Zapłonęło niebo nad Ukrainą, nad Europą. Świat ogarnął niepokój, bo przecież każdy konflikt, mniejszy czy większy, lokalny czy rozciągający się na większych terytoriach, powoduje lęk i obawy. Wiemy z historii, jaki lęk przeżywali ludzie przed rokiem 1939. I przyszła straszna wojna, która dotknęła wiele krajów, w tym szczególnie naszą Ojczyznę. Zginęło co najmniej 50 mln ludzi! To prawdziwa tragedia dla ludzkości. Nic więc dziwnego, że ogarnia nas niepokój, a nasze myśli ogniskują się wokół wszystkich możliwych pokojowych rozwiązań konfliktu. Tak bardzo widać w takich sytuacjach, czy wysokie polityczne stanowiska piastują właściwi ludzie, odpowiedzialni za kraje i narody.
Nasze myśli wybiegają dzisiaj również do św. Jana Pawła II, Polaka – wzoru wiary i życia, który nie ignorował nigdy żadnego spotkania z pojedynczym człowiekiem, zwłaszcza tym potrzebującym, ale który umiał także właściwie prowadzić rozmowy z największymi politykami świata, zwłaszcza gdy zagrożony był pokój.
Pokładamy wielką ufność w tym świętym patronie naszego narodu. Jego misyjnym przesłaniem stało się niejako Boże miłosierdzie, które głosił, ta Boża iskra, która wyjdzie z Polski i jest tak bardzo potrzebna całemu światu. Miłosierdzie, w które bogaty jest Pan Bóg, i to, które i my możemy świadczyć z wyobraźnią, z jak największym rozeznaniem i wyczuciem jego potrzeby, sprawia, że nie ma sytuacji bez wyjścia: zawsze możemy zwrócić swoje oczy na miłosiernego Boga i liczyć na Jego miłosierną miłość. Polecajmy Mu zatem również narody, szczególnie te uwikłane w sytuacje konfliktowe, także Ukrainę i Rosję, prosząc Boga także o światło dla Unii Europejskiej, by umiała zachować swoją solidarność i uczciwość wobec wszystkich krajów Unii oraz chrześcijańską tożsamość, żeby czuła się odpowiedzialna za świat prawdziwych wartości.
Św. Jan Paweł II pokazał współczesnemu człowiekowi, jak bardzo jest on naznaczony obecnością Boga, jak mocno prawo Boże wpisane jest w naturę ludzką. Ukazał nam piękną perspektywę cywilizacji życia i miłości, która daje impuls do radości i rozwoju. I gdy zagrożone jest życie wielu ludzi, ten Papież, tak kochający człowieka, wskazuje mu drogi ocalenia i jednocześnie źródło zrozumienia sensu życia i spełnienia. Tym źródłem jest Jezus Chrystus, bez którego – jak stwierdza Jan Paweł II – nie sposób zrozumieć człowieka. Chrystus jest drogą człowieka, prawdą o nim i życiem dla niego.
W tym duchu zwracamy się dziś do św. Jana Pawła II o pomoc w tym, byśmy jak najliczniej mogli odnaleźć się na tej Chrystusowej drodze, wszyscy, a przede wszystkim nasi decydenci i politycy. Temu służy cała bogata spuścizna Jana Pawła II, jego dokumenty, listy apostolskie i przemówienia wygłaszane w różnych sytuacjach, ale także zapisy filmowe z tak wielu uroczystości z jego udziałem, a nawet zdjęcia z nim i różańce przez niego ofiarowane – relikwie, których jest wiele w naszych rodzinach. Jan Paweł II to po prostu jeden wielki drogowskaz.
Nie można pominąć tu znaczącego dla Kościoła i świata pontyfikatu Jana XXIII, który poprzez zwołanie Soboru Watykańskiego II otworzył Kościół powszechny na potrzeby współczesności. Do niego to nawiązał bezpośrednio Jan Paweł II, przyjmując jego imię dla swojego pontyfikatu, jak również włączając w swoje działanie ustalenia soborowe.
Niech więc ci wielcy papieże i wielcy ludzie, kanonizowani jednego dnia – w Niedzielę Bożego Miłosierdzia 2014 r., będą najlepszymi patronami dla współczesnego świata i całego Kościoła świętego. Niech będą duchem ożywiającym dla ludzkości, znakiem otwarcia Kościoła na najważniejsze potrzeby ludzkie, m.in. na sprawę pokoju na świecie. Wyrazem tej troski jest m.in. encyklika Jana XXIII „Pacem in terris”, a cała praca apostolska Jana Pawła II temu pokojowi – także pokojowi w człowieku – służyła. Oby „pacem in terris” – pokój na ziemi zaistniał i dzisiaj, w czasie, kiedy jesteśmy tak mocno objęci iskrą Bożego miłosierdzia, która wychodzi z Polski.
Cud jest dotknięciem innej rzeczywistości, ale nie po to, by działy się fajerwerki, tylko by budzić nadzieję i zmieniać życie na lepsze. Tak stało się w przypadku Floribeth Mory Diaz – mówiła Elżbieta Ruman, autorka książki „Uzdrowiona. Kostarykański cud Jana Pawła II”. Prezentacja książki odbyła się w środę 2 kwietnia w Domu Arcybiskupów Warszawskich.
Autorka opisuje, jak docierała do informacji o cudzie (komórka postulatora procesu, ks. Sławomira Odera, milczała), jak kontaktowała się z przyjaciółmi z Ameryki Łacińskiej. Wraz z operatorem TVP przybyli do Kostaryki, by wysłuchać opowieści Floribeth Mory Diaz. Matka i babka licznej rodziny zachorowała w kwietniu 2011 na tętniaka mózgu, została też częściowo sparaliżowana. Lekarze zdiagnozowali wyjątkowo rzadkiego tętniaka, a lekarze nie dawali żadnej nadziei - polecili mężowi zabrać żonę do domu, gdzie miała czekać na śmierć.
Bohaterzy wydarzeń konkretnie i bez egzaltacji opowiadają polskiej dziennikarce o chwili, gdy w ich życie wkroczył cud. Floribeth wróciła do domu w Wielką Sobotę 2011 r. i od tego dnia rodzina codziennie odmawiała różaniec przed dużym zdjęciem Jana Pawła II prosząc o jej uzdrowienie. Kobieta obejrzała też telewizyjną transmisję beatyfikacji papieża Wojtyły i nagle poczuła się na tyle lepiej, że o własnych siłach mogła wstać z łóżka. Ostatecznie po siedmiu miesiącach wróciła do zdrowia i umieściła swoje świadectwo na internetowych stronach, na której wpisywali się ludzie z całego świata.
„Cud dodaje nadziei, świadczy o tym, że nigdy nie można jej tracić. W dzisiejszym świecie, który często budzi lęk, ludzie tracąc nadzieję, gubią swoją duchowość” – mówiła podczas prezentacji Elżbieta Ruman.
Jak dodawała, cud jest „dotknięciem innej rzeczywistości, ale nie po to, by działy się fajerwerki, tylko by budzić nadzieję i zmieniać życie na lepsze”. Tak było w przypadku Floribeth – zupełnie przez nią nieoczekiwany znak, jakim było uzdrowienie, zmienił życie całej jej rodziny. Mimo, iż uznała, że wszystko będzie tak jak dawniej, obecnie nie ustaje w wysiłkach, by dawać świadectwo tego, co się stało. Odwiedza nawet najmniejsze wioski i opowiada o cudzie. W jej aktywność angażują się także mąż i dwaj dorośli synowie.
Zdaniem Elżbiety Ruman, cud uzdrowienia wniósł w życie Floribeth przede wszystkim spokój, którego wcześniej nie zaznawała. Autorka uświadomiła to sobie od pierwszych chwil spotkania z Kostarykanką. - Chce się przy niej być, ten wewnętrzny spokój w niej jest. Cud to było uzdrowienie jej duszy, a dopiero później – ciała – wyjaśniła.
Dziennikarka opisała też kolejne etapy żmudnego badania cudu, przeprowadzonego w listopadzie i grudniu 2012 r. Papież Franciszek podpisał dekret potwierdzający cud za wstawiennictwem bł. Jana Pawła II 5 lipca 2013 r., po czym kuria w stolicy kraju San José mogła poinformować o szczegółach opinię publiczną na konferencji prasowej.
„Cuda się zdarzają, i myślę, że mało jest takich ludzi, którzy by całkiem w to nie wierzyli. Nie zdarzają się natomiast w takich sposób, w jaki ludzie tego by chcieli” – mówił podczas prezentacji kard. Kazimierz Nycz.
Metropolita warszawski przypomniał, że beatyfikacja kandydata na ołtarze pozwala na czcić go potem w Kościele lokalnym, kanonizacja natomiast poszerza kult na Kościół powszechny, czego wyrazem jest m.in. umieszczenie wspomnienia świętego w kalendarzu liturgicznym. – Przy Janie Pawle II ta reguła się nie sprawdza, dlatego że jest tak znany, że poza formalną zmianą prawno-liturgiczną po kanonizacji będzie czczony w Kościele tak samo, jak jest czczony jako beatyfikowany – zauważył hierarcha.
„Ufajmy, że kanonizacja przyczyni się do tego, że świat jeszcze lepiej pozna pontyfikat i nauczanie papieża, a przede wszystkim – że my wszyscy zabierzemy się do naśladowania Jana Pawła II w jego drodze do świętości” – dodał kard. Nycz.
Przypomniał, że stwierdzony cud w procesie beatyfikacyjnym lub kanonizacyjnym ma świadczyć o rzeczywistym kulcie kandydata na błogosławionego czy świętego. Przestrzegł jednak, by nie skupiać się wyłącznie na osobie osoby uzdrowionej za wstawiennictwem przyszłego świętego, a tak się często dzieje w przekazach medialnych. – Dziś panuje swoista moda na wydobywanie z cienia tego, kto został uzdrowiony. Świadectwo chrześcijańskie uzdrowionego świadczy jednak nie o tym, kto je daje, ale o cichym, nieustannym działaniu Boga w sercu człowieka. Być przedmiotem cudu w przypadku uzdrowienia za sprawą Jana Pawła II, czy kogokolwiek innego – to nie jest beatyfikacja tego człowieka. Mówmy przede wszystkim o Panu Bogu – podkreślił.
Książka ma także dodatkowy walor - autorka opowiada o swojej egzotycznej podróży, zapoznaje czytelników z historią Kostaryki, opisuje pejzaże i miejscową kuchnię. Opisuje też losy swoich bohaterów, których łączy jedno - wielka cześć do Jana Pawła II i wspomnienia o jego jedynej pielgrzymce w tym kraju w 1983 r. To właśnie dlatego cud za jego wstawiennictwem wydarzył się właśnie tutaj, żeby to jakoś mieszkańcom Kostaryki wynagrodzić - tłumaczył Elżbiecie Ruman jeden z księży.
Zdaniem recenzentki, red. Barbary Sułek-Kowalskiej (z tygodnika „Idziemy”) książka Elżbiety Ruman to reportaż niezwykły ze względu na wieloraką rolę, jaką spełnia: jest bowiem właśnie zarówno dokumentem podróżniczym, jak i reportażem „w 100 procentach ewangelizacyjnym” oraz w pewnym stopniu - śledczym. – Autorka nie tylko poszukuje początków cudu na Kostaryce, ale też buszuje w Watykanie, spotykając się m.in. z postulatorem ks. Sławomirem Oderem. Do każdej sytuacji podchodzi z niezawodnym instynktem reporterskim, ale przede wszystkim z wielką wiarą – podkreśliła Sułek-Kowalska.
Podczas spotkania werbista o. Andrzej Danilewicz poinformował też o planach pobytu Floribeth Mory Diaz w Polsce. Wizyta bohaterki książki potrwa półtora miesiąca, a będzie możliwa m.in. dzięki zawiązaniu z nią kontaktu poprzez polskich werbistów, którzy pracują w Kostaryce. Floribeth weźmie udział m.in. w czuwaniu dla rodzin polskich misjonarzy na Jasnej Górze w nocy z 10 na 11 maja. Odwiedzi także wiele miejsc związanych z osobą Jana Pawła II, będzie gościem parafii zarówno w dużych miastach, jak i mniejszych miejscowościach.
Floribeth Mora Diaz przyjedzie do Polski z mężem i dwoma synami. – Przyjazd do Polski, kraju jej ukochanego papieża, było jej marzeniem. Razem będą przede wszystkim dawać świadectwo o tym, co się wydarzyło oraz ich wiary, która dzięki cudowi jeszcze bardziej w rodzinie się pogłębiła – dodał o. Danilewicz.
Elżbieta Ruman, „Uzdrowiona. Kostarykański cud Jana Pawła II”, Wydawnictwo „Znak”, Kraków 2014.
Słowa św. Tomasza z Akwinu: bonum est diffusivum sui - dobro z natury się rozlewa przypomniał abp Wojciech Polak podczas przedświątecznego spotkania osób konsekrowanych obecnych w archidiecezji gnieźnieńskiej. Opłatkiem i życzeniami podzielili się w niedzielę ojcowie, bracia i siostry zakonne z różnych zgromadzeń i zakonów.
W przedświątecznym spotkaniu zorganizowanym 14 grudnia w Centrum Edukacyjno-Formacyjnym w Gnieźnie uczestniczyli także: biskup pomocniczy gnieźnieński Radosław Orchowicz i ks. kan. Wojciech Rzeszowski, wikariusz biskupi ds. zakonnych.
o. Grzegorz Gut CSsR, proboszcz i kustosz Sanktuarium Matki Bożej Tuchowskiej /mfs
Archiwum sanktuarium
Już od ponad roku prowadzimy działania zmierzające do renowacji cudownego obrazu Matki Bożej Tuchowskiej. Przeszliśmy przez całą procedurę związaną z badaniami, na podstawie których można podjąć dalsze działania.
Sanktuarium Matki Bożej Tuchowskiej zaliczane jest do sanktuariów ponadregionalnych. Centralnym wydarzeniem, które skupia ponad 100 tys. pielgrzymów, jest Wielki Odpust Tuchowski trwający od 1 do 9 lipca. To najstarsze sanktuarium Maryjne diecezji tarnowskiej sięgające swoją historią 1079 roku, kryjące największy skarb, jakim jest pochodzący z pierwszej połowy XVI wieku słynący łaskami obraz Matki Bożej Tuchowskiej.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
