Jak ubierać się ładnie, modnie i rozsądnie zimą? Ostatnio to żaden problem, bo moda sprzyja tym, którzy lubią ciepło.
Różne rzeczy można sobie czasem darować, kiedy chcemy wyglądać szykownie w chłodny dzień, ale dwóch elementów garderoby lepiej nie pomijać: czapki i podkoszulka. Porządne nakrycie głowy – a nie atrapy, takie jak opaska na czoło, nauszniki czy kaptur – jest konieczne dlatego, że w naszym klimacie bardzo łatwo przeziębić zatoki czołowe. Wystarczy kilkanaście minut na mrozie lub silnym wietrze i można mieć problem na lata. W pomieszczeniach zawsze warto nosić przynajmniej dwie warstwy ubrania, z których jedna ogrzewa całe plecy. Niekoniecznie musi to być bawełniana koszulka. Równie dobrze sprawdza się zestaw: bluzka+żakiet albo golf+sukienka. Dwie cienkie warstwy dają więcej ciepła niż jedna gruba, bo dodatkową izolację daje znajdujące się między nimi powietrze.
Bardzo modne są teraz swetry o grubym splocie. Również czapki, szaliki i rękawiczki wyglądają jak zrobione własnoręcznie na drutach. Ten trend dotarł nawet do przedmiotów użytkowych, więc można kupić kubki przypominające babciną robótkę i „sweterki” na telefony. Nosi się również długie skarpetki, których końce wystają z cholewek butów. To zabawny pomysł, dobry na nieformalne okazje. I jedno z objawień zasady „krótkie na długie”, która pozwala zakładać np. krótką marynarkę na długą bluzkę albo sweter z rozłożystym golfem do płaszcza. Gorzej, kiedy skarpetki sięgają wyżej niż kolano. Zakolanówki wyglądają wulgarnie, zwłaszcza w połączeniu z krótkimi spódniczkami.
Osoby, które spędzają dużo czasu na dworze, powinny rozważyć zaopatrzenie się w bieliznę termiczną. Termiczne legginsy, koszulki i skarpetki są obcisłe, więc zwykle nie widać ich pod ubraniem. Buty można ocieplić specjalnymi wkładkami, bo chłód najbardziej atakuje stopę od dołu. Ten, kto ma kilkuletnie dzieci, z pewnością doceni kominy. Koniec z nauką zakładania szalika i bieganiem po dworze z gołą szyją!
Wreszcie najważniejszy element zimowej garderoby – kurtka lub płaszcz. Okrycie wierzchnie powinno być nie tylko dostosowane do trybu życia, ale też dopasowane do figury i innych elementów stroju. Im większa postura, tym mniej „napompowane” powinno być ubranie (raczej płaszcz do kolan niż puchowa kurtka). I im bardziej wyraziste dodatki (jaskrawa czapka, oryginalne buty), tym bardziej stonowane okrycie.
Dzień, w którym spotkałem realnego Jezusa. Świadectwo
2025-11-28 07:30
Marzena Cyfert
Marcin Cyfert
Świadectwo Marcina Blicharza w auli PWT
Jednym z punktów programu Diecezjalnego Dnia Skupienia Mężczyzn Archidiecezji Wrocławskiej było świadectwo wiary Marcina Blicharza.
Marcin Blicharz zajmuje się pomocą osobom uzależnionym, znajdującym się w kryzysie, zaburzonym psychicznie. Jest prezesem Fundacji Nefesz, która prowadzi ośrodek leczenia uzależnień w Ligocie Polskiej. Pracuje również w Towarzystwem Pomocy im. św. Brata Alberta, gdzie odpowiada za streetworking, streetbus i prowadzi schronisko dla osób bezdomnych. Na co dzień jest mężem i ojcem.
W słowach Leona XIV do tureckich chrześcijan znalazła się wskazówka dla całego Kościoła.
Spotykając „małą trzódkę” tureckich katolików w katedrze Ducha Świętego w Stambule, Leon XIV wypowiedział słowa, które nie tylko oddają rzeczywistość obecności chrześcijańskiej na tej ziemi, ale zawierają również cenną wskazówkę dla wszystkich. Papież zaprosił do przyjęcia ewangelicznego spojrzenia na ten Kościół o chwalebnej przeszłości, który dziś jest niewielki liczebnie. Zachęcił do spojrzenia „oczami Boga”, aby odkryć ponownie, że „On wybrał drogę małości, aby zstąpić pośród nas”. Pokora małego domu w Nazarecie, gdzie niewiasta powiedziała swoje „tak”, pozwalając Bogu stać się Człowiekiem, żłobek w Betlejem, gdzie Wszechmocny stał się niemowlęciem całkowicie zależnym od opieki ojca i matki, publiczne życie Nazarejczyka, spędzone na nauczaniu od wioski do wioski w prowincji na krańcach imperium, poza zasięgiem wielkiej historii. Królestwo Boże, przypomniał Leon XIV, „nie narzuca się, przyciągając uwagę”. I w tej logice, w logice małości, tkwi prawdziwa siła Kościoła. Następca Piotra przypomniał chrześcijanom w Turcji, że Kościół oddala się od Ewangelii i Bożej logiki, gdy uważa, że jego siła opiera się na zasobach i strukturach, a owoce jego misji wynikają z liczebności, potęgi ekonomicznej, zdolności wpływania na społeczeństwo. „We wspólnocie chrześcijańskiej, gdzie wierni, kapłani, biskupi nie obierają tej drogi małości, brakuje przyszłości […]. Królestwo Boże wyrasta z tego, co małe, zawsze z małego” – powiedział papież Franciszek w homilii w Domu św. Marty, którą dziś przywołał jego Następca.
Pierwsze ślady czci związanej z Bożym Narodzeniem dotyczą nie przedmiotów, lecz miejsc. Już w II wieku chrześcijanie pielgrzymowali do Betlejem, by zobaczyć grotę, w której przyszedł na świat Jezus. Ale co tak naprawdę wiemy o tym miejscu i samych relikwiach?
Gdy w 326 r. cesarzowa św. Helena, matka cesarza Konstantyna Wielkiego, odbyła swoją słynną pielgrzymkę do Ziemi Świętej, była na tyle wzruszona widokiem miejsc, po których stąpał Jezus, że zmieniła oblicze Palestyny. W pewnym sensie zmieniła też dzieje pewnego niepozornego miasta, które dzięki potrzebie dotknięcia tajemnicy Wcielenia stało się sercem chrześcijańskiego świata. Z inicjatywy cesarzowej w miejscu, w którym Dziecię Jezus po raz pierwszy nabrało w płuca powietrza, wzniesiono monumentalną bazylikę. Bazylika Narodzenia Pańskiego zbudowana nad grotą, w której schronienie znalazła Święta Rodzina, w której narodził się Zbawiciel, natychmiast stała się jednym z najważniejszych punktów na mapie chrześcijaństwa i centrum pielgrzymek. Betlejem przez kolejne stulecia żyło własnym rytmem mimo burzliwych dziejów. Arabskie najazdy zmieniły strukturę etniczną miasteczka i odcisnęły swoje piętno na architekturze, kulturze i obyczajowości, jednak jedno w Betlejem pozostało niezmienne – nigdy nie utraciło ono pielgrzymkowego charakteru i statusu miejsca, w którym można wsłuchać się w rytm serca chrześcijaństwa, rytm, który przypomina o tajemnicy Wcielenia. O burzliwych dziejach Betlejem, o tym, czy po dwóch tysiącach lat obecności tam chrześcijan – może przyjść dzień, w którym w mieście narodzenia Jezusa nie będzie mieszkała żadna chrześcijańska rodzina, opowiada w najnowszym numerze kwartalnika „Niedziela. Magazyn” (numer 11) prof. Barbara Strzałkowska, uznana biblistka i ekspert do spraw turystyki religijnej, osoba, dla której Betlejem jest drugim domem.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
