Każda śmierć jest nieoczekiwana i niechciana. Każda śmierć przychodzi za wcześnie i prawie zawsze z goryczą cisną się do ust słowa: mógł jeszcze pożyć, tyle jeszcze miał do zrobienia, załatwienia… Otwieram najmłodszą księgę Starego Testamentu, która stanowi odpowiedź Boga na ludzkie niepokoje, pytania o sens śmierci ludzi sprawiedliwych i młodych, a takim był ks. Wojciech Manelski.
Urodził się 12 stycznia 1973 r. w Skrwilnie na ziemi dobrzyńskiej w diecezji płockiej. Rodzina i kościół parafialny pw. św. Anny ukształtowały jego osobowość i powołanie kapłańskie. Po zdaniu matury początkowo studiował na Politechnice Szczecińskiej, by ostatecznie pójść za głosem powołania do Wyższego Seminarium Duchownego w Szczecinie.
Mędrzec z Księgi Mądrości z całym realizmem odkrywa, że niezależnie od tego, ile lat żyjemy tu, na ziemi, nasze życie jest krótkie. Każde ludzkie życie jest ograniczone i przerwane przez śmierć. Jednak nie może to prowadzić do zniechęcenia czy rozpaczy. Każde życie, nawet jeśli jest bardzo krótkie, może się zrealizować i wypełnić. Wartości życia na ziemi nie mierzy się liczbą przeżytych lat, ale mądrością i sposobem jego przeżywania.
Śp. ks. Wojciech pracę duszpasterską rozpoczął w 2001 r. w parafii pw. Miłosierdzia Bożego w Stargardzie Szczecińskim jako wikariusz i kapelan więzienia. W tym okresie zyskał liczne grono przyjaciół. Od 1 września 2003 r. ks. Manelski rozpoczął pracę jako prefekt Katolickiego Liceum im. św. Maksymiliana Marii Kolbego oraz w Katolickiej Szkole Podstawowej im. Świętej Rodziny w Szczecinie. Szybko uzyskuje wśród uczniów i nauczycieli sympatię za szczerość, życzliwość, otwartość i wielkie oddanie.
Zastępcą dyrektora Centrum Edukacyjnego Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej zostaje 17 kwietnia 2007 r. Od tego dnia troszczy się o szkoły katolickie i Młodzieżowy Ośrodek Szkoleniowo-Wychowawczy w Trzęsaczu.
Tak się złożyło, że mogłem współpracować z ks. Wojciechem w szkołach katolickich przez trzy lata. Zawsze był łagodny, pokorny, działał bez rozgłosu. Delikatność czyniła go człowiekiem, kapłanem niezwykle dyspozycyjnym, a równocześnie nienarzucającym się. Starał się być wszędzie tam, gdzie był potrzebny jako kapłan, ale nie był zwykłym „aktywistą”. Był człowiekiem pogodnym, pełnym radości i pokoju, gdyż był kapłanem rozmodlonym. To z głębi modlitwy, z głębi zjednoczenia z Bogiem płynęła ta dyspozycyjność, którą teologicznie nazwać można proegzystencją. Byciem dla drugich. To jest coś z Boga - Bóg objawił po raz pierwszy swe imię „Jahwe”- „Jestem, Który Jestem” (Wj 3, 14). Jestem dla - dla człowieka - to jest właśnie miłość. Żył młodzieżą - tą młodszą i starszą. Zawsze precyzyjnie planował. Zawsze formułował swe myśli jasno, krótko, zdecydowanie - istota życia wierzącego człowieka - przyjmować każdą łaskę jako dar od Boga i pozostać jej wiernym, wypełniając najrzetelniej, najlepiej, najdokładniej. Wtedy i tylko wtedy spełniają się słowa Pisma Świętego wypowiedziane ustami św. Pawła Apostoła: „Gdy żyjemy - żyjemy dla Pana i gdy umieramy, umieramy dla Pana. W życiu więc i w śmierci należymy do Pana” (Rz 14, 8). Zawsze chciał odkrywać drogę Pana i zawsze dochodził do tego przekonania wiary: „Drogi Twe, Panie, to łaska i wierność” (Ps 25, 10). A 16 września 2009 r., w przeddzień przygotowywanego jubileuszu Gimnazjum Katolickiego im. św. Stanisława Kostki, odszedł do Pana. Jestem przekonany, gdy na zwykłej drodze ze Stargardu do Szczecina przemęczony - w tragicznym po ludzku sądząc wypadku - spotkał Pana, który z pewnością mu powiedział: „Pójdź sługo dobry i wierny a ponieważ okazałeś się wierny każdej łasce Tobie danej - wejdź do radości Twojego Pana” (Łk 19, 17). Panie Jezu, Nieśmiertelny Królu wieków, do którego należą czas i wieczność, Ty dla każdego wybierasz czas stosowny - czas narodzin, czas śmierci. Ty także - tak pragniemy głęboko wierzyć - wybrałeś i dla swego sługi śp. Księdza Wojciecha czas stosowny.
Śp. ks. Wojciech Manelski spodobał się Bogu i znalazł Jego miłość. Nad nim rozbłysła łaska, miłosierdzie i opatrzność Dawcy Życia. Dusza tego młodego kapłana spodobała się Bogu i już osiągnęła doskonałość. Słowo Boże podpowiada, że „zabrany został, by złość nie odmieniła jego myśli albo ułuda nie zwiodła duszy, bo urok marności przesłania dobro, a burza namiętności prawy umysł” (Mdr 4, 11-12).
Za Ciebie i z Tobą modlimy się słowami psalmu: „Wspomnij na swe miłosierdzie, Panie, na swą miłość, która trwa na wieki. Tylko o mnie pamiętaj w swoim miłosierdziu, ze względu na dobroć Twą, Panie” (Ps 25, 6-7).