KATARZYNA CEJMER: - Jak zaczęła się Twoja przygoda pielgrzyma?

MATEUSZ GOŁOŚ: - Mówimy, że jesteśmy Kościołem pielgrzymującym. Nie trzeba ruszać się z domu, by zrozumieć sens tego stwierdzenia. Co jednak mamy zrobić, gdy wiemy, że to do nas Bóg mówi: „Idź”? Pierwsze kroki na pielgrzymiej drodze postawiłem jako dziecko. W wieku 8 lat rodzice zabrali mnie i moich braci na pieszą pielgrzymkę na Jasną Górę. Od tamtej pory brałem w niej udział każdego roku - aż do 18. roku życia bez przerwy, później zaś jeszcze dwukrotnie. Mogę powiedzieć, że pielgrzymki ukształtowały mnie jako młodego chłopaka i jako człowieka wierzącego. Oddziaływały na mój charakter, osobowość i wiarę. Były okazją do pracy nad sobą, do poznania niezwykłych ludzi, do duchowego rozwoju.

- Kiedy pierwszy raz usłyszałeś o pielgrzymim szlaku wiodącym do Santiago de Compostela?

- Kiedy pierwszy raz usłyszałem o Santiago de Compostela? Szczerze mówiąc, nie pamiętam… Nie pamiętam, czy ktoś mi o tym opowiadał, czy gdzieś o tym czytałem. Pierwsze moje wspomnienie związane z tym miejscem to wspomnienie mnie przeglądającego w internecie mapę Hiszpanii. Nie pamiętam również całego procesu decyzyjnego, wahania, ważenia plusów i minusów takiej pielgrzymki. Pamiętam siebie już zdecydowanego, pewnego swojego pomysłu i gotowego do jego realizacji. Wtedy o Santiago nie mówiło się jeszcze wcale. W księgarniach nie było jeszcze przewodników, od których teraz uginają się półki. W internecie istniała tylko jedna polska strona poświęcona takiemu pielgrzymowaniu.

- Czym jest właściwie Camino de Santiago?

- Czym jest Camino de Santiago? Czym jest Droga św. Jakuba? Jest ona jedną ze średniowiecznych tras pielgrzymkowych, które przecinały Europę, kierując wierzących w stronę trzech pielgrzymich miejsc ówczesnego świata: Jerozolimy, Rzymu oraz właśnie Santiago de Compostela, gdzie znajduje się grób św. Jakuba Apostoła. O samych trasach, historii ich kształtowania się, roli w historii oraz kulturze europejskiej można opowiadać godzinami. Niech nam tylko wystarczy stwierdzenie, że takiego pielgrzymowania w Polsce… nie znamy. W drogę rusza się samemu, samotnie - taki jest ideał. Istnieją wyznaczone szlaki, ciągle na nowo rekonstruowane (w tym najsłynniejszy: Camino Frances - Droga Francuska). Przy nich znajdują się rozrzucone schroniska dla pielgrzymów. I w zasadzie to tyle. Tylko tyle? Dokładnie. Nie ma tu wyznaczonych odcinków, planu dnia, liczby kilometrów do zrobienia. Nikt nam niczego nie planuje, nikt nie wyznacza trasy. Mamy tylko drogę i… ciszę - reszta należy do nas. Cały swój dobytek niesiemy na plecach. I idziemy. Idziemy. Drogą Francuską ok. 900 km. Drogą Północną ok. 800 km. Dzień po dniu, krok za krokiem. Przejście takiej trasy zajmuje około miesiąca. Po drodze spotykamy innych pielgrzymów z całego świata, mijamy przepiękne zabytki architektury, przede wszystkim zaś spotykamy się z niezwykłą przyrodą. Droga Francuska prowadzi nas początkowo przez Pireneje, by później wprowadzić na pustynną niemal ziemię Kastylii, zaś na koniec doprowadzić do niezwykłej Galicji. Droga Północna wiedzie zaś ciągle brzegiem oceanu. Dosłownie. Często idziemy plażą i klifami. Zdarza się też, że przepływamy łodziami zatoki.

- Jak zrodziła się myśl, aby wyruszyć do Santiago z Polski?

- Z mojego otoczenia byłem pierwszym, który ruszył w taką drogę. Dziś, 4 lata od tamtych wydarzeń, wielu spośród moich znajomych poszło w moje ślady. Ja również nie potrafiłem się zatrzymać. W 2010 r. przeszedłem Camino Frances, w 2011 r. część Camino del Norte. Tam postanowiłem, że postaram się wypełnić ideał Drogi św. Jakuba i wyruszę „z progu własnego domu”. Ta myśl nie wydała mi się specjalnie szalona. Gdy się pojawiła, natychmiast ją zaakceptowałem, podjąłem decyzję i odkryłem w sobie niezwykły pokój. Nad trasą pracowałem cały rok. Przekopałem internet, mapy, książki. Rozmawiałem z ludźmi, szukałem kontaktów. Poprosiłem o „list żelazny” od Księdza Biskupa w 6 językach państw, przez które planowałem przejść. Otrzymałem list i błogosławieństwo. 7 maja wieczorem ks. Tomasz Szmurło odprawił Eucharystię w mojej intencji w węgrowskiej bazylice, zaś rankiem 8 maja 2012 r. ruszyłem w drogę z Węgrowa do Santiago de Compostela. Z Polski do Hiszpanii. Miałem przed sobą ponad 4000 km, bowiem zdecydowałem się wybrać dłuższą drogę. Przeszedłem przez Polskę, Czechy, Austrię, Słowenię, Włochy, Francję i tak dotarłem do Hiszpanii. Reszta drogi była już znana. O każdym dniu tej wędrówki mógłbym napisać wiele. Ciężko jest mi nawet próbować opisać tutaj to wszystko, co mi się przydarzyło.

Druga część wywiadu ukaże się za dwa tygodnie.