Płock, 22 lutego 1931 r. Pan Jezus objawia się s. Faustynie i prosi ją o namalowanie obrazu z Jego wizerunkiem, podaje konkretne wskazówki. W Dzienniczku apostołka Bożego Miłosierdzia pisała: Wieczorem, kiedy byłam w celi ujrzałam Pana Jezusa ubranego w szacie białej. Jedna ręka wzniesiona do błogosławieństwa, a druga dotykała szaty na piersiach. Z uchylenia szaty na piersiach wychodziły dwa wielkie promienie, jeden czerwony, a drugi blady. (...) Po chwili powiedział mi Jezus: „Wymaluj obraz według rysunku, który widzisz, z podpisem: Jezu, ufam Tobie. Pragnę, aby ten obraz czczono najpierw w kaplicy waszej i na całym świecie” (Dz. 47). – Faustyna nie była w stanie namalować obrazu, nie miała takich zdolności – wyjaśnia s. Aurelia Brzoskiewicz, przełożona wrocławskiej wspólnoty Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. – Na jej drodze Pan Jezus postawił jednak bł. ks. Michała Sopoćko, który poprosił o wykonanie dzieła wileńskiego malarza Eugeniusza Kazimirowskiego. Obraz powstał, jednak nigdy nie był czczony przez siostry. Kilka lat później, w 1943 r. do matki Ireny Krzyżanowskiej przyszedł malarz Adolf Hyła, który chciał namalować obraz jako wotum wdzięczności za ocalenie rodziny w czasie wojny. Matka Irena skontaktowała się z o. Józefem Andraszem – krakowskim spowiednikiem s. Faustyny – i zezwoliła na powstanie dzieła. Obraz jednak nie pasował do wymiarów bocznego ołtarza kościoła w Łagiewnikach, siostra poprosiła więc o namalowanie drugiego. Ten wizerunek Pana Jezusa jest dziś najbardziej znany na całym świecie. A jak potoczyły się losy pierwszego dzieła Adolfa Hyły? Po zakończeniu wojny siostry przyjechały do Wrocławia, a pierwszą przełożoną wspólnoty została matka Irena, która... przywiozła obraz do stolicy Dolnego Śląska. Dziś wisi on w kaplicy domu sióstr przy pl. Grunwaldzkim 3A. Nieco różni się od wizerunku Jezusa Miłosiernego, który znamy. Pan Jezus idzie po łące, nie wchodzi zaś do Wieczernika, jak jest to przedstawione na drugim obrazie Hyły. Inny jest również układ promieni oraz wyciągnięta do błogosławieństwa ręka Jezusa znajduje się na innej wysokości.

– Pan Jezus powiedział, że ani człowiek, ani aniołowie nie zgłębią przez wieczność Jego Miłosierdzia – mówi s. Aurelia. – Rok Miłosierdzia jest dla mnie potwierdzeniem tych słów. Odkrywam Boże Miłosierdzie, odsłania się dla mnie z nową mocą i nowym przesłaniem. Św. Faustyna to przecież tylko „przystanek”, Boże Miłosierdzie objawiało się już w Starym Testamencie. Rok Miłosierdzia to dla mnie czas zachwytu nad tą tajemnicą Pana Boga, a także okazja do dziękczynienia!

S. Beniamina Suder z wrocławskiej wspólnoty podkreśla, że często towarzyszą jej słowa papieża Franciszka, który powiedział, że Bóg nigdy nie męczy się przebaczaniem człowiekowi. – Pan Bóg naprawdę nigdy nie ma nas dość, to my możemy się męczyć ze sobą, ale On zawsze jest gotów nam przebaczyć. Cały czas mam to zdanie z tyłu głowy.

Jak nie zmarnować Roku Miłosierdzia? Zdaniem s. Beniaminy, życie daje nam wiele okazji do czynienia miłosierdzia, nie trzeba szukać daleko, wystarczy rozejrzeć się dookoła. Szeroki wachlarz do działania dają uczynki miłosierdzia względem ciała i duszy. S. Aurelia dodaje, że drogowskazem na pewno jest Dekalog. Zachęca też do tego, by prosić o światło Ducha Świętego, a wtedy na pewno będziemy wiedzieć, co powinniśmy w naszym życiu naprawić.