Reklama

Niedziela Sosnowiecka

Maryjna wędrówka po szlakach diecezji

Już prawie pół roku trwa w diecezji sosnowieckiej maryjne nawiedzenie rodzin. Matka Boża Fatimska rozpoczęła swą wędrówkę 25 marca, podczas Mszy św. dziękczynnej z okazji srebrnego jubileuszu diecezji. Wtedy bp Grzegorz Kaszak poświęcił figury Najświętszej Maryi Panny, które zostały przekazane do wszystkich parafii diecezji

Niedziela sosnowiecka 38/2017, str. 5

[ TEMATY ]

Matka Boża Fatimska

figura

100‑lecie objawień fatimskich

Agnieszka Raczyńska

W domach, rodzinach diecezji trwa modlitewne nawiedzenie

W domach, rodzinach diecezji trwa modlitewne nawiedzenie

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W domach, rodzinach diecezji trwa modlitewne nawiedzenie, choć smuci fakt, że nie wszystkie rodzinny przyjmują Matkę do siebie, zwłaszcza, że termin nawiedzenia każda rodzina może dopasować do swoich codziennych zajęć, ważnych wydarzeń w rodzinie lub innych uroczystości. Tymczasem Biskup Ordynariusz w specjalnym liście zaznaczał, że „peregrynacja będzie wspaniałą okazją, aby podziękować Matce Bożej za dobro, jakie spływa na nas przez Jej ręce, oraz zawierzyć Jej trudne sprawy naszych rodzin”. Warto podkreślić, że nawet Sejm RP 7 kwietnia 2017 r. przyjął uchwałę w sprawie uczczenia 100. rocznicy objawień fatimskich. W opinii posłów, którzy podpisali się pod projektem uchwały, rzadko które wydarzenie religijne odegrało tak ważną rolę w dziejach Kościoła, a nawet całego świata, jak objawienia fatimskie.

Zaczęło się po wojnie

historia peregrynacji figury Najświętszej Maryi Panny Fatimskiej sięga pierwszej połowy ubiegłego stulecia. Pierwsza pielgrzymująca figura wykonana została według wskazówek siostry Łucji i 13 maja 1947 r. została uroczyście ukoronowana oraz poświęcona. Pomysł peregrynacji wizerunku Maryi narodził się tuż po zakończeniu II wojny światowej, gdy pewien proboszcz z Berlina zaproponował, aby figura Matki Boskiej z Fatimy nawiedziła stolice państw i miasta będących siedzibami biskupstw w Europie, aż do granicy z Rosją. Od tego czasu do roku 2003 wizerunek fatimski odwiedził 64 kraje na wszystkich kontynentach – w tym również Polskę, niosąc ze sobą orędzie pokoju i miłości. 8 grudnia 2003 r. w święto Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, figurę umieszczono przy ołtarzu głównym bazyliki Matki Bożej Różańcowej w Fatimie, a w odpowiedzi na liczne prośby o kolejne nawiedzanie różnych miejsc przez figurę fatimską wykonano kopie pierwszego wizerunku pielgrzymującego. Obecnie sanktuarium fatimskie dysponuje trzynastoma takimi figurami, które nadal pielgrzymują po świecie.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Nieobecna Madonna

Po raz pierwszy figura Matki Bożej Fatimskiej nawiedziła Polskę w 1978 r., jednak po wylądowaniu samolotu na lotnisku w Warszawie ówczesne władze nie zezwoliły, aby figura opuściła samolot. Wówczas ojcowie franciszkanie z Niepokalanowa wykonali druciany obrys figury, pomalowali go na biało i umocowali na drewnianej podstawie z napisem „Matka nie opuszcza”. Ten niezwykły wizerunek, nazwany „Nieobecną Madonną”, odwiedził wówczas Kraków, Katowice i Jasną Górę. Na życzenie kardynała Wyszyńskiego „Nieobecna Madonna” pozostała w Polsce; dziś znajduje się w kościele Najświętszej Maryi Panny Królowej Świata w Warszawie. Po raz kolejny, już w pełni, Maryja z Fatimy zagościła w naszym kraju w październiku 1995 r. Wtedy odwiedziła wszystkie diecezje, większość dekanatów, liczne parafie i wspólnoty zakonne.

Wykorzystać czas łaski

Nawiedzenie figury Matki Bożej Fatimskiej w rodzinach naszej diecezji powinno być ważnym wydarzeniem, odnowieniem duchowym całej rodziny, jej wyznaniem wiary, otwarciem nie tylko drzwi domu, lecz także serc domowników. Maryja powinna w tym czasie stać się nie tylko wyjątkowym Gościem, ale Matką i Królową całego domu i rodziny. – Trwa czas jubileuszu 25-lecia istnienia naszej diecezji, ale i 100-lecia objawień fatimskich. Można spodziewać się wielu łask dla rodzin i domów otwierających drzwi dla Matki naszego Pana. Skąd zatem obojętność ludzkich serc, które zamykają się na cuda i łaski Matki Bożej? – zastanawia się mieszkanka jednej z parafii naszej diecezji, gdzie Maryja musiała ominąć wiele rodzin i domów.

Wykorzystajmy ten czas jubileuszy i czas łaski przygarniając do siebie Matkę i Królową, zawierzając Jej swoje problemy, troski i kłopoty, oraz dziękujmy za Jej matczyne serce, które kocha matczyną miłością bez względu na wszystko.

2017-09-13 11:20

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Dzieciątko od Pomyślności

Niedziela Ogólnopolska 51/2018, str. 28

[ TEMATY ]

Boże Narodzenie

figura

Archiwum autora

Dzieciątko od Pomyślności

Dzieciątko od Pomyślności

Niezwykła jest ta cudowna figurka, niezwykły jest już sam jej wygląd: Dzieciątko leży pogrążone w błogim śnie, a pod główką ma ludzką czaszkę zamiast poduszki. Niezwykłe są także dzieje tego wizerunku.

CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.

CZYTAJ DALEJ

Redaktor naczelny „Niedzieli”: wiara wymaga od nas odwagi

2024-04-29 15:54

[ TEMATY ]

Jasna Góra

Niedziela

apel

Ks. Jarosław Grabowski

B.M. Sztajner/Niedziela

– Wiara obejmuje zmianę zachowania, a nie tylko powielanie pobożnych praktyk – powiedział ks. Jarosław Grabowski. Redaktor naczelny Tygodnika Katolickiego „Niedziela” poprowadził 28 kwietnia rozważanie podczas Apelu Jasnogórskiego.

– Maryja uczy nas, że wiara to nie tylko ufność, to nie tylko zaufanie Bogu, to nie tylko prosta prośba: Jezu, Ty się tym zajmij. Wiara ogarnia całe życie, by móc je przemienić. To postawa, sposób myślenia i oceniania. Wiara angażuje w sprawy Jezusa i Kościoła – podkreślił ks. Grabowski.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję