Na styku lat nasze myśli oscylują wokół problemu czasu i przemijania. Nie można tu nie dotknąć tematu Boga, który mieści się w kategorii wieczności. Zasadniczo każdy człowiek jako byt przygodny w pewnym momencie przestaje istnieć i nic się z tego powodu we wszechświecie nie zmienia. Ale z drugiej strony wiemy, że Pan Bóg obdarza człowieka wiecznością. Nie bardzo zdajemy sobie może sprawę z tego, czym ta wieczność jest, tą kategorią czasu zajmują się najczęściej uczeni filozofowie, fizycy. Ale tylko człowiek, istota myśląca, może odnosić się do tego rodzaju pojęcia w sposób świadomy.
Istniejemy zatem w określonym czasie, w danym czasie dokonują się ludzkie czyny, w jakimś czasie człowiek zastanawia się, czy jest istotą spełnioną, szczęśliwą, czy też zmarnował swoje życie. Myślimy o tym także wtedy, gdy odprowadzamy na wieczny spoczynek ludzi, którzy do niedawna byli jeszcze wśród żyjących. Ale ta druga strona - życie po śmierci jest dla nas jednak wielką niewiadomą. Pytamy więc o ten czas, który nadejdzie, rozważamy obietnice Boże, dotyczące czasu przyszłego, przyglądamy się przykazaniom Bożym, które mówią o dobrym spełnianiu swojego życia. Wszystko to powinno mieć swoją refleksję, która sprawia, że nasze życie będzie pogłębione i pełne.
Co to znaczy „życie spełnione”? Ten problem analizowałem w ostatni dzień roku 2012. Oglądając różne obrazy telewizyjne, przedstawiające wielotysięczne tłumy tańczących i wiwatujących ludzi, wśród nich wielu wyraźnie pod wpływem alkoholu, zastanawiałem się, czy wszyscy oni, tak bardzo tkwiący w swoim dziś, są zdolni postawić sobie pytanie o spełnione życie, o swoją przyszłość, o swoją wieczność.
Środki przekazu bardzo dbają o to, żeby człowiek nie myślał o swoim spełnieniu, a często wręcz pomagają w utrzymaniu stanu bezmyślności. Ale musimy mieć świadomość, że obok ludzi szalejących w sylwestrowy wieczór były osoby - również całe grupy osób - które oddawały się wówczas głębokiemu zamyśleniu nad życiem i przemijaniem jego etapu ziemskiego. Ci ludzie - niekoniecznie tylko starsi, to także rzesze młodych - klęczeli przed żłóbkiem i dokonywali swoistego rachunku sumienia, czując wagę wieczności.
I wydaje się, że o to w życiu chodzi. Człowiek będzie spełniony, jeżeli uwzględni w swym ziemskim życiu wieczność, która na niego czeka. Tak zapamiętał to młody Karol Wojtyła zapisem na wadowickim kościele parafialnym: „Czas ucieka, wieczność czeka”. To jest znaczące stwierdzenie, które mocno wybrzmiewa w noc kończącą stary rok.
W sylwestrowy wieczór staje przed nami także pustka po osobach nam bliskich, które odeszły. Jak wygląda wędrówka ich dusz? Owo pielgrzymowanie, które zaczyna się zaraz po zakończeniu tego życia? Czy są jakieś „biura” boskie, weryfikujące te wszystkie osoby? Jak to będzie z nami?... Przeżywamy teraz w Polsce śmierć wielkiego arcybiskupa Ignacego Tokarczuka. Jak on widzi teraz Pana Boga? Czy się z Nim już spotkał? Jak wygląda Jego olśnienie Bogiem? Czy tak, jak przeżywali to Apostołowie na górze Tabor, widząc Chrystusa w światłości? Człowiek jest jednak bardzo ograniczony w swoim ludzkim myśleniu i wyobraźni.
Sylwester zatem to nie tylko szaleństwo i zabawa. To dobry czas na zastanowienie się nad swoją wiecznością, refleksja ważna dla każdego człowieka. A jeżeli jeszcze dodamy do tych zamyśleń wielomilionowy świat ludzi chorych, cierpiących, płaczących z bólu i bardzo trudne zrozumienie sensu cierpienia - nasza refleksja nabierze jeszcze innego ciężaru gatunkowego, tak mocno osadzonego właśnie w wieczności, a mówiąc językiem religijnym - zmierza do aktu zbawienia. Takie refleksje powinniśmy podejmować na sposób stały, bo przecież każdy człowiek chciałby być ocalony od zła, każdy pragnie zbawienia. Człowiek, którzy przeżywa wewnętrzne rozterki, niepewność swojego losu, chce mieć odniesienie do Wielkiej Pewności. Jest nią niewątpliwie sam Bóg, który jest naszym światłem i spełnieniem. On przychodzi ze swoją miłością miłosierną i czyni pokój w naszej duszy. On, Książę Pokoju, przyszedł po to, aby zbawić świat. Zbawić Ciebie i mnie. Dlatego i w nowym, już 2013 roku, wołamy do Niego: „Jezu, ufamy Tobie!”
Triduum Paschalne przywołuje na myśl historię naszego zbawienia, a tym samym zmusza do wejścia w istotę chrześcijaństwa. Przeżywanie tych najważniejszych wydarzeń zaczyna się w Wielki Czwartek przywołaniem Ostatniej Wieczerzy, a kończy w Wielkanocny Poranek, kiedy zgłębiamy radosną prawdę o zmartwychwstaniu Chrystusa i umacniamy nadzieję naszego zmartwychwstania. Wszystko osadzone jest w przestrzeni i czasie. A sam moment śmierci Pana Jezusa w Wielki Piątek podany jest z detaliczną dokładnością. Z opisu ewangelicznego wiemy, że śmierć naszego Zbawiciela nastąpiła ok. godz. dziewiątej (Mt 27, 46; Mk 15, 34; Łk 23, 44). Jednak zastanawiający jest fakt, że ten ważny moment w zbawieniu świata identyfikujemy jako godzinę piętnastą. Uważamy, że to jest godzina Miłosierdzia Bożego i w tym czasie odmawiana jest Koronka do Miłosierdzia Bożego.
Dlaczego zatem godzina dziewiąta w Jerozolimie jest godziną piętnastą w Polsce? Podbudowani elementarną wiedzą o czasie i doświadczeniami z podróży wiemy, że czas zmienia się wraz z długością geograficzną. Na świecie są ustalone strefy, trzymające się reguły, że co 15 długości geograficznej czas zmienia się o 1 godzinę. Od tej reguły są odstępstwa, burzące idealny układ strefowy. Niemniej, faktem jest, że Polska i Jerozolima leżą w różnych strefach czasowych. Jednak jest to tylko jedna godzina różnicy. Jeśli np. w Jerozolimie jest godzina dziewiąta, to wtedy w Polsce jest godzina ósma. Zatem różnica czasu wynikająca z położenia w różnych strefach czasowych nie rozwiązuje problemu zawartego w tytułowym pytaniu, a raczej go pogłębia.
Jednak rozwiązanie problemu nie jest trudne. Potrzeba tylko uświadomienia niektórych faktów związanych z pomiarem czasu. Przede wszystkim trzeba mieć na uwadze, że pomiar czasu wiąże się zarówno z ruchem obrotowym, jak i ruchem obiegowym Ziemi. I od tego nie jesteśmy uwolnieni teraz, gdy w nauce i technice funkcjonuje już pojęcie czasu atomowego, co umożliwia jego precyzyjny pomiar. Żadnej precyzji nie mogło być dwa tysiące lat temu. Wtedy nawet nie zdawano sobie sprawy z ruchów Ziemi, bo jak wiadomo heliocentryczny system budowy świata udokumentowany przez Mikołaja Kopernika powstał ok. 1500 lat później. Jednak brak teoretycznego uzasadnienia nie zmniejsza skutków odczuwania tych ruchów przez człowieka.
Nasze życie zawsze było związane ze wschodem i zachodem słońca oraz z porami roku. A to są najbardziej odczuwane skutki ruchów Ziemi, miejsca naszej planety we wszechświecie, kształtu orbity Ziemi w ruchu obiegowym i ustawienia osi ziemskiej do orbity obiegu. To wszystko składa się na prawidłowości, które możemy zaobserwować. Z tych prawidłowości dla naszych wyjaśnień ważne jest to, że czas obrotu Ziemi trwa dobę, która dzieli się na dzień i noc. Ale dzień i noc na ogół nie są sobie równe. Nie wchodząc w astronomiczne zawiłości precyzji pomiaru czasu możemy przyjąć, że jedynie na równiku zawsze dzień równy jest nocy. Im dalej na północ lub południe od równika, dystans między długością dnia a długością nocy się zwiększa - w zimie na korzyść dłuższej nocy, a w lecie dłuższego dnia. W okolicy równika zatem można względnie dokładnie posługiwać się czasem słonecznym, dzieląc czas od wschodu do zachodu słońca na 12 jednostek zwanych godzinami. Wprawdzie okolice Jerozolimy nie leżą w strefie równikowej, ale różnica między długością między dniem a nocą nie jest tak duża jak u nas. W czasach życia Chrystusa liczono dni jako czas od wschodu do zachodu słońca. Część czasu od wschodu do zachodu słońca stanowiła jedną godzinę. Potwierdzenie tego znajdujemy w Ewangelii św. Jana „Czyż dzień nie liczy dwunastu godzin?” (J. 11, 9). I to jest rozwiązaniem tytułowego problemu. Godzina wschodu to była godzina zerowa. Tymczasem teraz godzina zerowa to północ, początek doby. Stąd współcześnie zachodzi potrzeba uwspółcześnienia godziny śmierci Chrystusa o sześć godzin w stosunku do opisu biblijnego. I wszystko się zgadza: godzina dziewiąta według ówczesnego pomiaru czasu w Jerozolimie to godzina piętnasta dziś. Rozważanie o czasie pomoże też w zrozumieniu przypowieści o robotnikach w winnicy (Mt 20, 1-17), a zwłaszcza wyjaśni dlaczego, ci, którzy przyszli o jedenastej, pracowali tylko jedną godzinę. O godzinie dwunastej zachodziło słońce i zapadała noc, a w nocy upływ czasu był inaczej mierzony. Tu wykorzystywano pianie koguta, czego też nie pomija dobrze wszystkim znany biblijny opis.
„W naszych czasach bogatych w nowe sztuczne, obliczeniowe, przewidywalne inteligencje tajemnica męki i śmierci Chrystusa proponuje nam inny rodzaj inteligencji: inteligencję Krzyża, która nie kalkuluje, ale kocha; która nie optymalizuje, lecz daje siebie” - powiedział kaznodzieja Domu Papieskiego, o. Roberto Pasolini OFM Cap w bazylice św. Piotra w Watykanie w czasie Liturgii Męki Pańskiej w Wielki Piątek. Przewodniczył jej w imieniu papieża Franciszka kard. Claudio Gugerotti, prefekt Dykasterii do spraw Kościołów Wschodnich.
Ustawiony w centralnym miejscu, tuż przy figurze Chrystusa, kilkumetrowy drewniany krzyż ze stułą, wkomponowany w drewnianą kolumnę kamień z Golgoty oraz mnóstwo zieleni – to główne elementy wystroju Bożego Grobu w Kaplicy Matki Bożej na Jasnej Górze. Jego tło stanowią stare wrota.
„Kamień z Golgoty, Jezus w Grobie, Najświętszy Sakrament, krzyż, dalej już tylko niebo” - opisywał odpowiedzialny za dekorację Grobu brat Dawid Respondek, cytowany przez biuro prasowe Jasnej Góry.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1744892545.jpg)
