trzeci piątek miesiąca, aby w bocznym ołtarzu, przy relikwiach świętej sprawować Eucharystię i przeżywać „Gorzkie żale”. Wspólnota ta zawiązała się w 1997 r. To wtedy do kościoła pw. Matki Bożej Królowej Polski w Gorzowie bp Adam Dyczkowski wprowadził relikwie – cząstkę serca i kości świętej. Od tego momentu rozpoczął się kult św. Weroniki. Po pewnym czasie, jeszcze tego samego roku, zawiązało się Bractwo Męki Pańskiej. Kiedy w 2007 r. kanonicznie ustanowiono sanktuarium św. Weroniki Giuliani, kult rozwijał się prężnie i coraz liczniejsze rzesze wiernych brały udział w uroczystościach związanych z relikwiami Weroniki.
W tym roku przypadają zatem dwie szczególne uroczystości związane z sanktuarium świętej oraz istniejącym w Gorzowie bractwem – sprowadzenia relikwii i zawiązania się wspólnoty oraz kanonicznego ustanowienia sanktuarium na gorzowskim osiedlu Staszica. Tegoroczne uroczystości odpustowe ku czci św. Weroniki były zatem okazją do podziękowania Bogu za dar tej szczególnej orędowniczki i pierwsze w Polsce jej sanktuarium.
Mówi się, że każdy święty w Kościele ma swoje zadanie. Pan Jezus wybrał św. Weronikę jako ofiarę za grzeszników, a ona przyjęła rolę pośredniczki między Bogiem i ludźmi. Przyjęła ona drogę krzyża, przekonana, że miłość cierpiąca na mocy krwi Chrystusa może zadośćuczynić za grzechy innych. – Wykorzystajmy te dary, jakie Bóg nam daje przez tę świętą, i zapraszajmy innych, aby również z tych darów korzystali – apelował ks. inf. Roman Harmaciński, rozpoczynając Mszę św. dziękczynną za bractwo.
Bractwo różańcowe w Czerniewicach w tym roku obchodziło piątą rocznicę istnienia
Mężczyźni grupują się wokół tego, co uważają za ważne. Łączyć ich może pole bitwy, sport, biznes, zainteresowania czy nauka. I choć różnią ich cechy charakteru, wiek, zasobność portfela i aktywność zawodowa, to złączy ich tylko coś, co niesie w sobie jakąś wartość
Idę ulicą i widzę mężczyznę, który trzyma w ręku różaniec. Odruchowo myślę, że jest księdzem „po cywilu” albo dewotem. I że coś tu jest nie tak, cokolwiek podejrzany widok, wszak różaniec do męskiej dłoni nie pasuje. I… sam się na tym łapię. Bo właściwie kto mi każe tak myśleć, jaka fałszywa wizja męskości stoi za stereotypem? Na szczęście fakty są takie, że liczni mężczyźni nie tylko sięgają po różaniec, ale modlą się wspólnie.
„Wczoraj” – to słowo pada jak grom w rozmowie z Franceską Sgobby, gdy pytam o ostatnią wizję ks. Jerzego. „ Widziałam go tak, jak widzę męża, tylko Popiełuszki nie mogłam dotknąć. Modliliśmy się razem”.
Gdy zegar wybije północ z 18 na 19 października, znów staniemy w ciszy tamtej nocy. Czterdzieści jeden lat mija od chwili, gdy został uprowadzony ks. Jerzy Popiełuszko. Był rok 1984, a ten młody, zaledwie 37-letni kapłan –głos sumienia narodu – stał się symbolem niezłomności wiary. Pamiętamy jego słowa: „Zło dobrem zwyciężaj”. Pamiętamy też Wisłę, gdzie po tygodniu poszukiwań znaleziono jego zmasakrowane ciało, z kamieniami przywiązanymi do nóg – świadectwem bestialstwa oprawców, którzy chcieli utopić nie tylko człowieka, ale i nadzieję milionów. Ale dziś nie chcę powtarzać znanych faktów. Chcę opowiedzieć o tajemnicy, która wyłania się z cienia jego śmierci jak echo modlitwy – o objawieniach, które wstrząsnęły nawet sceptykami i które zostały ujawnione w książce „Niezwykłe objawienia ks. Jerzego Popiełuszki we Włoszech” (współautorem jest ks. prof. Józef Naumowicz). To historia, która trwa do dziś, przypominając, że święci nie odchodzą na zawsze.
Dialog międzyreligijny i międzykulturowy nie są opcją, lecz życiową koniecznością naszych czasów, zwłaszcza dla naszego kraju, Syrii, rozdzieranej przez wojnę - powiedział abp Jacques Mourad, syryjskokatolicki metropolita Homs w Syrii, który w Sali Królewskiej Pałacu Apostolskiego odebrał Nagrodę Świętego Jana Pawła II, przyznaną przez Watykańską Fundację Jana Pawła II.
Był porwany przez terrorystów z ISIS, torturowany, żądano od niego wyrzeczenia się wiary i zainscenizowano jego egzekucję. Mimo pięciomiesięcznej niewoli i prześladowań ksiądz Jacques Mourad nie wyrzekł się Chrystusa, a po uwolnieniu, już jako arcybiskup syryjskiego Homs, stał się apostołem pojednania. W sobotę 18 października w Pałacu Apostolskim w Watykanie odebrał odebrał z rąk ks. Pawła Ptasznika, prezesa Watykańskiej Fundacji Jana Pawła II, nagrodę „Premio San Giovanni Paolo II", która została ustanowiona w celu promowania wiedzy na temat myśli i działalności św. Jana Pawła II oraz jego wpływu na życie Kościoła.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
