Słowa św. Maksymiliana Marii Kolbego zacytowane powyżej przypominają nie tylko o pięknie, świętości i przeznaczeniu Maryi, ale są też stałym przypomnieniem dla nas, że sami mamy się stawać każdego dnia piękni, czyści i święci.

Długa historia

Prawda o Niepokalanym Poczęciu Maryi jest dogmatem wiary. Ogłosił go uroczyście 8 grudnia 1854 r. bullą „Ineffabilis Deus” bł. Pius IX. Papież napisał: „Ogłaszamy, orzekamy i określamy, że nauka, która utrzymuje, iż Najświętsza Maryja Panna od pierwszej chwili swego poczęcia – mocą szczególnej łaski i przywileju wszechmocnego Boga, mocą przewidzianych zasług Jezusa Chrystusa, Zbawiciela rodzaju ludzkiego – została zachowana nietknięta od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego, jest prawdą przez Boga objawioną i dlatego wszyscy wierni powinni w nią wytrwale i bez wahania wierzyć”. Dogmat Niepokalanego Poczęcia Maryi ogłoszono po siedmiu wiekach dyskusji teologicznych. Wielkie zasługi położyli na tym polu franciszkanie, zwłaszcza bł. Jan Duns Szkot. Warto jednak podkreślić, że już od pierwszych wieków chrześcijaństwa liczni teologowie i pisarze wskazywali na szczególną rolę i szczególne wybranie Maryi spośród wszystkich ludzi. O Maryi Ojcowie Kościoła mówili, że jest czysta, bez skazy, niewinna. Święto Niepokalanego Poczęcia obchodzono na Wschodzie już w VIII wieku. W IX wieku przeszło ono na Zachód. W Polsce przyjęło się w XIV wieku. W 1477 r. papież Sykstus IV ustanowił w Rzymie święto Poczęcia Niepokalanej, które od czasów Piusa V zaczęto obchodzić w całym Kościele. Znamienny jest fakt, że prawdę ogłoszoną przez bł. Piusa IX potwierdzają objawienia w Lourdes w 1858 r. –

Maryja potwierdziła w nich ogłoszony zaledwie cztery lata wcześniej dogmat. Bernadecie Soubirous na jej pytanie, kim jest, Maryja odpowiedziała: „Jestem Niepokalane Poczęcie”.

Przeznaczenie Maryi i Niepokalane Poczęcie

O szczególnym wybraniu przez Boga i przeznaczeniu Maryi przypomina Katechizm Kościoła Katolickiego. Czytamy w nim: „Aby być Matką Zbawiciela, «została obdarzona przez Boga godnymi tak wielkiego zadania darami». W chwili Zwiastowania anioł Gabriel pozdrawia Ją jako «pełną łaski» (Łk 1, 28). Istotnie, by móc dać dobrowolne przyzwolenie wiary na zapowiedź swego powołania, było konieczne, aby Maryja była całkowicie przeniknięta przez łaskę Bożą. (...) Maryja została «ubogacona od pierwszej chwili poczęcia blaskami szczególnej zaiste świętości»; świętość ta pochodzi w całości od Chrystusa; jest Ona «odkupiona w sposób wznioślejszy ze względu na zasługi swego Syna». Bardziej niż wszystkie inne osoby stworzone Ojciec napełnił Ją «wszelkim błogosławieństwem... na wyżynach niebieskich – w Chrystusie» (Ef 1, 3). Wybrał Ją «z miłości przed założeniem świata, aby była święta i nieskalana przed Jego obliczem»” (KKK nn. 490, 492).

Również Sobór Watykański II, w Konstytucji dogmatycznej o Kościele „Lumen gentium”, potwierdza: „Było zaś wolą Ojca miłosierdzia, aby Wcielenie poprzedziła zgoda Tej, która przeznaczona została na matkę, by w ten sposób, podobnie jak niewiasta przyczyniła się do śmierci, tak również niewiasta przyczyniła się do życia. Odnosi się to szczególnie do Matki Jezusa, która wydała na świat samo Życie odradzające wszystko i obdarzona została przez Boga godnymi tak wielkiego zadania darami. Nic przeto dziwnego, że u świętych Ojców przyjął się zwyczaj nazywania Bogarodzicy całą świętą i wolną od wszelkiej zmazy grzechowej, jakby utworzoną przez Ducha Świętego i ukształtowaną jako nowe stworzenie. Ubogaconą od pierwszej chwili poczęcia blaskami szczególnej zaiste świętości. Dziewicę z Nazaretu zwiastujący Anioł z polecenia Bożego pozdrawia jako «łaski pełną» (Łk 1, 28), ona zaś odpowiada wysłańcowi niebios: «Otom ja służebnica Pańska, niechaj mi się stanie według słowa twego» (Łk 1, 38). Tak to Maryja, córa Adama, zgadzając się na słowo Boże, stała się Matką Jezusa, a przyjmując zbawczą wolę Bożą całym sercem, nie powstrzymana żadnym grzechem, całkowicie poświęciła samą siebie, jako służebnicę Pańską, osobie i dziełu Syna swego, pod Jego zwierzchnictwem i wespół z Nim z łaski Boga wszechmogącego służąc tajemnicy odkupienia” (n. 56).

Cała Święta i wzór do naśladowania

Ojcowie Kościoła Tradycji wschodniej nazywają Maryję „Całą Świętą” (Panaghia). W tytule tym Maryja jest czczona jako wolna od wszelkiej zmazy grzechowej, jakby utworzona przez Ducha Świętego i ukształtowana jako nowe stworzenie. A zatem dzięki łasce Bożej Maryja przez całe życie pozostała wolna od wszelkiego grzechu osobistego. Do naśladowania Niepokalanej bardzo często wzywał w swoim nauczaniu św. Jan Paweł II. W rozważaniu przed modlitwą „Anioł Pański” 8 grudnia 2002 r. powiedział: „Jednocześnie jesteśmy zachęcani, aby Ją naśladować: Maryja spodobała się Bogu, bo była uległa i pokorna. (...) Prośmy teraz Dziewicę Niepokalaną, aby pomagała wszystkim chrześcijanom być autentycznymi uczniami Chrystusa – niech coraz bardziej czysta będzie ich wiara, coraz mocniejsza nadzieja i coraz bardziej wielkoduszne miłosierdzie”.

Na pokorę Maryi i wzór do naśladowania wskazał również Benedykt XVI, gdy w rozważaniu przed modlitwą „Anioł Pański” 8 grudnia 2006 r. powiedział: „Boga ujęła pokora Maryi, i znalazła u Niego łaskę (por. Łk 1, 30). I tak stała się Matką Boga, obrazem i wzorem Kościoła, wybraną spośród narodów, by otrzymać od Pana błogosławieństwo i przekazywać je całej rodzinie ludzkiej. Tym błogosławieństwem jest właśnie Jezus Chrystus. To On jest źródłem łaski, którą Maryja została napełniona od pierwszej chwili swego istnienia. Z wiarą przyjęła Jezusa i z miłością dała Go światu. Takie jest również nasze powołanie i nasza misja, powołanie i misja Kościoła: przyjąć Chrystusa w naszym życiu i dać Go światu, «by świat został przez Niego zbawiony» (J 3, 17)”.

Prawda o Niepokalanym Poczęciu jest dla nas stałym wezwaniem do świętości. Stanowi przypomnienie, jak ważne są piękno duchowe każdego z nas, otwarcie się na łaski Boże i pokorne pełnienie woli Bożej. To także zachęta do stałej duchowej walki z każdym grzechem w naszym życiu. Niepokalana – oto nasz ideał.