Beata Karakiewicz – pierwsza położna w Polsce – profesorem belwederskim
Prof. dr hab. Beata Karakiewicz urodziła się 25 marca 1965 r. w Trzebiatowie w rodzinie inteligenckiej. Po ukończeniu szkoły średniej w 1985 r. podjęła naukę w Medycznym Studium Zawodowym na Wydziale Położnych w Szczecinie.
W 1989 r. podjęła pracę w Zakładzie Podstawowej Opieki Zdrowotnej PAM. W latach 1989-1993 studiowała na Wydziale Psychologii i Pedagogiki Uniwersytetu Szczecińskiego – kierunek pedagogika specjalna – rewalidacja osób upośledzonych umysłowo. Po obronie pracy doktorskiej pt. „Wpływ warunków życia w rodzinie na stan zdrowia dzieci niepełnosprawnych” i otrzymaniu stopnia doktora nauk medycznych od 1 października 1999 r. objęła stanowisko adiunkta. W 2008 r. po złożeniu rozprawy habilitacyjnej pt. „Ocena wpływu wybranych czynników środowiskowych na rozwój oraz występowanie zaburzeń zachowania u dzieci z autyzmem” uchwałą Rady Naukowej Wydziału Lekarskiego PAM w Szczecinie uzyskała stopień doktora habilitowanego nauk medycznych w zakresie medycyny i jednocześnie mianowanie na stanowisko profesora nadzwyczajnego.
Reklama
Od początku pracy zawodowej godziła pracę w zakładzie teoretycznym w Katedrze Medycyny Rodzinnej z pracą rehabilitacyjną, rewalidacyjną, resocjalizacyjną i wychowawczą osób niepełnosprawnych, chorych przewlekle i uzależnionych. W latach 1993-2000 prowadziła zajęcia terapeutyczno-rewalidacyjne z młodzieżą „trudną” z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim w ramach etatu wychowawczego w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym nr 2 w Szczecinie. W latach 1998-2008 była wolontariuszką w Centrum Psychiatrycznym w Szczecinie. W latach 2009-2011 była ekspertem do oceny projektów w ramach 7. Programu Ramowego UE w Brukseli. Jest członkiem Zespołu Ekspertów do oceny merytoryczno-technicznej projektów finansowanych przez UE w województwie zachodniopomorskim w ramach programu RPO. Opracowała projekt finansowany przez UE w konkursie POKL: „Przedsiębiorczy Profesjonalista w Polskim Systemie Zdrowia Publicznego 2010-2014”. Obecnie jest kierownikiem tego projektu. W ramach projektu odbywała staże naukowe w Templa University of Philadelphia USA, UCONN University Department of Community Medicine USA, School of Population & Public Health BC University Vancouver Kanada.
Od 2009 r. jest Członkiem Krajowej Rady Akredytacyjnej Szkolnictwa Medycznego w Ministerstwie Zdrowia. Od 2010 r. pełni funkcję prezesa Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Zdrowia Publicznego i wiceprzewodniczącej ZG Polskiego Towarzystwa Medycyny Środowiskowej.
W październiku 2011 r. została powołana do Komitetu Zdrowia Publicznego Polskiej Akademii Nauk. Z ramienia Ministra Zdrowia jestem członkiem Rady Naukowej Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego w Warszawie.
Dotychczasowy dorobek naukowy prof. Beaty Karakiewicz obejmuje 320 prac opublikowanych w czasopismach recenzowanych. W swoim dorobku posiada 5 nagród naukowych Rektora PAM oraz 8 nagród dydaktycznych.
Główny punkt jej zainteresowań naukowo-badawczych stanowi problematyka dotycząca zagadnień z zakresu zdrowia publicznego i medycyny środowiskowej.
Podstawą prowadzonych przez Panią Profesor oddziaływań terapeutycznych i rehabilitacyjnych jest terapia pedagogiczna, logopedyczna resocjalizacja i readaptacja społeczna. Od 2000 r. jest wykładowcą na Kongresach i Zjazdach Polskiego Towarzystwa Medycyny Rodzinnej, a od 2008 r. na corocznej Konferencji Naukowej Top Medical Trends.
Od 1997 r. sprawuję opiekę merytoryczną i dydaktyczną nad Studenckim Kołem Naukowym Medycyny Rodzinnej, które aktywnie uczestniczy w corocznych sesjach STN.
Reklama
Od 2000 do 2005 r. kierowała Samodzielną Pracownią Pielęgniarstwa Rodzinnego. Od 2005 r. do chwili obecnej kieruje Zakładem Zdrowia Publicznego. Jest promotorem 10 prac doktorskich, recenzentem 17 prac doktorskich i 125 prac magisterskich, promotorem 101 prac magisterskich oraz 12 prac licencjackich realizowanych na Wydziale Nauk o Zdrowiu. W latach 2006-2010 pełniła funkcję pełnomocnika Rektora PAM ds. utworzenia kierunku zdrowie publiczne.
Należy do czterech Polskich Towarzystw Naukowych: Polskiego Towarzystwa Zdrowia Publicznego, Polskiego Towarzystwa Medycyny Środowiskowej, Polskiego Towarzystwa Medycyny Rodzinnej oraz Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Jest aktywnym członkiem European Public Health Association. Uczestniczy w pracach tego Towarzystwa w ramach międzynarodowego projektu PHIRE.
Jako członek Rady Naukowej Fundacji na rzecz Dzieci Zagłębia Miedziowego biorze aktywny udział w pracach dotyczących analizy zagrożeń środowiskowych i ich wpływu na stan zdrowia dzieci i młodzieży.
W 2001 r. jako wykładowca przeprowadziła 35 spotkań szkoleniowych dla nauczycieli szkół podstawowych i ponadpodstawowych z zakresu; „Profilaktyka uzależnień u dzieci i młodzieży” w oparciu o program autorski zatwierdzony przez Centrum Psychiatryczne w Szczecinie.
W 2003 r. zorganizowała wolontariat studencki zajmujący się edukacją zdrowotną w środowisku małych miast i wsi. W latach 2003-2007 studenci pod jej kierunkiem przeprowadzili 70 szkoleń dla dzieci i młodzieży z zakresu promowania zdrowego stylu życia. W 2011 r. zorganizowała Centrum Wolontariatu Studenckiego przy Miejskim Ośrodku Pomocy Rodzinie w Szczecinie.
Od 2011 r. powołano Panią Profesor do Rady Programowej do spraw realizacji Narodowego Programu Ochrony Zdrowia Psychicznego przy Prezydencie miasta Szczecina.
Reklama
Jest organizatorem licznych projektów dydaktycznych dla studentów organizowanych w formie konferencji i warsztatów, tj. koordynacja ogólnopolskiego projektu „Uczelnie wolne od uzależnień”, „Tobbaco free cities”, cyklicznych spotkań i konferencji dla pracowników medycznych i pacjentów, „Cukrzyca bez tajemnic”, Metody nerkozastępcze – sposobem na życie pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek”, „Opieka nad pacjentem z chorobą niedokrwienną mięśnia sercowego”. W 2008 r. została odznaczona odznaczeniem państwowym „Zasłużony dla Ochrony Zdrowia”.
W perspektywie przedstawionego bogatego dorobku naukowego i specjalistycznego doświadczenia Prezydent RP postanowieniem z 19.02.2014 r. przyznał dr hab. Beacie Karakiewicz tytuł naukowy profesora nauk o zdrowiu.
Serdecznie gratulujemy i życzymy dalszych sukcesów.
Po Bożych ścieżkach ziemskiego życia wraz ze swoimi parafianami z Dydni wędrował śp. ks. prał. Adam Drewniak, wieloletni proboszcz, wielki człowiek, zawsze tak samo uśmiechnięty, życzliwy, a nawet usłużny
Ksiądz prał. Adam Drewniak pracę duszpasterską rozpoczął w 1978 r., gdy po święceniach kapłańskich został skierowany do parafii w Majdanie Królewskim k. Nowej Dęby. Po dwóch latach pracy w tej parafii został przeniesiony na kolejną placówkę – do Dydni , gdzie obowiązki kapłańskie pełnił przez dwa lata. Następnie zostaje przeniesiony do Krosna, do fary, by tam na krośnieńskiej ziemi pracować i co dzień dawać świadectwo o Chrystusie. Praca w Krośnie była dwuletnim rozstaniem Księdza Adama z parafią Dydnia. Powraca tu i na dydeńskiej ziemi pozostaje już do końca swojego ziemskiego życia. Zapewne było to wielkie wyzwanie dla młodego kapłana, ale także dowód ogromnego zaufania od przełożonych, którzy powierzyli mu parafię niełatwą, rozległą, z czterema kaplicami dojazdowymi.
Szkaplerz to najpopularniejsza obok Różańca świętego forma pobożności maryjnej. Historia szkaplerza sięga góry Karmel w Ziemi Świętej, kiedy to duchowi synowie proroka Eliasza prowadzili tam życie modlitewne. Było to w XII wieku. Z powodu prześladowań ze strony Saracenów bracia Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel przenieśli się do Europy i dali początek zakonowi zwanemu karmelitańskim.
W południowej Anglii w Cambridge mieszkał pewien bogobojny człowiek - Szymon Stock, generał zakonu, który dostrzegając grożące zakonowi niebezpieczeństwa, modlił się gorliwie i błagał Maryję, Najświętszą Dziewicę, o pomoc. Pewnej nocy, z 15 na 16 lipca 1251 r., ukazała mu się Najświętsza Panienka w otoczeniu aniołów. Szymon otrzymał od Maryi brązowy szkaplerz i usłyszał słowa: „Przyjmij, Synu najmilszy, szkaplerz Twego zakonu jako znak mego braterstwa, przywilej dla Ciebie i wszystkich karmelitów. Kto w nim umrze, nie zazna ognia piekielnego. Oto znak zbawienia, ratunek w niebezpieczeństwach, przymierze pokoju i wiecznego zobowiązania”. Od tamtej pory karmelici noszą szkaplerz, czyli dwa prostokątne skrawki wełnianego sukna z naszytymi wyobrażeniami Matki Bożej Szkaplerznej i Najświętszego Serca Pana Jezusa, połączone tasiemkami. Słowo „szkaplerz” pochodzi od łacińskiego słowa „scapulae” (plecy, barki) i oznacza szatę, która okrywa plecy i piersi. Papież Pius X w 1910 r. zezwolił na zastąpienie szkaplerza medalikiem szkaplerznym.
Do wielkiej Rodziny Karmelitańskiej chcieli przynależeć wielcy tego świata - królowie, książęta, możnowładcy, ale i zwykli, prości ludzie. Dzięki papieżowi Janowi XXII - temu samemu, który wprowadził święto Trójcy Świętej i wyraził zgodę na koronację Władysława Łokietka - szkaplerz stał się powszechny. Papież miał objawienia. Matka Boża przyrzekła szczególne łaski noszącym pobożnie szkaplerz karmelitański. A Ojciec Święty ogłosił te łaski światu chrześcijańskiemu bullą „Sabbatina” z dnia 3 marca 1322 r. Bulla mówiła o tzw. przywileju sobotnim. Szczególne prawo do pomocy ze strony Maryi w życiu, śmierci i po śmierci mają ci, którzy noszą szkaplerz. Jest to niejako suknia Maryi, czyli znak i nieomylne zapewnienie macierzyńskiej opieki Matki Bożej. Kto nosi szkaplerz karmelitański, ten otrzymuje obietnicę, że dusza jego wkrótce po śmierci będzie wyzwolona z czyśćca. Stanie się to w pierwszą sobotę miesiąca po śmierci. Oczywiście, pod warunkiem, że ta osoba nosiła szkaplerz w należytym duchu i żyła prawdziwie po chrześcijańsku, zachowała czystość według stanu i modliła się modlitwą Kościoła.
Jan Paweł II pisał do przełożonych generalnych Zakonu Braci NMP z Góry Karmel i Zakonu Braci Bosych NMP z Góry Karmel, że w znaku szkaplerza zawiera się sugestywna synteza maryjnej duchowości, która ożywia pobożność ludzi wierzących, pobudzając ich wrażliwość na pełną miłości obecność Maryi Panny Matki w ich życiu. „Szkaplerz w istocie jest «habitem» - podkreślał Ojciec Święty. - Ten, kto go przyjmuje, zostaje włączony lub stowarzyszony w mniej lub więcej ścisłym stopniu z zakonem Karmelu, poświęconym służbie Matki Najświętszej dla dobra całego Kościoła. Ten, kto przywdziewa szkaplerz, zostaje wprowadzony do ziemi Karmelu, aby «spożywać jej owoce i jej zasoby» (por. Jr 2, 7) oraz doświadczać słodkiej i macierzyńskiej obecności Maryi w codziennym trudzie, by wewnętrznie się przyoblekać w Jezusa Chrystusa i ukazywać Jego życie w samym sobie dla dobra Kościoła i całej ludzkości” (por. Formuła nałożenia szkaplerza).
Papież Polak od wczesnych lat młodości nosił ten znak Maryi. I zawsze zaznaczał, jak ważny w jego życiu był czas, gdy uczęszczał do kościoła na Górce (Karmelitów) w Wadowicach. Szkaplerz przyjęty z rąk o. Sylwestra nosił do końca życia. (Szkaplerz św. Jana Pawła II znajduje się w klasztorze Karmelitów w Wadowicach.) W orędziu z okazji jubileuszu 750-lecia szkaplerza karmelitańskiego pisał, że szkaplerz „staje się znakiem przymierza i wzajemnej komunii między Maryją i wiernymi, a w rezultacie konkretnym sposobem zrozumienia słów Jezusa na krzyżu do Jana, któremu powierzył swą Matkę i naszą duchową Matkę”.
Matka Boża, kończąc swe objawienia w Lourdes i w Fatimie, ukazała się w szatach karmelitańskich jako Matka Boża Szkaplerzna. Wszystkie osoby noszące szkaplerz karmelitański mają udział w duchowych dobrach zakonu karmelitańskiego. Ten, kto go przyjmuje, zostaje na mocy jego przyjęcia związany mniej lub bardziej ściśle z zakonem karmelitańskim. Rodzinę Karmelu tworzą następujące kręgi osób: zakonnicy i zakonnice, Karmelitańskie Instytuty Życia Konsekrowanego, Świecki Zakon Karmelitów Bosych (dawniej zwany Trzecim Zakonem), Bractwa Szkaplerzne (erygowane), osoby, które przyjęły szkaplerz i żyją jego duchowością w różnych formach zrzeszania się (wspólnoty lub grupy szkaplerzne) oraz osoby, które przyjęły szkaplerz i żyją jego duchowością, ale bez żadnej formy zrzeszania się. Do obowiązków należących do Bractwa Szkaplerznego należy: przyjąć szkaplerz karmelitański z rąk kapłana; wpisać się do księgi Bractwa Szkaplerznego; w dzień i w nocy nosić na sobie szkaplerz; odmawiać codziennie modlitwę zaznaczoną w dniu przyjęcia do Bractwa; naśladować cnoty Matki Najświętszej i szerzyć Jej cześć.
Modlitwa do Matki Bożej Szkaplerznej
O najwspanialsza Królowo nieba i ziemi! Orędowniczko Szkaplerza świętego! Matko Boga! Oto ja, Twoje dziecko, wznoszę do Ciebie błagalne ręce i z głębi serca wołam do Ciebie: Królowo Szkaplerza, ratuj mnie, bo w Tobie cała moja nadzieja.
Jeśli Ty mnie nie wysłuchasz, do kogóż mam się udać?
Wiem, o dobra Matko, że Serce Twoje wzruszy się moim błaganiem i wysłuchasz mnie w moich potrzebach, gdyż Wszechmoc Boża spoczywa w Twoich rękach, a użyć jej możesz według upodobania.
Od wieków tak czczona, najszlachetniejsza Pocieszycielko utrapionych, powstań i swą potężną mocą rozprosz cierpienie, ulecz, uspokój mą zbolałą duszę, o Matko pełna litości! Ja wdzięcznym sercem wielbić Cię będę aż do śmierci. Na twoją chwałę w Szkaplerzu świętym żyć i umierać pragnę. Amen.
Obecnie w kościele uniwersyteckim trwa remont organów Sauera
Trwa renowacja ponad 100-letnich organów Sauera w archikatedrze św. Jana Chrzciciela - niegdyś największych na świecie. Już wiadomo, że po remoncie będą to drugie pod względem wielkości organy w Europie. Zabrzmią w 2027 roku. Z inicjatywy abp. Józefa Kupnego, metropolity wrocławskiego i dzięki wsparciu gminy Wrocław, przed rokiem ruszył remont 151-głosowego króla instrumentów - organów Sauera z archikatedry wrocławskiej.
Wielka renowacja przywróci ponad 100 rejestrów (barw), które przez dziesiątki lat milczały i nawet dla stałych bywalców katedry są nieznane. Przed remontem organy miały 151 głosów, wydobywanych przez ponad 13 tys. piszczałek. Po remoncie będą miały maksymalnie 195 głosów i 16 tys. piszczałek.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
