Od kilku, nawet kilkunastu lat na świecie obserwuje się kult komputera i telefonów komórkowych. Dorośli, młodzież, a nawet dzieci porozumiewają się głównie za pomocą SMS-ów i komunikatorów internetowych. Cywilizacja i udogodnienia dla człowieka ruszyły pełną parą. Zanikają powoli bezpośrednie spotkania, spojrzenia i zwyczajne wspólne przebywanie. Zauważa się ubożenie języka polskiego spowodowane używaniem krótkich komunikatów, skrótów oraz niezwracanie uwagi na ortografię i gramatykę. A język polski jest taki barwny i melodyjny!
W trosce o kulturę polskiego słowa oraz kultywowanie dawnych zwyczajów, jesienno-zimowych wieczornych spotkań, 21 listopada w harcówce w Prostyni miał miejsce wieczór autorski Jadwigi Przybysz z Legionowa i Grażyny Stefankiewicz z Pułtuska. Harcerze bardzo chętnie udostępnili swój lokal, aby z tego przytulnego pomieszczenia skorzystali także dorośli. Organizatorami spotkania z poezją byli twórca Prywatnego Muzeum Etnograficznego w Prostyni Andrzej Kongiel oraz Wojciech Jakubik, miejscowy nauczyciel historii. Wzięło w nim udział 30 osób rozmiłowanych w poezji i kulturze polskiej, pochodzących z różnych stron Mazowsza: Warszawy, Brwinowa, Żelechowa, Pułtuska i oczywiście z Prostyni. Obecni byli także: ks. Walery Tomaszewski - wikary parafii Stoczek Węgrowski, ks. Paweł Błaszczyk - wikary prostyński, Marta Deniszewska - prezes Stowarzyszenia Miłośników Ziemi Prostyńskiej, Bożena Kordek - przewodnicząca Rady Powiatu Ostrowi Mazowieckiej, Mirosław Dylewski - harcerz, obecnie lokalny dziennikarz. Ze względu na miejsce i główny rekwizyt stojący na środku sali spotkanie nazwano prostyńskim kołowrotkiem. Uroczystość rozpoczął p. Wojciech: przywitał gości, przedstawił bohaterki spotkania i zaprosił do wspólnego przeżywania poezji. Zebrani wysłuchali kilkanastu wierszy obu pań, wśród licznie wygłoszonych strof znalazły się np. wiersz o naturalnym uroku Prostyni, o latach dziecinnych, o czystej karcie, jaką są dzieci, o śmierci i o pochwale przyrody polskiej. Wiele miejsca poświęcono Bogu i modlitwie, wspomnieniom o tych, którzy odeszli, oraz rodzicom. Odbiór poezji uatrakcyjniał Wojciech Jakubik robiący podkład gitarowy. Po wierszach wykonywanych na zmianę przez poetki były przerywniki muzyczne w wykonaniu trzech solistów z gitarami: Andrzej Kongiel wykonywał pieśni Bułata Okudżawy i swoje kompozycje do słów wierszy J. Przybysz, Rafał Braniewicz śpiewał własne interpretacje pieśni religijnych, a Ewa Jakubik przedstawiła poezję śpiewaną Leśmiana i Gałczyńskiego. Podczas występów na sali panowały półmrok i wspaniała atmosfera; czuć było zapach wosku ze świeczek ustawionych na obręczy starego drewnianego koła, woń tlących się kadzidełek; intrygowały oświetlony kołowrotek i niesamowita cisza poprzecinana głosami poetek i pieśniarzy.
Piękne strofy mówionej i śpiewanej poezji pozwoliły zapomnieć o pędzącym coraz szybciej dzisiejszym świecie, pełnym egoizmu i gonitwy za zaspokajaniem własnych potrzeb za wszelką cenę. Świecie, który zmusza nas do bezrefleksyjnego konsumpcjonizmu, w którym każda próba pogłębiania życia wewnętrznego uznawana jest za wyraz słabości i publicznie wyśmiewana. Świecie, w którym przeżycia religijne wraz z symbolami są brutalnie wypychane z publicznej przestrzeni. Jednak mimo to ludzie odczuwają potrzebę pogłębienia swojej duchowości, zmiany perspektywy widzenia rzeczywistości, wręcz kontestacji wszechobecnej poprawności społecznej i politycznej. Właśnie słowa wierszy pisanych z głębi serca wytwarzają specyficzny dystans, z którego widać znacznie więcej niż z witryn w centrach handlowych i okien biurowców. Pozwalają na głęboką zadumę nad upływającym życiem. Jak pisał Jan Paweł II w „Tryptyku rzymskim”: „Zatrzymaj się, to przemijanie ma sens, ma sens, ma sens...”.