Reklama

Na zawsze pierwsza…

– Jasiek, mój wnuk, na moment przed wyjściem do kościoła, ogromnie przejęty i podekscytowany, zadał mi nagle pytanie: – Dziadku, a jak ty byłeś mały, to czy już była I Komunia św.? – opowiada pan Andrzej

Niedziela Ogólnopolska 20/2015, str. 20-21

Ks. Adam Stachowicz

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Jak pamiętają swoją I Komunię św. nasi rodzice, dziadkowie, nasze dorosłe już dzieci? To pytanie skłania do refleksji, do wspomnień. Bo choć zmieniły się świat i obyczaje, to dzień ten – jak dowodzą nasi rozmówcy – pozostawia w nas ślad. Obraz, dźwięk, słowo, czyjaś twarz, a nade wszystko poczucie, że uczestniczy się w czymś niezwykłym.

Koszula z prześcieradła

Pan Andrzej. I Komunia św.: wiosna 1943 r. – Małe świętokrzyskie miasteczko i powojenna bieda. Ks. Ligusiński uczy nas śpiewać. A mnie dręczy myśl, że za oknem chłopaki kopią szmaciankę beze mnie. Nie było wyjścia, bo wikary klarował mamie, że głos mam niemal anielski. Za każdy fałszywy dźwięk dostawałem w plecy witką z krzaka bzu, który rósł pod klasztornym murem. To pierwszy obraz ze wspomnień. Ksiądz, idąc na próbę naszego chóru, rwał sobie zawczasu kilka takich witek. Nie chodziło mu o karcenie, ale o wskazywanie błędnej nuty. Był fenomenalnie muzykalny, a ja miałem niebawem zaśpiewać przed pełnym ludzi kościołem, więc sprawa była poważna. Najgorsze jest to, że nie pamiętam, jak mi wtedy poszło, a teraz nie mam już kogo zapytać.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Mama uszyła mi białą koszulę z prześcieradła. Własnoręcznie, w jedną noc. Jestem w niej na zdjęciu. Reszta pożyczona. Buty od brata, dużo za duże. Trzeba było wypchać czubki gazetami, a i tak chodziłem jak ten filmowy potwór Frankenstein. Marynareczka nieznanego pochodzenia, widać, że mocno znoszona. Nie było mowy o żadnym przyjęciu, fecie, grillu w ogrodzie czy nawet wystawnym obiedzie. Nikt wtedy nie zwracał uwagi na oprawę, nie było rocznych przygotowań. Wszystko odbywało się jakoś naturalniej, płynniej. Może dlatego, że byliśmy pokoleniem wojennym, poranionym, bardziej dojrzałym... Poszliśmy rano do kościoła. Nawet nie wiem, czy była wtedy niedziela, czy zwyczajny dzień tygodnia. Ta sama ławka, ten sam kościół. Nie zmienił się zresztą ani trochę do dziś. Niezwykłe, prawda? To piękny, stary budynek – ma w sobie tę cudowną dostojność i lekkość jednocześnie. I to coś, co mają tylko stare świątynie – jakby w powietrzu została część z zanoszonych tu modlitw. Zajrzyjcie kiedyś do cystersów w Jędrzejowie, to zrozumiecie... Mój Boże, minęło tyle lat, prawie całe życie, a ja pamiętam zapach. Lepiej powiedzieć – woń. Ksiądz pouczał nas, że tego dnia przyjdzie do nas sam Jezus, więc gdy klęczałem przed ołtarzem i poczułem ową woń, pomyślałem, że pewnie tak pachnie Bóg.

Reklama

Upływ czasu zatarł ostrość obrazu, barwy płowieją, ale uczucia się pamięta. Ulatują nazwiska, kolejność zdarzeń, jednak emocje gdzieś w nas tkwią. Niecodziennie powracamy do nich, ale w jakimś sensie budują one naszą osobowość, wrażliwość, kondycję duchową. Gdy się tak zastanawiam, jakim słowem opisać uczucie związane z tamtym dniem – to ja, wówczas biedne, ciągle głodne i wystraszone dziecko, poczułem wtedy – bodaj pierwszy raz w życiu – że jestem wreszcie bezpieczny.

Mój własny cud

Irena. I Komunia św.: maj 1952 r. – Jeden raz w życiu doświadczyłam cudu i miał on bezpośredni związek z I Komunią św. Tę historię opowiada się u nas od lat. Wymodliłam powrót ojca. Nie żartuję. A było tak. Rodem pochodzimy z Kresów Wschodnich i mamy w życiorysie całą tragedię Polaków rzuconych na pożarcie sowieckiej swołoczy. Przepraszam za mocne słowa, ale Sowieci zamordowali mi połowę krewnych. Ojca nam zabrali… No więc jak przyszła repatriacja, to mamcia nie zastanawiała się ani chwili. Pojechaliśmy do Polski pierwszym transportem. W ciemno, byle dalej od Moskali. Mama zostawiła sąsiadce kartkę dla taty. Nie zdążyłam zapytać, co na niej napisała. Jaką miał szansę, żeby nas odszukać? Przecież mama nie wiedziała, dokąd rzuci nas los. I tak całą wielopokoleniową rodziną przyjechaliśmy w końcu 1945 r. na Ziemie Odzyskane, dokładniej – do Wałbrzycha.

Reklama

Kościół Aniołów Stróżów, poniemiecki, strzelisty, z czerwonej cegły, stoi do dziś. Ksiądz proboszcz, nasz rodak serdeczny, uczył nas katechizmu z tym charakterystycznym wschodnim zaśpiewem i co rusz się zamartwiał: – Co z wami dalej będzie, co będzie? Przecież z komunistami żyć się nie da. I choć dobry Bóg każe nam miłować nieprzyjaciół swoich, wy lepiej swoje rozeznanie miejcie…

Więc ja się za tych nieprzyjaciół gorąco modliłam, prosząc, by Bóg zadziałał u nich w sprawie taty. Żeby go nam oddali. I zadziałał! Oczywiście, w mojej pamięci pozostał maj, błękitne cudne niebo, kościół i ja w białej sukience. Przed kościołem oślepia mnie słońce, jakaś męska postać nachyla się i całuje mnie w rękę. Jak dorosłą. Mama płacze, robi się rwetes, ciotka wzywa na świadków wszystkich świętych. A ja wtulam się w ojcowską marynarkę. I jak tu nie pamiętać? Wymodliłam cud!

7 grzechów

Justyna. I Komunia św.: maj 1975 r. – W sklepach GS-u nie było nic, więc mama ciągle martwiła się, że dziecko pójdzie do I Komunii św. w worku po mące, bo przynajmniej biały. Natomiast tata dużo rozmawiał ze mną o Bogu. Podejrzewał, że nie przykładam się do nauki katechizmu. W tamtych czasach katecheza odbywała się w salkach przykościelnych, a w takim małym miasteczku jak nasze wystarczyło, żeby proboszcz krzywo popatrzył, a rodzice już wiedzieli, że znów na religii zrobiłam z siebie głupka. W każdym razie uczyłam się razem z tatą Dekalogu, 7 grzechów głównych, 7 darów Ducha Świętego itd. Po wielu latach uprzytomniłam sobie, że chyba nigdy potem nie byliśmy z tatą tak blisko. Z wyjątkiem tego krótkiego czasu zawsze wydawał mi się kochanym, ale nieco dalekim i stale zapracowanym człowiekiem. Dlatego teraz namawiam swoje dzieci, by nie żałowały czasu na takie rozmowy ze swoimi pociechami. Bo to w człowieku zostaje. Jakiś mądry ksiądz powiedział, że jak się nie zakochamy w Bogu w dzieciństwie, to w dorosłości będzie nam podwójnie ciężko. Pamiętam, że rodzice poświęcali mi wtedy dużo uwagi. Innej niż zwykle, bo nie chodziło o jedzenie i ciepły szalik. Chodziło o sprawy ważne, byłam wtajemniczana w sprawy dorosłych. A spowiedź święta i mój własny spis grzechów zrobiony w zeszycie 16-kartkowym w kratkę? Pół nocy pisałam i wyszedł niecały słupek. Koleżanka miała stronę i trochę. Więc pobiegłam do mamy, żeby pomogła dopisać. Odłożyła wszystko, żeby porozmawiać i wytłumaczyć.

Reklama

Kilka lat temu chodziłam z synową na spotkania przedkomunijne. A tam wrzawa i gniew, że trzeba z dzieckiem przerabiać katechizm, a tego powinni nauczyć na lekcji religii, bo przecież „za coś się tym katechetom pensje płaci”. Coś się zmieniło w pojmowaniu świata, jakiś przekaz międzypokoleniowy został zaburzony. Moi rodzice, żyjący w czasach, gdy za chodzenie do kościoła można było dostać np. odmowę przydziału na materiały budowlane, uczyli mnie podstaw wiary, tak jak robili to wcześniej ich rodzice. Dziś chyba niewiele się w tej kwestii dzieje. Czy wszystko można wytłumaczyć zapracowaniem? Mnie tata sadzał na kolanach, brał do ręki stary modlitewnik z pozaginanymi rogami. Na końcu były zapisane najważniejsze prawdy wiary. Wodził dużym palcem linijka po linijce, tak trochę niezgrabnie, a ja czytałam… Nawet jeśli potem coś pokręciłam, np. mówiłam: „krzcij ojca i matkę oną”. Tata spokojnie i mozolnie wieczorem odwracał kartki starej książeczki. Tak… najbardziej z tamtego dnia pamiętam, że wreszcie pojęłam, o co chodzi z tą I Komunią św. Dzięki, Tato...

Niebiosa się otworzą

Maciek. I Komunia św.: maj 1995 r. – Zorganizowano mi uroczystość w stylu amerykańskich seriali. Było okazałe przyjęcie, masa prezentów, cały dom gości. Przepraszam z góry moich rodziców i krewnych, ale… nic z tego nie pamiętam. Wiem, że się napracowali, że były emocje i nerwy, że poszło sporo pieniędzy. Nawet kiedyś mówiono mi, że potem z chłopakami z klasy licytowaliśmy się, kto co dostał. Nie pamiętam tego. Naprawdę. Rozumiem, że taką uroczystość trzeba przygotować, bo przyjdzie cała rodzina i w ogóle… Nie krytykuję tych, którzy się starają, ale chciałbym, żeby wiedzieli, iż w ważnym dniu pamięta się to, co sprawia, że ten dzień jest ważny. Proste, prawda? Co pamiętam? Że byłem strasznie przejęty. Wydawało mi się, że stanie się coś spektakularnego – niebiosa się otworzą lub coś w tym stylu. W końcu przyjmuję żywego Boga. Stwórcę wszech rzeczy, Pana czasu i człowieczego losu. Ksiądz wyliczał długą listę łask, które na nas spłyną. Więc czekałem, kiedy spłyną. I coś się zadziało tego dnia, bo nie sprowokował mnie ani jeden z moich kuzynów. Chodziłem w glorii chwały, spokojny i grzeczny jak nigdy. Mama pod wieczór biegała za mną z termometrem, przekonana, że mam gorączkę, że zachorowałem.

Reklama

Po latach, w duszpasterstwie akademickim, rozmawialiśmy o pamiętaniu istotnych wydarzeń budujących naszą duchowość. I wbrew pozorom w sytuacji, gdy bagatelizuje się I Komunię św., nazywając ją „małym weselem”, wielu z nas sporo pamięta z dnia swojego pierwszego pełnego uczestnictwa we Mszy św.

Rozmowy podsłuchane

Anna, mama Patrycji. – Na jakiś tydzień przed godziną zero, czyli niedzielą I Komunii św. córki, siedziałam na ławkach przed kościołem z innymi mamami. Omawiałyśmy w detalach sposób ustrojenia kościoła, co o której godzinie ma się wydarzyć, kto za co odpowiada. A nasze dziewczynki w kółeczku na trawniku obok też były strasznie zagadane. Przysunęłam się bliżej, żeby podsłuchać... I do dziś pamiętam uczucie, które mnie wtedy dopadło. Wstyd połączony z dumą. Wstyd za siebie, a duma z córki. My klepałyśmy o głupstwach, a Patrycja z koleżankami rozmawiały... o Bogu.

2015-05-13 09:39

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

8 lat temu zmarł ks. Jan Kaczkowski

2024-03-27 22:11

[ TEMATY ]

Ks. Jan Kaczkowski

Piotr Drzewiecki

Ks. dr Jan Kaczkowski

 Ks. dr Jan Kaczkowski

28 marca 2016 r. w wieku 38 lat zmarł ks. Jan Kaczkowski, charyzmatyczny duszpasterz, twórca Hospicjum św. o. Pio w Pucku, autor i współautor popularnych książek. Chorował na glejaka - nowotwór ośrodka układu nerwowego. Sam będąc chory, pokazywał, jak przeżywać chorobę i cierpienie - uczył pogody, humory i dystansu.

Ks. Jan Kaczkowski urodził się 19 lipca 1977 r. w Gdyni. Był bioetykiem, organizatorem i dyrektorem Puckiego Hospicjum pw. św. Ojca Pio. W ciągu dwóch lat wykryto u niego dwa nowotwory – najpierw nerki, którego udało się zaleczyć, a później glejaka mózgu czwartego stopnia. Po operacjach poddawany kolejnym chemioterapiom, nadal pracował na rzecz hospicjum i służy jego pacjentom. W BoskiejTV prowadził swój vlog „Smak Życia”.

Podziel się cytatem

CZYTAJ DALEJ

Gorzkie Żale to od ponad trzech wieków jedno z najpopularniejszych nabożeństw pasyjnych w Polsce

2024-03-28 20:27

[ TEMATY ]

Gorzkie żale

Grób Pański

Karol Porwich/Niedziela

Adoracja przy Ciemnicy czy Grobie Pańskim to ostatnie szanse na wyśpiewanie Gorzkich Żali. To polskie nabożeństwo powstałe w 1707 r. wciąż cieszy się dużą popularnością. Tekst i melodia Gorzkich Żali pomagają wiernym kontemplować mękę Jezusa i towarzyszyć Mu, jak Maryja.

Autorem tekstu i struktury Gorzkich Żali jest ks. Wawrzyniec Benik ze zgromadzenia księży misjonarzy świętego Wincentego à Paulo. Pierwszy raz to pasyjne nabożeństwo wyśpiewało Bractwo Świętego Rocha w 13 marca 1707 r. w warszawskim kościele Świętego Krzyża i w szybkim tempie zyskało popularność w Warszawie, a potem w całej Polsce.

CZYTAJ DALEJ

Abp Galbas w Sosnowcu przeprosił wiernych za każde zgorszenie, które kiedykolwiek spowodowali księża

2024-03-28 23:35

[ TEMATY ]

Abp Adrian Galbas

flickr.com/episkopatnews

Abp Adrian Galbas

Abp Adrian Galbas

- Kościelne postępowanie w bulwersującej sprawie sprzed miesięcy dobiega końca - powiedział abp Adrian Galbas SAC, administrator apostolski diecezji sosnowieckiej sede vacante. W czasie Mszy Wieczerzy Pańskiej, którą odprawił w sosnowieckiej bazylice katedralnej, przeprosił wiernych za każde zgorszenie, które kiedykolwiek spowodowali księża.

- Po podjęciu ostatecznych decyzji, zostanie o nich poinformowana opinia publiczna. Także w sprawie, która w ostatnich dniach spowodowała, że diecezja sosnowiecka znalazła się na czołówkach gazet, jestem zdeterminowany, by wszystko wyjaśnić i adekwatnie zareagować. Proszę przyjąć moje zapewnienie, że nic w tej, jak i w żadnej innej gorszącej sprawie, nie jest i nie będzie zbagatelizowane - powiedział.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję