Pożegnanie ks. Jana

Niedziela zamojsko-lubaczowska 6/2016, str. 6

Ks. Krzysztof Hawro

[ TEMATY ]

odszedł do Pana

Jan Cios

Ks. Czesław Grzyb

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Po długiej i ciężkiej chorobie w sobotę 16 stycznia odszedł do Pana proboszcz parafii św. Brata Alberta w Zamościu – ks. Jan Borowski. Zmarły kapłan był cenionym duszpasterzem, zarówno przez kapłanów, jak i wiernych, którym posługiwał.

Krótka biografia

Księga życia ks. Jana Borowskiego zamknęła się w wieku 64 lat. Ks. Jan urodził się 23 listopada 1951 r. w Biłgoraju. Po zdaniu matury i otrzymaniu świadectwa dojrzałości wstąpił do Seminarium Duchownego w Lublinie, gdzie 5 czerwca 1975 r. z rąk biskupa lubelskiego Bolesława Pylaka otrzymał święcenia kapłańskie. Ks. Jan posługiwał kolejno w następujących parafiach: Kosobudy, gdzie w latach 1975-77 pełnił funkcję wikariusza; Zmartwychwstania Pańskiego w Zamościu. W zamojskiej kolegiacie ks. Jan posługiwał jako wikariusz przez 11 lat. Kolejnym miejscem duszpasterskiej posługi ks. Borowskiego była parafia w Gościeradowie, w której pełnił funkcję proboszcza. W 1994 r. został inkardynowany do diecezji zamojsko-lubaczowskiej. Początkowo zamieszkał jako rezydent przy katedrze, ale wkrótce potem został mianowany proboszczem nowo utworzonej parafii pw. św. Brata Alberta w Zamościu. Od samego początku był budowniczym tej parafii, zarówno w sensie duchowym, jak i materialnym. Tu posługiwał do ostatnich chwil życia. Ponadto ks. Borowski pełnił funkcję kapelana w parafii wojskowej pw. św. Jana Bożego w Zamościu (od 1 kwietnia 1996 r. do 1 sierpnia 1998 r.) a od 23 grudnia 2013 r. był wicedziekanem dekanatu Zamość.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Msza żałobna

Msza św. żałobna została odprawiona we wtorek 19 stycznia o godz. 16 w kościele pw. św. Brata Alberta w Zamościu. Na początku Mszy św. głos zabrał pasterz diecezji bp Marian Rojek, który przypomniał, że ostatnie tygodnie życia ks. Jana Borowskiego były naznaczone chorobą i cierpieniem. – Chrystusie, Dobry Pasterzu. Prosiliśmy przez ostatnie tygodnie choroby i cierpienia księdza proboszcza Jana, abyś go nam cudownie przywrócił dla dobra tej Twojej młodej owczarni w Zamościu, o jaką troszczy się św. Brat Albert. Ale Ty, Panie, uznałeś, że ważniejsze jest spełnienie Twojej nadziei, aby już miał radość wiecznej szczęśliwości, o jakiej mówił, ewangelizując i katechizując. Mieliśmy nadzieję, że to jeszcze nie ten czas, a Ty, Boże, 16 stycznia tego roku, w naszym szpitalu imienia św. Jana Pawła II, w południowej godzinie powiedziałeś: wystarczy tego zmagania – mówił na początku żałobnej Eucharystii Pasterz naszej diecezji.

Reklama

Homilię podczas Mszy żałobnej wygłosił kanclerz Kurii Diecezjalnej w Zamościu ks. Michał Maciołek. Ksiądz Kanclerz zawarł w homilii krótkie wspomnienie osoby ks. Jana: – Z tych niewielu spotkań z tobą, jakie stały się moim udziałem, spotkań przepełnionych przede wszystkim twoją wielką troską o sprawę budowy tego kościoła, miałem przekonanie, że byłeś kapłanem według Chrystusowego Serca i pragnienia – mówił ks. Maciołek.

Uroczystości pogrzebowe

Msza św. pogrzebowa w intencji zmarłego kapłana odprawiona została w środę 20 stycznia o godz. 12 w kościele pw. św. Brata Alberta w Zamościu, którego ks. Jan był budowniczym. Pogrzebowym uroczystościom przewodniczył biskup diecezji zamojsko-lubaczowskiej Marian Rojek. Wraz z Biskupem Ordynariuszem Mszę św. sprawowali biskup pomocniczy Mariusz Leszczyński, biskup senior Jan Śrutwa oraz licznie zgromadzeni kapłani. Podczas Mszy św. homilię wygłosił przyjaciel ks. Jana Borowskiego, ks. prałat Czesław Grzyb. – Życie ks. Jana było przepełnione radosnym trudem posługi kapłańskiej na różnych przestrzeniach: diecezji lubelskiej, sandomierskiej, sfinalizowane tu, w tej diecezji – mówił ks. Grzyb, który podkreślił, że ks. Jan Borowski spalał się dla swojej parafii i nowo powstającej świątyni, biorąc przykład z postawy św. Brata Alberta. Po Mszy św. ciało zmarłego proboszcza parafii św. Brata Alberta zostało przewiezione na cmentarz parafialny w Zamościu przy ul. Peowiaków i złożone w grobowcu kapłańskim.

Wspomnienia parafian

Zmarłego kapłana żegnało bardzo wielu wiernych, którzy wdzięczni za trud kapłańskiej posługi otoczyli go modlitwą podczas tej ostatniej stacji. Wspominając zmarłego proboszcza, parafianie podkreślali, że był on dla nich ojcem. – Był dobrym człowiekiem, ciepłym, serdecznym, wiernym okazywał troskę, nigdy nie był chciwy, ludzie go lubili, zresztą widać, ilu ludzi przyszło go pożegnać, to też świadczy o człowieku – zauważył jeden z mieszkańców parafii budowanej przez śp. ks. Jana.

2016-02-04 10:08

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Zmarł Jerzy Marszałkowicz – Brat Albert naszych czasów

Agnieszka Bugała

[ TEMATY ]

odszedł do Pana

Agnieszka Bugała

Dziś nad ranem (13 maja) w szpitalu w Nysie zmarł Jerzy Adam Marszałkowicz założyciel Towarzystwa Pomocy im. św. Brata Alberta. Miał 88 lat. Od 1981 r. mieszkał z bezdomnymi.

Urodził się 19 stycznia 1931 r. w Zgłobicach pod Tarnowem. Był synem Adama Marszałkowicza (zarządcy komisarycznego Tarnowa) i Zofii z domu Turnau (był wujem Grzegorza Turnaua). W 1945 r. wraz z cała rodziną zmuszony uciec przed prześladowaniami władzy komunistycznej ze Zgłobic do Wrocławia. W 1949 r. przyjęty na Uniwersytet Wrocławski – student filologii angielskiej – później wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu. Nigdy nie przyjął święceń, choć do końca życia tytułowano go księdzem i pokornie nosił sutannę.

CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

ANNA MARIA MARTINELLI

W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.

CZYTAJ DALEJ

Miłość za miłość. Lublin w 10 rocznicę kanonizacji Jana Pawła II

2024-04-29 03:44

Monika Stojowska
/KUL

Tomasz Urawski

Lublin miał szczególny powód do świętowania kanonizacji św. Jana Pawła II. Przez 24 lata był on naszym profesorem i wiele razy podkreślał związki z Lublinem – mówi kapucyn o. Andrzej Derdziuk, profesor teologii moralnej KUL, kierownik Katedry Bioetyki Teologicznej KUL. 27 kwietnia 2014 r., na uroczystość kanonizacji Jana Pawła II z Lublina do Rzymu udała się specjalna pielgrzymka z władzami KUL. - Na frontonie naszego uniwersytetu zawisł olbrzymi baner z wyrażeniem radości, że nasz profesor jest świętym. Były także nabożeństwa w lubelskich kościołach, sympozja i zbieranie publikacji na temat Jana Pawła II – wspomina.

CZYTAJ DALEJ

Reklama