Reklama

Droga krzyżowa w „sercu miasta”

W Wielki Piątek niemal półtora tysiąca osób przeszło przez legnicki rynek w nabożeństwie Drogi Krzyżowej, która wyruszyła z kościoła św. Jana do legnickiej katedry. Już 21. raz duchowni, siostry zakonne, harcerze oraz młodzi i starsi mieszkańcy miasta pod przewodnictwem biskupa legnickiego Stefana Cichego uczestniczyli w nabożeństwie pasyjnym. W tym roku rozważania poszczególnych stacji przygotowali przełożeni i alumni legnickiego seminarium duchownego. Z modlitwą i śpiewem na ustach wierni dali świadectwo swojej wiary

Niedziela legnicka 15/2013, str. 4-5

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W tym roku trasa nabożeństwa została nieco zmieniona. Do tej pory wiodła ona ulicami wokół rynku. - Tym razem chcieliśmy, aby wspólna modlitwa w drodze odbyła się w sercu miasta, czyli w rynku - powiedział ks. Robert Kristman, proboszcz katedry. Witając wszystkich, którzy przybyli do kościoła św. Jana Chrzciciela, ks. Kristman zachęcił, by w Roku Wiary dać świadectwo wiary, zwłaszcza tym, którzy są jeszcze niezdecydowani, pełni obaw czy stoją poza Kościołem. - Niech to będzie nasz wkład w dzieło nowej ewangelizacji - dodał Ksiądz Proboszcz. Do przeżywania nabożeństwa wprowadził biskup legnicki Stefan Cichy. Prosił, aby modlitwę ofiarować w intencjach Kościoła, naszej diecezji i swoich własnych. - Na wielką miłość naszego Zbawiciela wyrażoną w krzyżu chcemy odpowiedzieć naszą miłością. W ten sposób zrealizujemy też wezwanie papieża Franciszka, by iść za Chrystusem Ukrzyżowanym, by budować Kościół, który oparty jest na krzyżu i by wyznawać ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Pana. W tym duchu idźmy za krzyżem Chrystusa - powiedział bp Cichy, rozpoczynając Drogę Krzyżową. W tym roku rozważania poszczególnych stacji drogi krzyżowej przygotowali i prowadzili alumni legnickiego seminarium duchownego, które obchodzi jubileusz 20-lecia powstania. Natomiast krzyż nieśli przedstawiciele wszystkich legnickich parafii, a także harcerze, Bractwo św. Józefa, kolejarze. W tym szczególnym nabożeństwie uczestniczyło wielu młodych, dla których taka forma modlitwy jest okazją do dawania świadectwa wiary. Jakub Stawik, lektor z parafii pw. Świętej Trójcy powiedział, że taka Droga Krzyżowa to pokazanie, iż nie wstydzimy się naszej wiary. Ważne jest, by dawać świadectwo wiary. Jak raz się zacznie, jak pokona się wszystkie opory, to nie jest to trudne zadanie. Bogdan Orłowski, przewodniczący Zarządu Regionu NSZZ „Solidarność” wyznał, że należy korzystać z takiej formy modlitwy, chwalenia Boga na ulicach miasta. - Biorę udział w tym nabożeństwie z wielką radością. W tym roku, Roku Wiary musimy pokazywać naszą wiarę, to dotyczy wszystkich chrześcijan, bez względu na zajmowane stanowisko. O. Jan Janus, gwardian klasztoru franciszkanów powiedział, że idąc za krzyżem, chcemy ulżyć Panu Jezusowi w Jego cierpieniu, ale musimy zdać sobie również sprawę z tego, jak bardzo Jezus współczuje nam. On idzie do każdej naszej gehenny. Jest przy nas w każdej chwili, by nam współczuć i by nam pomóc. XIII stacja zatrzymała się przy pomniku Jana Pawła II, znajdującym się już przy legnickiej katedrze, natomiast ostatnia XIV, miała miejsce wewnątrz katedry. Tam biskup legnicki Stefan Cichy na zakończenie podziękował za udział w nabożeństwie i złożone świadectwo wiary. Zaprosił też do udziału w Drodze Krzyżowej w przyszłym roku.

Warto dodać, że nabożeństwa Drogi Krzyżowej w takiej formie odbywały się w wielu miejscach naszej diecezji, m.in.: w Krzeszowie, Jeleniej Górze czy Lubinie.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2013-04-11 11:56

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.

CZYTAJ DALEJ

Święta dyplomatka

Niedziela Ogólnopolska 17/2020, str. VIII

[ TEMATY ]

święta

Giovanni Battista Tiepolo

Św. Katarzyna ze Sieny

Św. Katarzyna ze Sieny

Katarzyna Benincasa urodziła się 25 marca 1347 r. w Sienie (Włochy). Zmarła 29 kwietnia 1380 r. w Rzymie

Święta Katarzyna ze Sieny, doktor Kościoła i patronka Europy, w 1363 r. wstąpiła do Sióstr od Pokuty św. Dominika (tercjarek dominikańskich) w Sienie i prowadziła tam surowe życie.

CZYTAJ DALEJ

Francja: siedmiu biskupów pielgrzymuje w intencji powołań

2024-04-29 17:49

[ TEMATY ]

episkopat

Francja

Episkopat Flickr

Biskupi siedmiu francuskich diecezji należących do metropolii Reims rozpoczęli dziś pięciodniową pieszą pielgrzymkę w intencji powołań. Każdy z nich przemierzy terytorium własnej diecezji. W sobotę wszyscy spotkają się w Reims na metropolitalnym dniu powołań.

Biskupi wyszli z różnych miejsc. Abp Éric de Moulins-Beaufort, który jest metropolitą Reims a zarazem przewodniczącym Episkopatu Francji, rozpoczął pielgrzymowanie na granicy z Belgią. Po drodze zatrzyma się u klarysek i karmelitanek, a także w sanktuarium maryjnym w Neuvizy. Liczy, że na trasie pielgrzymki dołączą do niego wierni z poszczególnych parafii. W ten sposób pielgrzymka będzie też okazją dla biskupów, aby spotkać się z mieszkańcami ich diecezji - tłumaczy Bénédicte Cousin, rzecznik archidiecezji Reims. Jednakże głównym celem tej bezprecedensowej inicjatywy jest uwrażliwienie wszystkich wiernych na modlitwę o nowych kapłanów.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję