Był 1 września 1939 r., godzina 4 rano, kiedy armia niemiecka zaatakowała Wieluń. Jako pierwszy został zbombardowany szpital Wszystkich Świętych, choć był oznakowany symbolami Czerwonego Krzyża – jako miejsce chorych. Zburzono kolegiatę, synagogę i całe śródmieście. W gruzach legło ponad 70 proc. miasta, były setki zabitych, głównie niewinnych cywilów, bo w mieście nie było sztabu wojskowego. W szpitalu zginęli chorzy, siostry szarytki – pielęgniarki, niektórzy spłonęli żywcem. Tutaj też zginęły jako pierwsze podczas tej wojny polskie dzieci.

Niewielu zna prawdę o wrześniowej napaści na Wieluń w 1939 r. W ogóle dziś wiele, zwłaszcza niemieckich publikacji stara się zacierać niemieckie zbrodnie, m.in. pisząc, że dokonali ich hitlerowcy. Tymczasem Hitler oficjalnie wygrał przecież w tym czasie wybory, a armia niemiecka dokonywała napaści na Polskę i wszystkich zbrodni na wyraźne polecenie swych władz. Barbarzyństwo było udziałem żołnierzy Wehrmachtu, niemieckiego lotnictwa, znanego z okrucieństwa gestapo czy SS.

Musimy mówić o tym głośno, przypominając Niemcom ich zbrodnie i okrucieństwo, ukazywać fotografie zburzonej Warszawy i naszych niemal doszczętnie zrujnowanych miast i wsi, czytać wspomnienia naocznych świadków. Polacy dość szybko zapominają o krzywdzie, jakiej doznał nasz naród od swoich sąsiadów, także tych ze Wschodu. Współczujemy Ukraińcom, widząc ich rodaków zabitych przez żołnierzy Federacji Rosyjskiej. Z bólem przyjmujemy wiadomości o ofiarach – ludziach młodych i starszych. A przecież życie każdego człowieka jest najwyższą wartością. Ale i my byliśmy w podobnej sytuacji.

Podczas II wojny światowej zbrodni na niewinnej ludności polskiej dokonywali także Ukraińcy – mówi się o ponad 100 tys. zgładzonych Polaków, którzy zamieszkiwali na terenach dzisiejszej Ukrainy. Te zbrodnie były wyjątkowo okrutne, niszczono domostwa, palono żywcem całe rodziny, torturowano mężczyzn, kobiety i dzieci. Znam ludzi, którzy opowiadali, jak w ich domu przeznaczono na spalenie jedną z rodzin. Z więzów wydostał się mały chłopiec, bo miał małą rączkę. Rozwiązał rodziców i zdołał uciec z resztą rodziny. Po wojnie zamieszkali w Bolesławcu Śląskim. A prezydent Juszczenko pod koniec swojego urzędowania chciał wynieść na piedestał ukraińskiego zbrodniarza i mordercę Polaków Stepana Banderę. „historia est magistra vita” – Historia jest nauczycielką życia.

A przyczyną wszelkiego zła jest nienawiść – przeciwieństwo miłości – ludzkie egoizmy i chore ambicje. Mieliśmy tego przykład nie tylko w XX wielu, ale jesteśmy tego świadkami także obecnie, w wieku XXI. Zwłaszcza teraz, kiedy krzyżuje się na świecie tyle sposobów życia, musimy przestrzegać przed nienawiścią, przypominać prawdy historii i apelować o miłość i szacunek dla drugiego człowieka. Musimy także pamiętać, że gwarancję pokoju między narodami daje Dekalog – przestrzeganie przez wszystkich przykazań danych przez Boga, zwłaszcza przykazania: Nie zabijaj, które obowiązuje zawsze i bez wyjątku. Nie możemy też ustawać w wielkiej modlitwie zarówno w intencji zabitych, tych, którzy doświadczyli kaźni, jak i tych, którzy być może nie umieją za swoje zbrodnie żałować.

Każda wojna sieje śmierć i zniszczenie. Prośmy Boga, by w sercach ludzkich na szerszą skalę wzrastało pragnienie bezpieczeństwa, ładu i pokoju.