Czwarty Światowy Zjazd Nauczycieli Polonijnych z 20 krajów odbył się w dniach 8-12 maja br. w Ostródzie. Organizatorem tego spotkania było Stowarzyszenie „Wspólnota Polska” wraz z Nordycką Unią Oświaty Polonijnej, zrzeszającą kraje skandynawskie oraz Finlandię i Islandię. W tegorocznym programie Zjazdu znalazły się trudne kwestie związane z jakością nauczania języka polskiego na obczyźnie oraz tworzenie stałej współpracy między środowiskami ze Wschodu, Zachodu i naszym krajem. Debata nad stanem oświaty polonijnej oraz docelowym modelem wsparcia systemowego przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych zgromadziła ponad 100 polskich nauczycieli, przybyłych na własny koszt z różnych zakątków świata. Wybitni znawcy przedmiotu z ośrodków uniwersyteckich w Polsce wskazywali na dalsze kierunki nauczania języka polskiego poza Polską. Poruszono problemy i wyzwania stojące przed rodzinami migrującymi, których wciąż przybywa. Wskazywano na potrzebę budowania kampanii medialnej propagującej nauczanie i pielęgnowanie języka oraz kultury polskiej w tych właśnie rodzinach, będących „w drodze”. Niepokojący jest fakt, że wielu rodziców żyjących okresowo poza granicami Polski nie posyła swoich dzieci do polskiej szkoły. Wielu młodych Polaków nie zna języka ojczystego bądź zna go jedynie ze sporadycznych rozmów w rodzinie.
Zobowiązanie wspierania Polaków żyjących w innych krajach w tym, aby mogli pielęgnować swoją polskość, zawarte jest w Konstytucji RP, w art. 62: „Rzeczpospolita Polska udziela pomocy Polakom zamieszkałym za granicą w zachowaniu ich związków z narodowym dziedzictwem kulturalnym”. Dodatkowo Ustawa o systemie oświaty nakłada na Ministra Edukacji Narodowej obowiązek wydania rozporządzenia określającego „...warunki i sposób wspomagania wśród Polonii i Polaków zamieszkałych za granicą oraz dzieci pracowników migrujących nauczania języka polskiego, historii, geografii, kultury polskiej oraz innych przedmiotów nauczanych w języku polskim (religii) w szkołach funkcjonujących w systemach oświaty innych państw lub nauczanych w innych formach przez organizacje społeczne zarejestrowane za granicą”. Szkoły uzupełniające w większości powstają z inicjatywy rodziców, duszpasterzy polonijnych, lokalnych liderów społeczności polskich. Dlatego szkoły te są podstawową formą organizacji polskiej oświaty poza granicami kraju, wobec czego każda z nich, niezależnie od statusu, ma prawo od naszego państwa oczekiwać bezpośredniego wsparcia.
Tradycją Zjazdu Nauczycieli, jak i potrzebą serca, jest spotkanie z Maryją Matką w polskim Lourdes - w Gietrzwałdzie, na pięknej i gościnnej ziemi warmińsko-mazurskiej. To tutaj Matka Boża przemówiła do biednych dzieci w języku polskim. Uroczystej Mszy św. koncelebrowanej na rozpoczęcie zjazdu polonijnego przewodniczył arcybiskup senior Edmund Piszcz. W trwającym Roku Wiary życzył on wszystkim uczestnikom wierności Bogu, drugiemu człowiekowi i bogatym tradycjom wyniesionym z domów rodzinnych.
Ponad 1200 lat dzieli nas od czasów, w których żył i działał św. Hubert. Właśnie ta różnica dwunastu wieków sprawiła, że na to, co o nim wiemy, składają się: prawda, legendy
i mity.
Prawdopodobnie urodził się w 655 r. w znanej i znakomitej rodzinie, na obszarze dzisiejszych Niderlandów. W wieku około 18 lat został oddany na dwór
króla Frankonii, a tam poślubił córkę Pepina z Heristal, z którą miał przynajmniej jednego syna. Przez kilka lat pełnił życie pełne przygód jako rycerz. Później został
kapłanem i uczniem św. Laparda, a po jego śmierci, ok. 708 r. objął po nim półpogańską diecezję Maastricht. Miał ogromne zasługi w nawracaniu na wiarę chrześcijańską
swoich ziomków, którzy dotychczas czcili bożków germańskich. Zmarł w Liege około 727 r., gdzie pochowano go w tamtejszej katedrze. W 825 r. część jego relikwii
przeniesiono do Andage, które od tej chwili otrzymało nazwę Saint Hubert.
Kult św. Huberta bardzo szybko szerzył się w Europie. Jako patron myśliwych odbierał cześć od XI w., co szczególnie może dziwić, gdyż w najstarszych pismach brak informacji na
temat jego działalności na niwie łowieckiej. W XIV w. kult św. Huberta połączono z elementami kultu św. Eustachego. Św. Eustachy żył na przełomie I i II w.
Z tego okresu pochodzi słynna legenda o jeleniu. Św. Eustachy jeszcze jako Placydus był naczelnikiem wojskowym cesarza Trajana i oddawał cześć bożkom rzymskim. W czasie
jednego z polowań ujrzał jelenia z krzyżem pośrodku poroża. Jeleń nakazał Placydusowi ochrzcić się i przyjąć imię Eustachy. Kult św. Eustachego popularny był zwłaszcza
w Kościele wschodnim.
Apokryfy o św. Hubercie przeniosły motyw jelenia na grunt chrześcijaństwa zachodniego, umieszczając je w realiach VII w. Mówi się, że gdy żona Huberta wyjechała do swojej umierającej
matki, jej osamotniony mąż zaczął hulaszcze życie, a nade wszystko pokochał polowania, które zmieniły się w rzezie zwierzyny prowadzone bez umiaru. W trakcie jednego z takich
polowań Hubert ujrzał wynurzającego się z kniei wspaniałego jelenia z krzyżem, jaśniejącym niezwykłym blaskiem pomiędzy pięknymi rozłożystymi rogami. Jednocześnie usłyszał nieziemski
głos: „Hubercie! Dlaczego niepokoisz biedne zwierzęta i zapominasz o zbawieniu duszy?”.
Wydarzenie to spowodowało wewnętrzną przemianę Huberta, który od tego momentu zmienił swoje życie. Kanonizowany po śmierci, został patronem myśliwych, a dzień jego śmierci i przeniesienia
jego relikwii do klasztoru w Andagium - 3 listopada jest świętem myśliwych. Kolejne wątki kultu Świętego dodali pewnie sami myśliwi, którzy mają niezwykłą wyobraźnię.
Ze względu na swoje życie, związane z radykalnym, gwałtownym nawróceniem, jest św. Hubert dzisiaj niezwykle popularny. Dynamizm jego życia i nawrócenia może utwierdzać w przekonaniu,
że każdy z nas ma szansę zmienić swoje życie na lepsze, a dla każdego chrześcijanina głos z nieba: „Hubercie! Odmień swoje życie...” - jest wezwaniem
do stawania się lepszym, bardziej doskonałym, świętym.
- Knajpy w Zielonej Górze jawnie kpią z wartości katolickich i jeszcze się z tym nie kryją, chwaląc się w mediach społecznościowych - zaalarmowała nas zaniepokojona czytelniczka Aleksandra. Jak się okazuje, problem nie dotyczy tylko jednego miasta i wyłącznie jednej gałęzi "biznesu".
W kulturze obrazkowej, "dobra fota" - jak mawia młodzież - to więcej niż tysiąc słów. A już konkretny fotomontaż tego, co znane i rozpoznawalne z produktem, który tak zwani biznesmeni chcą wypromować, może przynieść upragnione lajki, sławę, a przede wszystkim kasę. Dla zdobycia tej ostatniej wielu przedsiębiorców ucieka się coraz częściej do łączenia tego, co dla jednych jest sensem życia, z tym co dla innych jest tylko monetyzacją i chęcią zysku za wszelką cenę. Także cenę uczuć religijnych innych.
To hasło tegorocznego spotkania Kana Młodych, które w naszej archidiecezji będziemy przeżywać już po raz dziewiąty.
„Ja jestem z tobą” – to słowa Jezusa, który pragnie zapewnić każdego z nas o swojej miłości. Pragniemy, aby podczas Kany Młodych stały się one rzeczywistością naszego życia, by Jezus na nowo napełnił nas odwagą i miłością.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
